Πώς είναι η ζωή στο Μπέργκαμο δύο χρόνια μετά την τραγωδία της πανδημίας

Μάρτιος του 2020. Ο κόσμος ξυπνά πλέον με τον εφιάλτη του κορονοϊού να πλανάται από πάνω του. Ελάχιστοι πίστευαν τότε πως η πανδημία θα ήταν τόσο σοβαρή.

Ειδικά στην Ευρώπη δεν είναι λίγοι εκείνοι που αντιμετώπιζαν την αρρώστια σαν κάτι περαστικό ή σαν έναν κινεζικό εφιάλτη που κάποια στιγμή θα χαθεί.

Μερικές φωτογραφίες, όμως, από μια πανέμορφη πόλη του ιταλικού Βορρά ήρθαν να ταρακουνήσουν συθέμελα τη Γηραιά Ηπειρο.

Στην πόλη του Μπέργκαμο τα τηλεοπτικά πλάνα σόκαραν τον κόσμο αφού στρατιωτικά οχήματα μετέφεραν δεκάδες φέρετρα στα αποτεφρωτήρια των γύρω περιοχών.

Η ιστορική αυτή πόλη ζούσε τον απόλυτο εφιάλτη καθώς μέσα σε τρεις εβδομάδες ο κορονοϊός «θέρισε» περισσότερους από 4.500 κατοίκους ενώ τους επόμενους μήνες το Μπέργκαμο μέτρησε πάνω από 16.000 νεκρούς.

Οι σοκαριστικές εικόνες με τις εκκλησίες να μετατρέπονται σε πρόχειρα νεκροτομεία και τους στρατιώτες με λευκές ποδιές να παίρνουν τους νεκρούς για να τους αποτεφρώσουν, έμειναν στην Ιστορία.

Οι δεκάδες σκηνές με ράντζα που στήθηκαν δίπλα στα νοσοκομεία και οι γιατροί που έφτασαν από Ρωσία και Κούβα για να βοηθήσουν, είναι μνήμες ακόμη νωπές.

Το Μπέργκαμο ονομάστηκε η «Ουχάν της Ευρώπης» κι εδώ στην Ελλάδα κάθε φορά που παρατηρείται έξαρση στον αριθμό κρουσμάτων και νεκρών πολλοί λένε «γίναμε Μπέργκαμο».

Δύο χρόνια μετά η πόλη της Λομβαρδίας που βρίσκεται κοντά στο Μιλάνο (όπου και καταγράφηκε η πρώτη τεράστια έξαρση του ιού στην Ευρώπη) με τα εκπληκτικά κάστρα και τη μοναδική ιστορία, δείχνει να αλλάζει σελίδα.

Βρεθήκαμε στο Μπέργκαμο και τη γειτονική Βερόνα με αφορμή τον ποδοσφαιρικό αγώνα του Ολυμπιακού με το «καμάρι» της περιοχής, την Αταλάντα.

Κι αν θα προσπαθούσε κανείς να καταγράψει το πώς αισθάνονται οι κάτοικοι στην πόλη, έπειτα από τον εφιάλτη που έζησε πριν από δύο χρόνια τα συναισθήματα θα ήταν διφορούμενα.

Φόβος αλλά και ανακούφιση. Τήρηση των μέτρων αλλά και προσπάθεια να ζήσουν φυσιολογικά.

Αυτό που αντικρίζει κανείς στα μάτια των κατοίκων αυτής της όμορφης πόλης με τους 120 χιλιάδες κατοίκους είναι η αγωνία μήπως ξαναζήσουν τον εφιάλτη του Μαρτίου του 2020.

Μιλώντας μαζί τους καταλαβαίνεις ότι ο κορονοϊός έχει στοιχειώσει τη ζωή τους. Δεν υπήρξε άλλωστε ούτε μια οικογένεια που να μην έκλαψε για έναν δικό της άνθρωπο, ο οποίος πέθανε στην έξαρση της πανδημίας.

Ο Τζουζέπε, ιδιοκτήτης ξενοδοχείου μας λέει: «Ηταν μια δραματική περίοδος για την περιοχή. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τους εκατοντάδες συμπολίτες μας που σκότωσε ο ιός. Και η αλήθεια είναι ότι πάντα έχουμε τον φόβο μήπως επιστρέψει ο εφιάλτης. Ομως, συνεχίζουμε τη ζωή μας. Εμβολιαστήκαμε, φοράμε μάσκες, τηρούμε τα μέτρα προστασίας και ζούμε ξανά. Οι τουρίστες επέστρεψαν στην όμορφη πόλη μας, οι ντόπιοι ξαναβγήκαν έξω από τα σπίτια τους, οι παρέες ξαναστήθηκαν από την αρχή. Αλλά δεν ξεχνάμε…».

Και ως γνήσιος Ιταλός, ως «έξω καρδιά» Μεσόγειος, ο Τζουζέπε μας λέει: «Πίνουμε, χορεύουμε, αγαπάμε την Αταλάντα μας και τον αθλητισμό. Ζούμε όσο μπορούμε πιο φυσιολογικά».

Και πράγματι, η δίψα για ζωή, για επιστροφή στην κανονικότητα, ακόμη κι αν η πανδημία δεν πέρασε, είναι φανερή στους κατοίκους. Οσο φανερή είναι, όμως, και η φοβισμένη ματιά του καθενός που έζησε μια τραγωδία η οποία του σημάδεψε τη ζωή.

Ολοι έξω

Τα δεκάδες εστιατόρια, καφέ, παραδοσιακές παμπ και τα μαγαζάκια με τουριστικά είδη γεμίζουν από κόσμο, ειδικά τα Σαββατοκύριακα.

Ομως, τα όσα έζησαν οι κάτοικοι τους κάνουν ιδιαίτερα επιφυλακτικούς. Ζητούν αμέσως πιστοποιητικά εμβολιασμού, τηρούν το πλαφόν των πελατών που πρέπει να βρίσκονται μέσα σε κλειστούς χώρους, επιδιώκουν να είναι συνεχώς έξω. Διασκεδάζουν σε δρόμους και σε πλατείες και παρά το κρύο του χειμώνα κάθονται κι απολαμβάνουν τον καφέ τους κάτω από σόμπες ή χρησιμοποιώντας κουβέρτες.

Οχι πάντως στριμωγμένοι και με τον φόβο μήπως κολλήσουν ξανά.

Από την άλλη, το τραγικό πάθημα τους έγινε μάθημα. Η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων έχει εμβολιαστεί δύο και τρεις φορές, ενώ όλοι τους φορούν μάσκες.

Οι έλεγχοι είναι συνεχείς, η αστυνομία επιτηρεί τα πάντα και ζητά πιστοποιητικά εμβολιασμού ή νόσησης από ντόπιους και τουρίστες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο τελεφερίκ που σε οδηγεί στη σύγχρονη πλευρά της πόλης υπάρχει μόνιμη περίπολος αστυνομικών που καταγράφει τους πάντες και δεν επιτρέπει σε κανέναν να μετακινηθεί αν δεν επιδείξει Green Pass.

Δύο χρόνια μετά τις εικόνες με τα κομβόι των στρατιωτικών οχημάτων με τα φέρετρα, το Μπέργκαμο δεν είναι πια η «Ουχάν της Ευρώπης».

Είναι, όμως, μια πόλη που σε κάθε γωνιά της, σε κάθε σπίτι, σε κάθε κατάστημα, υπάρχει το σημάδι του θανάτου. Οι πληγές της απώλειας δεν έκλεισαν ποτέ.

Και στις πανέμορφες εκκλησίες με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική γίνονται ακόμη εκδηλώσεις μνήμης για όλους εκείνους που έπεσαν θύματα του «αόρατου» εχθρού, ο οποίος ακόμη και σήμερα σκοτώνει σε όλο τον κόσμο.

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ