Οι άνθρωποι με αναπηρίες στο περιθώριο…του ΟΑΣΘ
Τι απαντά ο ΟΑΣΘ για την έλλειψη ηχητικών εντολών στα νέα λεωφορεία του
Με μεγάλη δυσκολία μετακινούνται άνθρωποι με οπτική αναπηρία και προβλήματα ακοής με τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ – καθώς στις νέες προσθήκες του στόλου δεν υπάρχουν ηχητικές εντολές και σύστημα αναγγελίας στάσεων. Αυτό έχει ως φυσικό επόμενο τα άτομα αυτά να χρειάζονται την βοήθεια κάποιου τρίτου για να μπορέσουν να μετακινηθούν με ασφάλεια.
Το στενάχωρο είναι πως μιλάμε για πολύ βασικά πράγματα, τα οποία το 2021 θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα. Αν και έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που τα συγκεκριμένα λεωφορεία βρίσκονται σε κυκλοφορία, το κενό παραμένει ακάλυπτο με αποτέλεσμα τα άτομα αυτά να ταλαιπωρούνται.
Το θετικό είναι πως η κατάσταση, όπως όλα δείχνουν θα αλλάξει, καθώς από την επόμενη εβδομάδα επρόκειτο να τοποθετηθούν ηχητικές εντολές σταδιακά στα λεωφορεία, όπως μας ενημέρωσε ο ΟΑΣΘ. Από την άλλη λύση για την τοποθέτηση συστήματος, έτσι ώστε οι επιβάτες να μπορούν να διαβάζουν τις επόμενες στάσεις και τις ανακοινώσεις δεν υπάρχει, καθώς ακόμα το συγκεκριμένο ζήτημα βρίσκεται υπό επεξεργασία.
Αυτό έχει συμβεί διότι τα λεωφορεία που παρέλαβε ο ΟΑΣΘ από το εξωτερικό πολύ απλά δεν διέθεταν τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα όλο αυτό τον καιρό οι επιβάτες με οπτική αναπηρία ή με προβλήματα ακοής να ταλαιπωρούνται και να μην μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν.
Μπορεί ο ΟΑΣΘ να ενίσχυσε τον στόλο του και να υπερηφανεύεται σε κάθε γεμάτη ασφυκτικά στάση πως “γίνεται 65 ετών… και τα έχει 500”, όμως στην πραγματικότητα τα κενά και τα προβλήματα που υπάρχουν είναι αμέτρημα. Επομένως αυτό το ανούσιο σποτάκι σε κάθε στάση, μόνο εκνευρισμό προκαλεί. Το τελευταίο διάστημα είναι η αλήθεια δεν χρησιμοποιώ τακτικά την συγκοινωνία, όμως είναι ανεπίτρεπτο να υπάρχουν ακόμα και σήμερα τεράστιες καθυστερήσεις. Δεν είναι λογικό μετά από 8 ώρες δουλειάς να περιμένεις μισή ώρα στην καλύτερη το δρομολόγιο. Η υπομονή και η αντοχή έχει εξαντληθεί. Την περασμένη Κυριακή περίμενα 40 λεπτά το λεωφορείο για να φτάσω στο κέντρο. Δεν είχε κίνηση, δεν είχε κακοκαιρία, δεν υπήρχε τίποτα που να δικαιολογεί αυτή την καθυστέρηση. Κι όμως για ακόμα μία φορά έχασα τόση ώρα από την ζωή μου σε μία στάση.
