Μπορεί η ζωή στην πόλη να προάγει τη συνύπαρξη και την αλληλεπίδραση;

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όλα τα έθνη άρχισαν να ενισχύουν ενεργειακά τα σύνορα γύρω τους αλλά και εντός τους, καθώς τα κράτη περιόρισαν την είσοδο σε αυτά. Εν μέσω του πρόωρου λοκντάουν, σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, 168 από τις 195 χώρες του κόσμου έκλεισαν εν μέρει ή πλήρως τα σύνορά τους. Αυτό έπληξε ιδιαίτερα τους πρόσφυγες. «Η μετακίνηση είναι ζωτικής σημασίας για τους ανθρώπους που βρίσκονται σε φυγή», δήλωσε ο Filippo Grandi, επικεφαλής της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. «Σώζουν τη ζωή τους τρέχοντας».

Ο ιός δεν γνωρίζει σύνορα· είναι ο απόλυτος παγκοσμιοποιητής. Ο Covid-19 έβαλε τέλος στην ιδέα ότι το ευρωπαϊκό έθνος-κράτος του 19ου αιώνα είναι η πολιτική διευθέτηση που πρέπει όλοι να επιδιώκουμε. Είναι μια ξεπερασμένη έννοια και δεν εξυπηρετεί την παρούσα έκτακτη ανάγκη. Οι πλούσιες χώρες έχουν «παγώσει» τη μετανάστευση. Αλλά όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να μετακινηθούν, δεν μπορούν ούτε και να κερδίσουν. Τα παγκόσμια εμβάσματα –χρήματα που επιστρέφονται στις οικογένειές τους από άτομα που εργάζονται στο εξωτερικό– τα οποία αντιστοιχούν στο τετραπλάσιο της εξωτερικής βοήθειας που δίνουν οι πλούσιες χώρες στις φτωχές– έχουν μειωθεί εδώ και δύο συνεχή έτη. Οι φτωχές χώρες προσεχώς θα είναι φτωχότερες.

Το σύστημα μετανάστευσης των ΗΠΑ ουσιαστικά «πάγωσε», για τους μετανάστες χωρίς έγγραφα, για όσους είχαν ήδη λάβει βίζα ώστε να εισέλθουν στη χώρα καθώς και για όσους διέφυγαν από τον πόλεμο ή την καταστροφή που προκαλείται από την κλιματική αλλαγή. Το 2020, οι μεταναστευτικές βίζες μειώθηκαν κατά 45% από το προηγούμενο έτος. Η διοίκηση ενθάρρυνε τον φόβο προς τους μετανάστες ως μια πηγή ορδής γεμάτη ασθένειες. «Έχουμε ανθρώπους που απελευθερώνονται στα σύνορα αυτήν τη στιγμή και έχουν Covid», ανακοίνωσε η παρουσιάστρια του Fox News, Jeanine Pirro. «Έχουν όλα τα είδη ασθενειών. Απελευθερώνονται στις Ηνωμένες Πολιτείες».

Οι κυβερνήσεις σε όλον τον κόσμο έχουν χρησιμοποιήσει τον Covid ως δικαιολογία για οποιαδήποτε καθυστέρηση ή άρνηση. Οι ταξιδιωτικές απαγορεύσεις εφαρμόστηκαν σε πολιτικές γραμμές, ενώ η πανδημία πρόσφερε νέα κάλυψη στους ξενοφοβικούς που ήθελαν να δαιμονοποιήσουν τους μετανάστες. Ένας ηθοποιός από το Κουβέιτ ζήτησε από τους μετανάστες (που αποτελούν το 70% του πληθυσμού της χώρας) να πεταχτούν στην έρημο για να ελευθερωθεί χώρος στα νοσοκομεία για τους γηγενείς Κουβεϊτιανούς. (Όταν τα λόγια του ηθοποιού προκάλεσαν σάλο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εκείνος απάντησε: «Τα λόγια μου δε βγήκαν όπως τα ήθελα… Δε θα τους πετάξω στην έρημο. Αλλά ίσως μπορεί να χτιστεί κάτι στην έρημο, γρήγορα και εντός ημερών»). Νοτιοαφρικανοί επιτέθηκαν σε μετανάστες από άλλα μέρη της ηπείρου. Η Κολομβία έκλεισε τα σύνορά της με τη Βενεζουέλα, κόβοντας μια σανίδα σωτηρίας για εκατοντάδες χιλιάδες απελπισμένους ανθρώπους.

Καθώς τα σύνορα έκλεισαν, η ανισότητα της παγκόσμιας οικονομικής τάξης αντικατοπτρίστηκε στο χάσμα των εμβολίων. Παρόλο που η έρευνα και η κατασκευή διεξήχθησαν σε παγκόσμιο επίπεδο, η παράδοσή τους δεν ήταν ίση. Από τις 15 Δεκεμβρίου, το 61% των Αμερικανών ήταν πλήρως εμβολιασμένοι. Το 62% των Ινδών και το 98% των Νιγηριανών δεν ήταν. Ίσως ποτέ ξανά ο κόσμος δεν έχει υπάρξει τόσο διχασμένος, αλλά και συνάμα τόσο ενωμένος. Ποτέ η ξένη ιατρική βοήθεια δεν ήταν τόσο κατ’ εξοχήν πράξη ατομικού συμφέροντος. Όπως σημειώνει ο Grandi: «Δεν είμαστε ασφαλείς μέχρι να είναι όλοι ασφαλείς».

Ο Covid έκανε την κυβέρνηση ξανά κεντρική. Η οικονομία των ΗΠΑ σώθηκε από κυβερνητικές ενέργειες: έστειλε επιταγές για να στηρίξει τους πολίτες της. Ήταν η κυβέρνηση που κινητοποίησε τις φαρμακευτικές εταιρείες και τις χρηματοδότησε για να βρουν εμβόλια. Εκείνο που πλέον έχει καταστεί σαφές είναι ότι δεν μπορούμε να καταπολεμήσουμε έναν ιό με ιδιωτικές επιχειρήσεις. Είναι η υπέρτατη δοκιμασία διακυβέρνησης.

Το μεγαλύτερο λαχείο είναι το λαχείο της ιθαγένειας. Εάν είστε αρκετά τυχεροί να γεννηθείτε σε μια χώρα με ένα υγιές σύστημα δημόσιας υγείας και μια λειτουργική κυβέρνηση, όπως η Ταϊβάν ή η Νέα Ζηλανδία, είστε ασφαλείς. Αν είστε αρκετά άτυχοι και γεννηθήκατε στην Ινδία, της οποίας οι ηγέτες είπαν ψέματα για την έκταση της μετάδοσης καθώς και για τη σοβαρότητά της, τότε έχετε ξεγελαστεί. Η διακυβέρνηση είναι πλέον ζήτημα ζωής και θανάτου. Τη στιγμή που ο κόσμος αρχίσει να αποδέχεται την έννοια των «κλιματικών προσφύγων», θα μπορούσαμε να φανταστούμε μια νέα κατηγορία προσφύγων: ένα άτομο που δραπετεύει από την κακή, πραγματικά κακή, ή και απειλητική για τη ζωή διακυβέρνηση;

Σε μια εποχή παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, χρειαζόμαστε περισσότερη μετανάστευση, όχι λιγότερη. Το άνοιγμα στη μετανάστευση και η αντίσταση στον λαϊκισμό, είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της χρηστής διακυβέρνησης. Αν είχαμε πραγματικά ανοιχτά σύνορα, το παγκόσμιο ΑΕΠ θα διπλασιαζόταν. Σύμφωνα με το περιοδικό Economist, θα ήμασταν πλουσιότεροι κατά 78 τρισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο. Η Δύση χρειάζεται νέους και ενεργητικούς μετανάστες – εργάτες για να αναβιώσει τις πόλεις της. Η τελευταία απογραφή των ΗΠΑ δείχνει μείωση του πληθυσμού. Την τελευταία δεκαετία, οι ΗΠΑ αναπτύχθηκαν με τον δεύτερο χαμηλότερο ρυθμό από την ίδρυσή τους: υπάρχουν περισσότεροι Αμερικανοί ηλικίας άνω των 80 ετών παρά κάτω των δύο ετών. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι τα λοκντάουν για τον Covid θα οδηγούσαν σε γεννήσεις παιδιών. Αντιθέτως, οι γεννήσεις τον Φεβρουάριο του 2021 μειώθηκαν κατά 10% από την ίδια περίοδο πέρυσι. Ποια είναι η λύση; Δεν είναι να παρέχει κίνητρα στους Αμερικανούς να κάνουν περισσότερα μωρά, κάτι που θα ήταν καταστροφικό για τον πλανήτη, καθώς ο πληθυσμός των ΗΠΑ, περίπου το 4% του παγκόσμιου συνόλου, είναι υπεύθυνος για το 20% περίπου της συνολικής κατανάλωσης ενέργειας του πλανήτη. Είναι να κάνει χώρο για όσους έχουν ήδη γεννηθεί αλλού.

Μέχρι το 2030, ένας στους πέντε Αμερικανούς θα είναι σε ηλικία συνταξιοδότησης. Οι ΗΠΑ μετατρέπονται σε μια χώρα με τσιράκια· δε θα επιβιώσει εάν δεν έχει νέους (ο μέσος μετανάστης είναι 31, επτά χρόνια νεότερος από τη μέση ηλικία των Αμερικανών) και σκληρά (οι μετανάστες συμμετέχουν στο εργατικό δυναμικό με υψηλότερα ποσοστά από τους γηγενείς) εργαζόμενους που πληρώνουν τους φόρους για να μπορούν οι συνταξιούχοι να απολαμβάνουν το shuffleboard (παιχνίδι) τους. Οι ηλικιωμένοι θα πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή απαιτώντας περισσότερη μετανάστευση, από καθαρό προσωπικό συμφέρον.

Καθώς μπήκαμε σε λοκντάουν, δεν ήταν οι απόγονοι του Μειφλάουερ που κράτησαν την οικονομία ακμαία. Οι μετανάστες είναι το 14% του πληθυσμού των ΗΠΑ, αλλά και το 29% των γιατρών. Το 40% των επιστημόνων της ιατρικής και της ζωής – αυτοί που εργάζονται στα εμβόλια – είναι μετανάστες. Περισσότερα από τα μισά διδακτορικά που δόθηκαν στη μηχανική και την επιστήμη των υπολογιστών στις ΗΠΑ αποκτήθηκαν από φοιτητές που δε γεννήθηκαν στη χώρα. Οι δύο επιστήμονες που επινόησαν το εμβόλιο Pfizer είναι ένα ζευγάρι Τούρκων που μετανάστευσε στη Γερμανία. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το 15% του προσωπικού του NHS, που επαινείται για τις επιδόσεις του κατά τη διάρκεια της πανδημίας, είναι μετανάστες.

Αλλά αυτοί δεν είναι μόνο γιατροί. Οι νοσοκόμες και οι άλλοι υπάλληλοι του νοσοκομείου – αυτοί που θα αδειάσουν τις «πάπιες» σας και θα σας κάνουν μπάνιο όταν αυτό δεν επιτρέπεται στην οικογένειά σας – είναι εξίσου σημαντικοί για την επιβίωσή μας. Περίπου τα μισά από τα 2,5 εκατομμύρια αγροκτήματα στις ΗΠΑ είναι μετανάστες χωρίς έγγραφα, σύμφωνα με το Υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ (USDA), αν και οι καλλιεργητές και οι εργολάβοι εργασίας υπολογίζουν ότι το ποσοστό πλησιάζει το 75%. Οι ανειδίκευτοι μετανάστες θα μείνουν και θα κάνουν τη δουλειά που δεν μπορείτε να κάνετε εξ αποστάσεως.

Όμως το κέρδος μας μπορεί να είναι η απώλειά τους: μετά την κατάληψη των Ταλιμπάν, το Αφγανιστάν έχει χάσει έναν τεράστιο αριθμό διανοουμένων, δασκάλων, τεχνοκρατών και άλλων μελών της κοινωνίας των πολιτών που είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητοι για να κρατήσει τη χώρα σε λειτουργία μπροστά στην καταστροφική ξηρασία και τις συνεχιζόμενες εμφύλιες συγκρούσεις. Η ελευθερία κινήσεων δε χρειάζεται να είναι προς μία κατεύθυνση, από τις φτωχές προς τις πλούσιες χώρες. Πάρτε το παράδειγμα των ειδικευμένων μεταναστών. Ένας Πακιστανός μετανάστης στο Ηνωμένο Βασίλειο μπορεί να μάθει ιατρική και στη συνέχεια να επιστρέφει κάθε χρόνο για να βοηθήσει σε μια αγροτική κλινική – ή να επιστρέψει εντελώς και να διευθύνει ένα νοσοκομείο, όπως κάνουν πολλοί γιατροί.

Οι κυβερνήσεις που αποδέχονται την ανάγκη για μετανάστευση και κινητικότητα, οι οποίοι κατοχυρώνεται στους νόμους κατά των διακρίσεων, δημιουργούν μια πιο ανοιχτή κοινωνία που ωφελεί όλους εμάς. Τα πιο ανοιχτά σύνορα οδηγούν σε πιο ανοιχτά μυαλά: ανοιχτά σε ροές γνώσης, διαφορετικούς τρόπους σκέψης, λατρείας, ύπαρξης. Αν αναγνωρίσουμε ότι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, είναι πολύ πιο εύκολο να προσθέσουμε περισσότερους ανθρώπους στις ήδη πυκνοκατοικημένες πόλεις μας.

Οι κάτοικοι των πόλεων υπέφεραν τον περασμένο χρόνο: οι οδηγίες για παραμονή στο σπίτι και οι ελλείψεις κατοικιών έχουν επιδεινώσει τα προβλήματα που υπάρχουν εδώ και δεκαετίες. Υπάρχουν τρεις ιδέες για να βελτιώσουμε τις πόλεις μας, οι οποίες επιβεβαιώθηκαν από την εμπειρία της πανδημίας: αύξηση της διαφορετικότητας και προώθηση της μετανάστευσης. Δώστε σε όλους πρόσβαση σε ένα κομμάτι της φύσης· και δημιουργήστε κοινούς χώρους για τις κοινότητες ώστε να επεκτείνονται, να συμμετέχουν και να αλληλεπιδρούν.

Οι πόλεις δεν είναι σταθερές. Μια πόλη ζωτικής σημασίας είναι επίσης μια κινητή πόλη. Η κίνηση μπορεί να αναζωογονήσει τις γειτονιές που είναι τυχερές με φρέσκο ​​χρήμα, ταλέντο και ενέργεια. Δεν έχετε το δικαίωμα να ζείτε για πάντα στο σπίτι της παιδικής σας ηλικίας, αλλά έχετε το δικαίωμα να ζείτε κάπου στην πόλη όπου μπορείτε να φτιάξετε ένα νέο σπίτι για το παιδί σας. Μια δίκαιη και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πόλη πρέπει να το διασφαλίζει αυτό για κάθε πολίτη.

Σε αυτούς που είπαν, «Μπορεί η Νέα Υόρκη να επιβιώσει από την πανδημία;» Έχω δύο λέξεις για απάντηση: «Jaikishan Heights», ο νοτιοασιατικός τρόπος προφοράς των Jackson Heights, μια γειτονιά στο Κουίνς. Η Νέα Υόρκη το 1977, ήταν μια επικίνδυνη, χρεοκοπημένη πόλη. Το Jackson Heights δεν ήταν λαμπερό ή φιλόξενο.

Οι περισσότεροι από τους νότιους Ασιάτες στη γειτονιά ήταν Ινδοί, δικαιούχοι του νόμου περί μετανάστευσης του 1965, ο οποίος άρει τις φυλετικές ποσοστώσεις και ενθάρρυνε την επανένωση της οικογένειας. Ήταν επαγγελματίες: μηχανικοί, γιατροί. Τώρα, είναι ένα πολύ πιο ποικιλόμορφο μείγμα από νοτιοασιάτες: Μπαγκλαντές, Νεπαλοί, Θιβετιανοί, Μπουτανέζοι. Είναι ιδιοκτήτες καταστημάτων, οδηγοί ταξί, εργαζόμενοι σε εργοστάσια ενδυμάτων. Πολύ λίγοι από τους Ινδούς της δεκαετίας του ’70 βρίσκονται ακόμα σε αυτήν τη γειτονιά. Τώρα αυτοί οι δρόμοι προσελκύουν κόσμο από παντού. Η διαφορετικότητα είναι ενεργά απαραίτητη για να προσελκύσει το είδος των ανθρώπων που δημιουργούν πλούτο – και αναζωογονούν την πόλη.

Κατά τη διάρκεια του έτους της πανώλης, η φύση ήταν η μόνη επιτρεπόμενη διαφυγή: τα πάρκα, οι πεζοπορίες, το εξοχικό για όσους μπορούσαν να το αντέξουν οικονομικά. Εδώ πρέπει να αναζωογονηθούν και να επεκταθούν οι εκχωρήσεις κήπων. Το κίνημα του «schrebergarten» ξεκίνησε το 1864, για να δώσει στους κατοίκους των πόλεων, ακόμη και στους φτωχούς, μια γεύση από τη φύση. (Ο συνονόματός τους, ο Μόριτζ Σρέμπερ ταλαιπώρησε γενιές Γερμανών παιδιών με τις θεωρίες του για την ανατροφή των παιδιών.) Πληρώνετε 1.000 ευρώ προκαταβολικά και 150 ευρώ ετήσια μίσθωση για ένα από αυτά τα οικόπεδα – ένα μικρό κομμάτι γης που μισθώνετε, αλλά δεν το κατέχετε ποτέ. Κάθε οικόπεδο έχει μια καμπίνα, στην οποία μπορείτε να κοιμηθείτε λίγο, αλλά δεν προορίζεται για εξοχική κατοικία – είναι περισσότερο για ύπνο παρά για διανυκτέρευση. Κάθε αποικία έχει ένα μικρό κλαμπ όπου μπορείτε να πιείτε μπίρα με τους γείτονές σας – ένα κλαμπ της εξοχής για τους εργαζόμενους. Και, φυσικά, μπορείτε να μεγενθύνετε πράγματα. Υπάρχουν τώρα 1,4 εκατομμύρια από αυτά τα schrebergarten, σε όλη τη Γερμανία.

Δεν θα ήταν υπέροχο αν όλες οι οικογένειες της εργατικής τάξης σε πόλεις σε όλον τον κόσμο είχαν τα δικά τους schrebergartens; Εάν ένας εργαζόμενος στο φαστ φουντ ή ένας οδηγός ταξί είχε πρόσβαση σε ένα οικόπεδο με ένα μικρό σπίτι, ακριβώς πάνω από τα σύνορα της πόλης, όπου θα μπορούσαν να πάνε με τις οικογένειές τους, να καλλιεργήσουν πιπεριές και ντομάτες και να απολαύσουν τον αέρα της άνοιξης και να ξυπνήσουν με κελάιδισμα πουλιών παρά σειρήνες; Η πρόσβαση στην φύση πρέπει να είναι πανανθρώπινο δικαίωμα και όχι μόνο για τους πλούσιους.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η ζήτηση για κατανομή εκτινάχθηκε στα ύψη κατά τη διάρκεια της πανδημίας, με τις αιτήσεις για ένταξη σε λίστες αναμονής να αυξάνονται έως και 300%, καθώς οι άνθρωποι φώναζαν για μια θέση σε μία από τις 330.000 κατανομές της Βρετανίας, οι περισσότερες από τις οποίες διευθύνονται από τοπικά συμβούλια. Οι άνθρωποι ήθελαν να καλλιεργήσουν τα δικά τους φρούτα και λαχανικά, όπως ακριβώς οι «κήποι της νίκης» που καλλιεργούσαν το ένα πέμπτο της παραγωγής της χώρας κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Ένας στους πέντε Λονδρέζους έχει πρόσβαση σε κήπο· οι άλλοι τέσσερις μπορούν μόνο να κοιτούν με ζήλια.

Μπορούμε να φανταστούμε έναν δημόσιο χώρο όπου στην πραγματικότητα έχουμε έναν απροσδόκητο διάλογο; Που πραγματικά μιλάει ένας αστυνομικός με έναν ακτιβιστή του Black Lives Matter; Μπορεί να σχεδιαστεί αυτό;

Χρειαζόμαστε νέα κοινά. Που μπορούμε να βρεθούμε; Το παζάρι, η βιβλιοθήκη, το πάρκο; Σε πόλεις σε όλο τον κόσμο, ο εξωτερικός χώρος ιδιωτικοποιείται ολοένα και περισσότερο – όπως τα ιδιωτικά πάρκα που συνδέονται με ακριβά διαμερίσματα, ανοιχτά για όλους, αλλά στελεχωμένα με εκφοβιστικούς φύλακες που κρατούν τους φτωχούς σε απόσταση.

Στη Νέα Υόρκη, το πιο επιτυχημένο νέο πάρκο ενδεχομένως δεν είναι το High Line – το οποίο φαίνεται ότι χρησιμοποιείται κυρίως για τη μεταφορά τουριστών από υπερτιμημένες συγκυριαρχίες στο Hudson Yards σε υπερτιμημένα εστιατόρια στην περιοχή Meatpacking – αλλά το Diversity Plaza στο Jackson Heights, όπου με την απλή σκοπιμότητα της απαγόρευσης των αυτοκινήτων από τον δρόμο μπροστά από την είσοδο του μετρό, γεννήθηκε ένα κοινό. Αν θέλετε να μάθετε τις συζητήσεις στις εκλογές στο Μπαγκλαντές ή να ακούσετε τη διαμάχη Κίνας-Θιβέτ, μπορείτε να πάρετε μια από τις άχαρες μεταλλικές καρέκλες ή παγκάκια που παρέχει η πόλη και να αγοράσετε ένα τσαγάκι από μια από τις μικρές βιτρίνες μπροστά στην πλατεία και εγκατασταθείτε. Θα βρείτε ανθρώπους με χρόνο στη διάθεσή τους και ιστορίες να σας πουν.

Όταν ήμουν έφηβος μεγάλωσα στο Jackson Heights, το μέρος όπου οι φίλοι μου και εγώ κάναμε παρέα, φλερτάραμε με κορίτσια, διάβαζα τις ειδήσεις του κόσμου και τσεκάραμε βιβλία σε 30 γλώσσες – γιατί λίγοι από τους μετανάστες μου είχαν την οικονομική δυνατότητα να τα αγοράσουν – ήταν το παράρτημα της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Queens στην 81η οδό. Μια βιβλιοθήκη είναι, σύμφωνα με τα λόγια του κοινωνιολόγου Eric Klinenberg, ένα παλάτι για τους ανθρώπους.

Χρειαζόμαστε βιβλιοθήκες περισσότερο από ποτέ γιατί, μετά την πανδημία, χρησιμεύουν ως χώροι εργασίας ή μελέτης για όσους δεν έχουν χώρο ή πρόσβαση στο διαδίκτυο από το σπίτι. Αυτό που δε χρειαζόμαστε είναι επικές ανοησίες, όπως η προγραμματισμένη αναδιάρθρωση του Central Vista στο Νέο Δελχί του πρωθυπουργού της Ινδίας Narendra Modi, μια φουτουριστική υπερβολή 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων. «Είναι σαν μια παλιά φτωχογειτονιά – είναι σαν ένα μικρό χωριό εκεί μέσα», είπε ο αρχιτέκτονας του έργου, Bimal Patel, στο CNN, εξηγώντας γιατί σκόπευε να κατεδαφίσει υπάρχουσες δομές πολιτιστικής κληρονομιάς και άλλα κτίρια που είχαν ανακαινιστεί με τα χρόνια, όπως στάβλοι και στρατώνες που χρησιμοποιούνται τώρα ως γραφεία. Είναι το πιο παλιό και βαρύ όπλο στην ορολογία των πολεοδόμων: η «παραγκούπολη». Ο Ρόμπερτ Μόουζες έριξε αυτήν τη λέξη στο Νότιο Μπρονξ, το λόμπι των ακινήτων την έριξε στο μπάστι της Βομβάης και η αστυνομία τη χρησιμοποιεί εναντίον των κοινοτήτων του Ρίο.

Οι μεγάλοι όπως οι Patel πιστεύουν ότι η αστική αρχιτεκτονική πρέπει να είναι μνημειώδης και να προκαλεί δέος, έτσι ώστε οι απλοί άνθρωποι να μένουν άναυδοι κατά την είσοδο και να τους υπενθυμίζεται ότι υπάρχει άμεση σύνδεση μεταξύ του Θεού και του κυβερνήτη τους. Η αρχιτεκτονική γίνεται ένας άλλος τρόπος να υπενθυμίσει στους απλούς ανθρώπους την αδυναμία τους. Αλλά κάθε πόλη περιέχει χωριά.

O καλύτερος τρόπος για να κατανοήσετε ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από εσάς είναι να ζείτε ανάμεσά τους – ακόμα κι αν αυτό προκαλεί σύγκρουση, ακόμα κι αν φτάσετε ως ανταγωνιστές. Οι Σταυροφορίες έφεραν τους Χριστιανούς εναντίον των Μουσουλμάνων, αλλά οδήγησαν επίσης στη μεγαλύτερη μεταφορά γνώσης μεταξύ του αραβικού κόσμου και της Ευρώπης – η Δύση γνώρισε τον Πτολεμαίο, τον αριθμό μηδέν και την ισλαμική αρχιτεκτονική.

Η ανησυχία είναι η εξής: το μεμονωμένο ανθρώπινο ον που αγωνίζεται κάτω από τα πόδια της ιστορίας, προσωπικής και πολιτικής. Στην ινδουιστική μυθολογία, ο Σίβα χορεύει στο ένα πόδι με έναν κύκλο φλόγας γύρω του και από κάτω είναι ένας νάνος, που αγωνίζεται να ξεφύγει από το τεράστιο πόδι της ιστορίας. Η ιστορία είναι υπό τον έλεγχό του και έξω από τον έλεγχό του, και είναι αυτός ο αγώνας που οι συγγραφείς είναι μάρτυρες και τεκμηριώνουν.

Η ανθρωπότητα έχει πλέον διασπαστεί σε ένα χάσμα τόσο παράλογο και αυθαίρετο όσο ο αριστερόστροφος και ο δεξιοτίμονος. Χάσαμε την ικανότητα, που μας χαρίζει η σπουδαία λογοτεχνία, να διαφοροποιούμε μεμονωμένα ανθρώπινα όντα σε μια ομάδα ή τάξη. Κατατάσσουμε τους ανθρώπους σε τεράστιες κατηγορίες: μαύρους, λευκούς, μετανάστες, τρανς, φεμινίστριες, αστυνομικούς, Δημοκρατικούς, Ρεπουμπλικάνους. Και τότε κάθε μέλος αυτής της κατηγορίας πρέπει να περπατήσει με το μεγάλο βάρος αυτής της ταξινόμησης στο κεφάλι του. Σε κάθε ομάδα, υποτίθεται ότι είμαστε ανταλλάξιμοι. Το άτομο είναι πολύπλοκο – πολύ πιο περίπλοκο από τον ιό. Η διαφορετικότητα ή η ετερογένεια θα μας σώσει. Το απρόβλεπτο ή ακόμα και η εκκεντρικότητα θα βοηθήσει. Είμαστε πλάσματα ηθικής πολυπλοκότητας.

Η κύρια βιομηχανία της ιερής πόλης Μπενάρες είναι τα εκλεκτά μεταξωτά σάρι. Οι μουσουλμάνοι τα υφαίνουν και οι Ινδουιστές τα πουλάνε – συνυπάρχουν εδώ και αιώνες. Αλλά στις αρχές της δεκαετίας του 1990, αυτό το συμπαγές χάλασε και η πόλη ξέσπασε. Δεκάδες μουσουλμάνοι σκοτώθηκαν από Ινδουιστές που συνδέονται με το BJP.

Ο συγγραφέας Σουκέτου Μέτα ζήτησε ένα ραντεβού με τον Ινδουιστή ηγέτη του BJP, έναν άνδρα που είχε υποκινήσει τις ταραχές, και εκείνος του ζήτησε να έρθει στο σπίτι του ένα πρωί. Καθώς μπήκε μέσα, πέρασε δύο γέροντες μουσουλμάνους στη βεράντα του, που συζητούσαν μεταξύ τους. Μπήκε και μίλησε στον ινδουιστή έμπορο, και εκείνος εξέπεμψε μίσος εναντίον των μουσουλμάνων, λέγοντάς του τίποτα που δεν είχε ξανακούσει στην Ινδία: ότι οι μουσουλμάνοι είναι ξένοι, θα έπρεπε να είχαν πάει στο Πακιστάν κατά τη διχοτόμηση, κ.λπ. Καθώς τελείωνε αυτή η όχι και τόσο πολύτιμη συνέντευξη, τον ρώτησε τι έκαναν οι δύο γέροι μουσουλμάνοι στη βεράντα του. «Ω, ήρθαν σε μένα για να διευθετήσουν μια περιουσιακή διαφορά μεταξύ τους», είπε. “Γιατί εσύ;” Ρώτησε εκείνος. «Νόμιζα ότι τους μισούσες;»

«Ναι, αλλά τους μισώ όλους εξίσου», απάντησε. Εάν οι Μουσουλμάνοι πήγαιναν σε κάποιον στη δική τους κοινότητα για να επιλύσουν τη διαφορά, αυτό το άτομο πιθανότατα θα είχε σχέση ή θα ήταν προκατειλλημένο εναντίον του ενός ή του άλλου. Αλλά επειδή ήξεραν ότι αυτός ο Ινδουιστής έμπορος τους μισούσε όλους εξίσου, μπορούσαν να τον εμπιστευτούν ότι θα κρίνει δίκαια στο θέμα της περιουσιακής διαμάχης. Δεν είναι περίεργο που η Ινδία τρελαίνει τους ξένους δημοσιογράφους. Οι άνθρωποι μπορούν να χωρίσουν διαφορετικά μέρη του μυαλού τους – η υποκρισία από αυτήν την άποψη δε θεωρείται ως κακία. Δεν υπάρχει νόμος του αποκλεισμένου μέσου στην ινδική φιλοσοφία. Κάτι μπορεί να είναι αληθινό, ψευδές, και τα δύο ή τίποτα από αυτά.

Όπου η αριστοτελική λογική παραδέχεται μόνο δύο πιθανές καταστάσεις ύπαρξης για μια πρόταση – ότι είναι αληθής ή ψευδής, και δεν υπάρχει μέση λύση – η λογική του Jain τις επεκτείνει σε τουλάχιστον επτά πιθανότητες. Το όνομα που δόθηκε σε αυτήν την εξαίσια τεκμηριωμένη αντίληψη της αλήθειας είναι syadvada, δηλαδή «η επιστήμη του ίσως».

Για να προχωρήσουμε, θα μπορούσαμε όλοι να χρησιμοποιήσουμε λίγο «ίσως». Διώξε το δυαδικό και συμπεριλάβετε τη μέση. Και το κρόσσι, και το πάνω και κάτω. Το σύμπαν δεν είναι παντοτινά ένας μανιχαϊστικός αγώνας μέχρι θανάτου. Ο ιός είναι εναντίον μας, αλλά ζει και μέσα μας (με τον εμβολιασμό). Είναι μέρος του εαυτού μας και μας υπερασπίζεται ενάντια στον ιό που επιδιώκει να εισβάλει και να μας σκοτώσει.

Για να νικήσουμε τον ιό, πρέπει να ενωθούμε ως ένας υπερ-οργανισμός. Όχι μόνο για αυτήν την πανδημία, αλλά για όλες τις πανδημίες που σίγουρα έρχονται στον δρόμο μας. Τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει; Και έπειτα, όλοι μας θέλουμε πραγματικά να είμαστε μαζί ή πολλοί θα προτιμούσαν να μείνουν χωριστά; Ο κορονοϊός – περισσότερο από την 11η Σεπτεμβρίου και από την οικονομική κρίση του 2008 – ήταν το τεστ της ανθρωπότητας. Αλλά η μεγαλύτερη δοκιμασία δεν έχει έρθει ακόμη για τα έθνη και τις πόλεις. Αυτή θα είναι η κλιματική κατάρρευση· Ο Covid είναι απλώς μια πρόβα τζενεράλε.

Δείτε επίσης: