Πατέρας αγνοούμενης στα Τέμπη: Θα πάρω το κοριτσάκι μου τεμαχισμένο

Συγκλονίζει με τα λόγια του ο πατέρα 28χρονης που αγνοείται μετά τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη. Ο ίδιος παραδέχεται με πόνο ότι οι ελπίδες να βρει το παιδί του ζωντανή έχουν σβήσει.

«Το κοριτσάκι μου θα το πάρω στο κουτί, τεμαχισμένο…» είπε, ενώ οι έρευνες για τον εντοπισμό των αγνοουμένων ολοκληρώνονται σήμερα.

«Δεν έχω καμία ενημέρωση, είμαι στο περίμενε. Θα μου τηλεφωνήσουν από την αστυνομία. Δώσαμε δείγματα DNA. Έχουν χαθεί οι ελπίδες να βρω ζωντανό το παιδί μου» είπε ο πατέρας της 28χρονης, η οποία είναι τεταρτοετής φοιτήτρια στο ΑΠΘ σε δεύτερο πτυχίο.

Μιλώντας για τα άλλα δύο παιδιά του, δύο αγόρια, που έμεναν με την 28χρονη αδερφή τους, ο πατέρας είπε: «Θα ανοίξουν την πόρτα να μπουν μέσα, θα ανοίξουν την ντουλάπα και θα δουν τα ρούχα της αδερφής τους. Δεν εύχομαι ένα τέτοιο συναίσθημα ούτε στον χειρότερο εχθρό μου».

«Το κορίτσι μου το ανέθρεψα με τις καλύτερες προοπτικές, όχι να μου το σκοτώσει οποιοσδήποτε αλήτης. Τι να μου πείτε. Δίνω κουράγιο στον εαυτό μου για να στηρίξω την οικογένεια. Θα έρθει το Πάσχα και θα έχω σερβίτσιο στο τραπέζι άδειο και την καρέκλα της» πρόσθεσε.

Αναφερόμενος στη διαδικασία ταυτοποίησης είπε: «Όσοι έχουν ταυτοποιηθεί, θα πάρει ο καθένας το δικό του άτομο στο κουτί, διότι επιζών δεν υπάρχει πια».

Σύμφωνα με το STAR Κεντρικής Ελλάδας τα τρία παιδιά της οικογένειας ήταν στην Αταλάντη για το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας.

Η 28χρονη Ελπίδα είχε τελειώσει Πολιτικός Μηχανικός στην Πάτρα και με κατατακτήριες εξετάσεις είχε περάσει στην Αρχιτεκτονική στη Θεσσαλονίκη.

«Διάβαζε μέρα νύχτα… Είχε στόχο να πάρει γρήγορα το πτυχίο της για να μην επιβαρύνει οικονομικά. Τα αγόρια δεν έχουν καταλάβει ακόμα τι έχει γίνει. Ακόμα ψάχνουν σε νοσοκομεία, μήπως είναι παραπεταμένη, μήπως ζει… εγώ όμως ξέρω, ότι το κοριτσάκι μου θα το πάρω στο κουτί, τεμαχισμένο…» ήταν τα λόγια του τραγικού πατέρα της 28χρονης.

Και άλλη μαρτυρία που συγκλονίζει

Γεμάτα τα social media με μαρτυρίες από ανθρώπους που είχαν κάποιον συγγενή τους, φίλο, γνωστό τους, στο μοιραίο δρομολόγιο.

Το δικό μας παιδί,η Μαρία μας πήγαινε προς την καφετέρια του τρένου όταν έγινε το κακό Η σύγκρουση την βρήκε όρθια και ευτυχώς δεν είχε προλάβει να μπει στο δεύτερο βαγόνι.. Εκσφενδονίστηκε και χτυπήσε με ορμή σε κάποιο τοίχωμα. Έμεινε εκεί αναίσθητη και ότι συνέβη μετά το θυμάται αποσπασματικά γιατι προφανώς συνέρχονταν και ξανά λυποθυμουσε. Θυμάται κάποιον, μάλλον νεαρο να φωνάζει από πάνω της σε κάποιον άλλο..”Ζει,ζει,έλα δω,έλα δω”.. Θυμάται να την σηκώνουν στον αέρα,να την βγάζουν μέσα από τους καπνούς,να την ακουμπούν στο κρύο χώμα στα χωράφια και να κάθονται δίπλα της και να τις μιλούν και να της δίνουν κουράγιο Θυμάται τις σειρήνες και τις φωνές όσων ήταν κοντά της ..”Εδώ βοήθεια,εδώ έχουμε τραυματίες” Και της φωνές των διασωστών “Ερχόμαστε, ερχόμαστε” Θυμάται τέτοια πράγματα Φωνές θυμάται.. Τις φωνές εκείνων που την έσωσαν.. Ένα μεγάλο ευχαριστώ από όλη μας την οικογένεια,στις φωνές αυτές,στους ανθρώπους εκείνους,σε αυτους τους αγγέλους-οποίοι και αν ήταν -που έσωσαν το κορίτσι μας..