Οι ζωγραφιές των παιδιών εν μέσω lockdown αποτυπώνουν ό,τι τους λείπει περισσότερο

Τα παιδιά, που είναι υποχρεωτικά κλεισμένα στα σπίτια τους εξαιτίας του lockdown για τον κορονοϊό, ζωγραφίζουν αυτά που τους λείπουν περισσότερο: τους φίλους τους από το σχολείο, τον παππού και την γιαγιά τους, το ποδόσφαιρο και τους πράσινους ανοιχτούς χώρους.

Ανεξάρτητα από το πού βρίσκονται τα σπίτια τους τα θέματα είναι συχνά τα ίδια.

Από το Τόκιο και το Μπουένος Άιρες, την Νέα Υόρκη και το Κατμαντού, παιδιά βγήκαν στα μπαλκόνια ή στον κήπο του σπιτιού τους για να δείξουν και να εξηγήσουν τις ζωγραφιές τους σε φωτογράφους του Reuters.

Ο 8χρονος Ρέκου Ματσούι στο Τόκιο ζωγράφισε τον εαυτό του ανάμεσα στον παππού και την γιαγιά του: και οι τρεις χαμογελούν.

“Μου λείπει η γιαγιά μου και ο παππούς μου. Θέλω να πάω στο σπίτι της γιαγιάς μου”, λέει.

Η μεγαλύτερη αδελφή του, η 12χρονη Γιάγια, έχει ζωγραφίσει τον εαυτό της με μια φίλη της. “Αυτό που θέλω να κάνω περισσότερο τώρα είναι να είμαι μαζί με τους φίλους μου”.

Στην πόλη Μπαντ Χόνεφ της Γερμανίας, κοντά στη Βόννη, ο 6χρονος Τομ εξηγεί: “Ζωγράφισα το σπίτι της γιαγιάς και του παππού γιατί μου λείπουν τόσο πολύ”.

Εκτός όμως από τον παππού και την γιαγιά τους τα παιδιά ζωγραφίζουν και τις αθλητικές δραστηριότητες που έχουν επιθυμήσει.

Ο 8χρονος Ίβαν Πόστα και ο 11χρονος αδελφός του Βινς, που ζουν στην πρωτεύουσα της Ουγγαρίας, την Βουδαπέστη, έχουν ζωγραφίσει τεράστιες μπάλες ποδοσφαίρου.

“Ζωγράφισα μια μπάλα ποδοσφαίρου γιατί δεν μπορούμε να παίξουμε ποδόσφαιρο στον κήπο καθώς υπάρχουν δέντρα και θάμνοι παντού”, λέει ο Βινς.

Χιλιάδες μίλια μακριά από την πόλη Λάγκος της Νιγηρίας ο 11χρονος Ολατούνζτι Αντεμπάιο έχει επίσης ζωγραφίσει μια τεράστια μπάλα ποδοσφαίρου.

“Μου λείπει να παίζω ποδόσφαιρο με τους φίλους μου…λυπάμαι για το lockdown”, παραπονιέται.

Στις παιδικές ζωγραφιές απεικονίζονται επίσης λουλούδια, δάση και χώροι πρασίνου.

Η Τζέιν Χάσεμπρεκ, που ζει στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, λέει: “Επέλεξα να ζωγραφίσω το πάρκο της γειτονιάς μου γιατί είναι ένας χώρος που μπορώ μαζί με τους φίλους μου να συναντιέμαι και να περνάω καλά μακριά από το σχολείο και το σπίτι. Αυτό το lockdown με έχει κάνει να νιώθω παγιδευμένη γιατί ζω στην Πόλη της Νέας Υόρκης οπότε είναι δύσκολη η κοινωνική αποστασιοποίηση όταν γύρω υπάρχει τόσος κόσμος”, προσθέτει η 13χρονη.

Η 14χρονη Σαντίτι Ιλεπερούμα ζει στην πρωτεύουσα της Σρι Λάνκα, το Κολόμπο.

Στη ζωγραφιά της ένα κορίτσι κάθεται μόνο του στην κάτω δεξιά γωνία του χαρτιού με διπλωμένα τα γόνατα ως το σαγόνι και φοράει προστατευτική μάσκα στο πρόσωπο. Στο πάνω μέρος του χαρτιού μια παρέα από κορίτσια με πλισέ φούστες χορεύει και διασκεδάζει.

“Πριν από το lockdown, ζωγράφιζα χαρούμενα και δημιουργικά θέματα. Αλλά μετά το lockdown … άρχισα να ζωγραφίζω τα πράγματα που μου λείπουν περισσότερο…Ζωγραφίζω τα συναισθήματά μου. Αισθάνομαι μεγάλη μοναξιά γιατί είμαι μοναχοπαίδι”, λέει.

Κάποια παιδιά μάλιστα έχουν ζωγραφίσει τον ίδιο τον κορονοϊό. Ο 10χρονος Νιπούν Κιτκραϊλάρντ ζωγράφισε τον ιό σαν ένα τέρας το οποίο εισβάλλει στον κόσμο, αλλά το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και αντικείμενα, όπως το αντισηπτικό χεριών και οι μάσκες προσώπου, το απωθούν.

Στην Κίνα, όπου πρωτοεμφανίστηκε ο κορονοϊός και όπου τα μέτρα του lockdown ήρθησαν πρώτα, ο 11χρονος Λι Κονγκτσέν στο Πεκίνο έχει κάνει μια πολύπλοκη σειρά από ζωγραφιές που δείχνουν τον ιό να καταφθάνει πάνω σε ένα “αεροπλάνο νυχτερίδα”, τους πολίτες να δίνουν και την ζωή τους για να του αντισταθούν και τελικά στη μάχη να επικρατούν οι άνθρωποι με “όπλα εμβόλια”.

Πηγή: ΑΠΕ