Πώς μια φωτογραφία Σύριου πατέρα και γιου, τους οδήγησε σε μια νέα ζωή στην Ιταλία
Η ιστορία του Munzir και του μικρού Μουσταφά που από τα τουρκοσυριακά σύνορα, βρέθηκαν σε μία νέα, καλύτερη ζωή
Τον Ιανουάριο του περασμένου έτους, ενώ εργαζόταν στα τουρκοσυριακά σύνορα, ο φωτορεπόρτερ Μεχμέτ Ασλάν φωτογράφισε έναν Σύριο, τον Munzir al-Nazzal, ο οποίος είχε χάσει το πόδι του σε βομβιστική επίθεση. Ο Munzir έπαιζε με τον Μουσταφά, τον 5χρονο γιο του, ο οποίος γεννήθηκε χωρίς άκρα, και το πλάνο απεικόνιζε τον πατέρα, στηριζόμενο σε ένα δεκανίκι, σηκώνοντας το χαμογελαστό παιδί του στον αέρα.
Ο Aslan έδωσε τίτλο στη φωτογραφία του Hardship of Life.
Ήταν μια εικόνα που μοιράστηκε σε όλο τον κόσμο και τον περασμένο Οκτώβριο ανακηρύχθηκε φωτογραφία της χρονιάς στα διεθνή βραβεία φωτογραφίας της Σιένα, παρακινώντας τους διοργανωτές του φεστιβάλ και την καθολική εκκλησία να αναλάβουν δράση για τη μικρή οικογένεια, η οποία βρισκόταν σε έναν καταυλισμό προσφύγων στην Τουρκία.
Μετά από μακρές διαπραγματεύσεις μεταξύ της Μητρόπολης της Σιένα, μιας οργάνωσης καθολικής βοήθειας, τους διοργανωτές των φωτογραφικών βραβείων της Σιένα και τις αρχές στην Τουρκία , ο Munzir και ο Mustafa έφτασαν στην Ιταλία στις 21 Ιανουαρίου.
«Δεν θα ευχαριστήσω ποτέ αρκετά τον ιταλικό λαό και την εκκλησία για όσα έχουν κάνει για εμάς», λέει ο 33χρονος πατέρας. «Σε αυτά τα 11 χρόνια, καμία άλλη χώρα δεν είχε προσπαθήσει να μας βοηθήσει. Και δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ!»
Ο Munzir έχασε το δεξί του πόδι το 2014 όταν έπεσε βόμβα καθώς περνούσε μέσα από ένα παζάρι στο Idlib της Συρίας. Το 2017, η σύζυγός του, Ζεϊνέπ, ενώ ήταν έγκυος στον Μουσταφά, επλήγη σοβαρά από μια θανατηφόρα επίθεση με αέριο σαρίν στην ελεγχόμενη πόλη από τους αντάρτες Khan Sheikhun , στη βορειοδυτική Συρία, η οποία σκότωσε 89 άτομα . Σύμφωνα με έκθεση του ΟΗΕ εκείνο το έτος, οι συριακές κυβερνητικές δυνάμεις ήταν πίσω από το χτύπημα .
Η φαρμακευτική αγωγή που δόθηκε στην γυναίκα, επηρέασε το μωρό και ο Μουσταφά γεννήθηκε χωρίς χέρια και πόδια λόγω του συνδρόμου Tetra-amelia, μιας συγγενούς διαταραχής.
«Επί 11 χρόνια, ο πρόεδρος της Συρίας διεξάγει πόλεμο εναντίον του λαού του», λέει η Ζεϊνέπ. «Λόγω του πολέμου, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι εκεί που έχουν χάσει τα πόδια και τα χέρια τους όπως ο σύζυγός μου. Και στην πόλη μου, υπήρχαν τέσσερις έγκυες γυναίκες, θύματα της επίθεσης με αέριο σαρίν στο Khan Sheikhun, των οποίων τα παιδιά γεννήθηκαν με την ίδια δυσπλασία με τον Μουσταφά».
Ο Μουσταφά χρειάζεται ειδικές ηλεκτρονικές προσθέσεις, οι οποίες δεν ήταν διαθέσιμες στην Τουρκία. Ιταλοί παιδίατροι, ειδικοί και χειρουργοί έχουν επισκεφθεί την οικογένεια από τότε που έφτασαν και εργάζονται για να σχεδιάσουν τεχνητά μέλη.
https://www.instagram.com/p/CZDKXGELVMe/?utm_source=ig_web_copy_link
Όλοι οι γιατροί προσπαθούν να δώσουν στον Μουσταφά τη ζωή και την παιδική ηλικία που του αφαίρεσε ο πόλεμος.
Οι ιταλικές αρχές συνεργάστηκαν με την υπηρεσία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, τις τουρκικές αρχές και την Caritas, η οποία προσφέρει φαγητό και ένα σπίτι στη συριακή οικογένεια σε ένα μικρό χωριό κοντά στη Σιένα.
Η Καθολική εκκλησία διαπραγματεύτηκε το πέρασμα του Μουσταφά και της οικογένειάς του από την Τουρκία, χάρη σε έναν ανθρωπιστικό διάδρομο, ο οποίος επιτρέπει τη νόμιμη διέλευση μεταξύ των χωρών, ίσως ένα από τα πιο αποτελεσματικά μοντέλα για την αποφυγή θανάτων και ταλαιπωρίας αιτούντων άσυλο, αλλά που δυστυχώς σπάνια χρησιμοποιείται από ευρωπαϊκές χώρες .
«Ελπίζω ότι η ιστορία του Μουσταφά και η νέα του ζωή στην Ιταλία μπορούν να χρησιμεύσουν ως προάγγελος για την ευαισθητοποίηση σε όλη την Ευρώπη ότι ο ανθρωπιστικός διάδρομος είναι ο μόνος αξιοπρεπής τρόπος για να επιτραπεί σε αυτούς τους ανθρώπους να φτάσουν στην Ευρώπη», λέει ο καρδινάλιος της Σιένα Augusto Paolo Lojudice, ο οποίος, μαζί με τον ιδρυτή του Διαγωνισμού βραβείων φωτογραφίας της Σιένα, Λούκα Βεντούρι, πραγματοποίησαν τις διαπραγματεύσεις για να μεταφέρουν την οικογένεια στην Ιταλία. «Οι ανθρωπιστικοί διάδρομοι απαιτούν διάλογο μεταξύ δύο χωρών και δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Όπου δεν υπάρχει σταθερή κυβέρνηση, όπως στη Λιβύη, γίνεται δύσκολο να προτείνουμε έναν τέτοιο τρόπο».
Ο Munzir λέει ότι μόλις και μετά βίας το πρόσεξε όταν ο Aslan τράβηξε την αρχική φωτογραφία τους στις 6 Ιανουαρίου πέρυσι: «Έκανα αυτό που κάνω κάθε μέρα, παίζοντας με τον Mustafa» αναφέρει. Ο Munzir λέει ότι ο γιος του λατρεύει να τον σηκώνουν στον αέρα γιατί του δίνει την αίσθηση ότι πετάει, μια αίσθηση σωματικής ελευθερίας για ένα παιδί που γεννιέται χωρίς άκρα. Ο Munzir παίζει μαζί του κάθε μέρα πλέον στην Ιταλία, περιτριγυρισμένος από τους πανέμορφους λόφους της Τοσκάνης, που έχουν πάρει τη θέση των σάπιων, γκρίζων κτιρίων των τουρκοσυριακών συνόρων.
«Η ιστορία του Μουσταφά και του Μουνζίρ, που δεν θα ήταν εδώ χωρίς αυτή την φωτογραφία και την προσοχή του Τύπου, υπενθυμίζει επίσης σε όλους, ειδικά σε αυτούς τους καιρούς, ότι ο πόλεμος δεν είναι παρά η ολοκληρωτική καταστροφή κάθε ζωής», λέει η Lojudice.
«Να υπενθυμίσουμε ότι ο πόλεμος είναι η τρομακτική ενέργεια που κάνει ο άνθρωπος εναντίον ενός άλλου ανθρώπου, άρα και εναντίον του εαυτού του. Αλλά αυτή η ιστορία δείχνει επίσης ότι υπάρχει κάτι υψηλότερο σε αυτόν τον κόσμο. Εγώ το αποκαλώ Θεό – εσείς, μπορείτε να το πείτε ανθρωπιά».
Πηγή: TheGuardian
Δείτε επίσης:
