Άκου την καρδιά σου

του Κωστή Ζαφειράκη

Κάθε χρόνο, αυτήν τη βδομάδα, ο κόσμος γεμίζει κόκκινες καρδιές και υποσχέσεις. Το σύμβολο του Άγιου Βαλεντίνου είναι μια καρδιά. Όλοι έχουμε από μία. Κάποιοι λένε ότι το σχήμα της απεικονίζει δυο κύκνους – ο ένας μπροστά στον άλλον -, άλλοι κάνουν λόγο για τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Σήμα κατατεθέν του σύμπαντος – ως σχήμα, τουλάχιστον -, αντιγράφεται πάρα πολύ εύκολα. Εκείνο που δεν αντιγράφεται, είναι οι ιστορίες που κρύβονται στο πίσω μέρος της. Αφήνοντας τον γλυκανάλατο συμβολισμό στην άκρη, επιχειρήσαμε να βρούμε τι σημαίνει για τον καθέναν μας. Και επειδή, όταν μιλάμε για ραγισμένες καρδιές, συνήθως εννοούμε γυναικείες, αν και συχνά λέμε πως οι γυναίκες είναι άκαρδες, ρωτήσαμε εδώ δέκα άντρες.

Ιωάννης Χαλκιάς, Υδραυλικός Παλιότερα δεν αισθανόμουνα τόσο την καρδιά μου, τώρα την ακούω καθαρά, ακόμα και στον ύπνο μου. Ο νους μου είναι συνέχεια εκεί, μάλλον επειδή είναι ξένη. Βάζω συνέχεια το χέρι μου στο στήθος, να νιώθω τους χτύπους της. Έκανα τη μεταμόσχευση πριν από 9μιση χρόνια- είχε φτάσει στα όρια της η καρδιά μου, έχω σπάσει κάθε ρεκόρ στις ανακοπές. Έφτασα τις εφτά. Κάποια στιγμή έσπασα… ήμουν για 16 μέρες κλινικά νεκρός στο ΑΧΕΠΑ. Δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνες τις μέρες. Όταν επανήλθα στη ζωή είχα πάθει κάτι σαν μερική αμνησία, ξύπνησα κι ήμουνα παιδί 12 ετών. Ούτε το γάμο μου θυμόμουν, ούτε το γιο μας. Τη γυναίκα μου την έβλεπα όπως τον καιρό που ήμασταν ακόμα ελεύθεροι… Πώς συνηθίζεις το φαγητό; Έτσι είχα συνηθίσει κι εγώ τις ανακοπές.  Η χειρότερη απ΄ όλες ήταν η τέταρτη…είχε αδειάσει το κεφάλι μου, ένιωθα το σώμα μου να πετάει, να φεύγει από το δωμάτιο και τους ανθρώπους γύρω μου να μικραίνουν. Έφευγα σαν πύραυλος προς ένα λευκό φως και ξαφνικά όλοι όσοι ήταν γύρω μου μεγάλωσαν και ξαναπήραν το κανονικό τους μέγεθος. Είμαι πολύ τυχερός- ξέρεις τι είναι να είσαι στα τελευταία σου και να μη βρίσκεται πουθενά μόσχευμα συμβατό με τον οργανισμό σου; Η ατυχία είναι που πήρα την καρδιά ενός παιδιού 16 χρονών. Με τους γονείς του δεν μιλήσαμε ποτέ, δεν το άντεχα. Πήγαινα βεβαίως στα μνήματα συχνά και μια φορά η μητέρα του έτρεξε ξοπίσω μου, αλλά έφυγα…δεν μπορούσα. Τι να της έλεγα; «Ευχαριστώ»; Καλύτερα να έπεφτα από τον Λευκό Πύργο. Για πολύ καιρό μετά την επέμβαση, χτυπούσε το τηλέφωνο κάθε νύχτα στις 3, όχι ότι κοιμόμουν, αλλά στην αρχή είχα εκνευριστεί. Ύστερα από λίγο καιρό κατάλαβα ότι αυτός που μου τηλεφωνούσε και δεν μιλούσε ήταν η μάνα του παιδιού, του Πέτρου, έτσι τον έλεγαν…της μιλούσα, της έλεγα πως ήμουν καλά κι αυτή μ’ άκουγε σιωπηλή. Πέθανε, όπως έμαθα, πριν από 3 χρόνια. Φυσικά αισθάνομαι πιο νέος. Και μόνο η σκέψη ότι έχεις μέσα σου την καρδιά ενός 16χρονου σε κάνει να αισθάνεσαι έφηβος. Είμαι άλλος άνθρωπος τώρα, πιο ήρεμος, πιο τρυφερός. «Ήσουν κέρβερος κι έγινες αρνάκι» μου λέει η γυναίκα μου. Δεν είναι και λίγο πράγμα να πας στον άλλον κόσμο και να γυρίσεις.  

Μετά τη μεταμόσχευση άρχισα να βλέπω τις γυναίκες διαφορετικά, με καινούργια όρεξη. Να σκεφθείς, ήθελα να κάνω έρωτα με τη γυναίκα μου μέσα στο νοσοκομείο.

Δε νομίζω ότι έχει μνήμη η καρδιά, δεν μου έρχονται δηλαδή περίεργες εικόνες στο μυαλό… Βλέπω όμως περίεργα όνειρα. Βλέπω μια χαμογελαστή μορφή και είμαι σίγουρος πως είναι ο Πέτρος. Συχνά ονειρεύομαι πως με φωνάζουν Πέτρο. Και τον γιο μου καμιά φορά τον φωνάζω Πέτρο. Πέτρο έχω βαφτίσει και το σκυλί μας, ένα ήσυχο πιτ μπουλ. Έκανα και ψυχοθεραπεία μετά την επέμβαση, είχα τρομερές ενοχές, προτιμούσα να πέθαινα εγώ παρά το παιδί. Πρέπει κάθε τόσο να περνάω από το νοσοκομείο για εξετάσεις, αλλά εγώ το αμελώ και γι’ αυτό με κρατάνε τώρα μέρες εδώ μέσα. Όταν αισθανόμαστε καλά συνήθως αμελούμε την υγεία μας. Έχω μάθει να ζητάω συγγνώμη, συγχωρώ πολύ πιο εύκολα… Και τώρα ξέρω πως δεν είναι ανάγκη να περάσεις τόσα, για να γίνεις άνθρωπος, με όλη τη σημασία της λέξης. 

Δημήτρης Καρμίρης, Διασώστης του ΕΚΑΒ Δεχόμαστε κλήσεις ακόμα και για πονοκεφάλους. Μας έχουν καλέσει και άνθρωποι που απλώς είχαν τα νεύρα τους. Τα πιο συνηθισμένα περιστατικά είναι ανώδυνα. Είναι όμως επικίνδυνο, άγριο επάγγελμα. Τα Σαββατοκύριακα κυρίως, έχουμε να κάνουμε με μεθυσμένους και ναρκομανείς- αρκετοί απ’ αυτούς είναι μετανάστες. Έχω κινδυνέψει πολλές φορές. Κανονικά σε κάποια περιστατικά θα έπρεπε να πηγαίνουμε μαζί με την Αστυνομία. Στην Ελλάδα ο κόσμος δεν ξέρουν ακόμα πώς να συμπεριφερθούν όταν βλέπουν στο δρόμο ένα ασθενοφόρο- οι περισσότεροι μας αντιμετωπίζουν λες και βγαίνουμε για ψώνια στην αγορά. Στη Γερμανία με το που θα δουν ασθενοφόρο στο δρόμο του ανοίγουν όλοι το δρόμο. Παίζει καθοριστικό ρόλο ο χρόνος, χώρια που κινδυνεύουμε να πέσουμε κι εμείς θύματα τροχαίου. Για να τα προλαβαίνεις όμως όλα, θα έπρεπε ο καθένας μας να είχε από ένα ασθενοφόρο μαζί του. Δεκατέσσερα χρόνια δουλεύω και τα έχω δει σχεδόν όλα. Δε με σοκάρει τίποτα πλέον. Συνηθίζεις… Δεν έχω κλάψει ποτέ. Σίγουρα όμως θα τα χάσω, αν λάβω ποτέ κλήση από δικό μου άνθρωπο, συγγενή ή φίλο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο μου περιστατικό. Ήταν ένα τροχαίο κι έπρεπε να σηκώσουμε ένα διαμελισμένο πτώμα. Ήθελα να φύγω από τη δουλειά. Η γυναίκα μου με ρωτάει συχνά για το τι περνάω, στο σπίτι όμως αποφεύγω τέτοιες κουβέντες. Αυτό που με τρομάζει ακόμα, είναι οι αδικοχαμένοι, παιδιά δηλαδή και νέοι. Θυμάμαι ένα κοριτσάκι 9 χρονών, που το παρέσυρε κάποιος με το αυτοκίνητό του… Τέτοιες ιστορίες γράφονται στο υποσυνείδητό σου, επηρεάζουν τη ζωή σου. Υπάρχει μια εγκύκλιος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που λέει ότι όλοι εμείς που δουλεύουμε στο ΕΚΑΦ χρειαζόμαστε ψυχολογική υποστήριξη. Στις ανακοπές οι περισσότεροι πεθαίνουν. Τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί πολύ ο αριθμός των καρδιακών επεισοδίων στους τριαντάρηδες. Στη ζωή, η ευτυχία και η δυστυχία είναι πολύ κοντά. Στον περιφερειακό έξω από την Τούμπα, στο σημείο όπου τώρα έχει κάτι σπιτάκια της Πυροσβεστικής, υπήρχε γκρεμός. Σπάνε που λες τα φρένα μιας νταλίκας, φορτωμένης πέτρες και μάρμαρα, παίρνει παραμάζωμα κι ένα ΙΧ και πέφτουν στο κενό… Τελικά κανείς δεν έπαθε τίποτα. Τον οδηγό του αυτοκινήτου τον βρήκαμε ολοζώντανο κάτω από τα μάρμαρα.  Δεν λέμε ποτέ για κάποιον «πέθανε». Είναι προτιμότερο το «έχει καταλήξει», είναι πιο μαλακή έκφραση. Το «Σταυροδρόμια Ψυχής» δεν το έχω δει. Το είδαν όμως κάτι συνάδελφοι και μου είπαν πως ήταν βλακεία. Αυτό που ζούμε εμείς, χρόνια τώρα, δεν έχει καμία σχέση με την ταινία.

Το πάθος που διώκεται – Κωνσταντίνος Ζίλφος, Δικηγόρος- Διδάκτωρ ΜΜΕ Ενδεχομένως λόγω της θερμής ιδιοσυγκρασίας μας ως λαού, η ελληνική νομολογία παρουσιάζει πολυάριθμα παραδείγματα, στα οποία, άνθρωποι «απλοί και καθημερινοί» στην πλειοψηφία τους, οδηγήθηκαν, από «έκρηξη συναισθημάτων», στη διάπραξη εγκλημάτων. O Ελληνικός Ποινικός Κώδικας στα άρθρα 34 και 36, επιφυλάσσει ιδιαίτερη μεταχείριση για τους  δράστες αυτών των πράξεων, οι οποίες αναφέρονται στα media ως  «εγκλήματα καρδιάς» ή «εγκλήματα πάθους». Η «απότομη και αιφνίδια υπερδιέγερση του συναισθήματος του έρωτα» έχει αναγνωριστεί ως «διατάραξη της συνείδησης» ακόμα και σε απόφαση του Αρείου Πάγου.

Αποδεχόμενο το δικαστήριο τέτοιους ισχυρισμούς, μπορεί να καταλήξει σε απαλλακτική απόφαση (αθώωση δηλαδή) ή σε σημαντική μείωση της ποινής. Βεβαίως τέτοιοι ισχυρισμοί δεν γίνονται πάντα αποδεκτοί. Για παράδειγμα σε δίκες που είχαν συγκλονίσει την ελληνική κοινή γνώμη όπως η υπόθεση Σκιαδόπουλου που είχε δολοφονήσει την αμερικανίδα αρραβωνιαστικιά του ή στην υπόθεση της Κάτιας Γιαννακοπούλου, η οποία είχε πυροβολήσει θανάσιμα τον αρχιμανδρίτη Τιμόθεο, οι ισχυρισμοί ότι είδαν ενεργήσει τυφλωμένοι από το ερωτικό πάθος απορρίφθηκαν από το δικαστήριο.

Η καρδιά κόσμημα – Άγγελος Βιλδιρίδης, Σχεδιαστής κοσμημάτων Οι αντρικές καρδιές είναι αγαθές και γι’ αυτό τραυματίζονται πιο εύκολα από τις γυναικείες, που είναι φτερωτές, άπιαστες, γεμάτες υποσχέσεις. Η γυναίκα συνήθως θέλει επιβεβαίωση της αγάπης… θυμάμαι την ιστορία ενός ζευγαριού. Ο άνδρας της αγόρασε ένα πανάκριβο μονόπετρο και για της κάνει έκπληξη το πακετάρισε μέσα σε μια πορσελάνινη καρδιά. Εκείνη, χωρίς να κοιτάξει το περιεχόμενό της, την πέταξε από το παράθυρο θεωρώντας ότι μια πορσελάνινη καρδιά ήταν πολύ μικρό δώρο. Σχεδίασα την πρώτη μου καρδιά πριν από 25 χρόνια με αφορμή τη γιορτή του Άγιου Βαλεντίνου, η αιτία όμως ήταν άλλη, μια προσωπική μου ιστορία. Σχεδιάζοντας ένα κόσμημα δεν έχεις πάντα στο μυαλό σου την εμπορική πράξη.  Η ζωή, η καθημερινότητα, η δημιουργικότητα σου, παίζουν κι αυτό το ρόλο τους. Η καρδιά ως κόσμημα δεν είναι απαραίτητα συνδεδεμένη με τον Άγιο Βαλεντίνο. Ο οίκος Choppard για παράδειγμα, είναι ο μοναδικός στον κόσμο, που έχει την καρδιά ως σημείο αναφοράς σε πολλές δημιουργίες του.

Πες μου πού πουλάν καρδιές – Γιώργος Γιαλαμάς, Έμπορος Στο μαγαζί έχουμε πολλά αντικείμενα με σήμα την καρδιά: μαξιλάρια, κούπες, σταχτοδοχεία, πετσέτες, μποξεράκια, μπρελόκ. Οι τιμές τους ξεκινούν από 1 ευρώ και φτάνουν ως τα 50-60. Η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι σίγουρα μια καλή μέρα για τα καταστήματα δώρων. Να σου πω ότι δεν σκέφτομαι το κέρδος, ψέματα θα σου πω.

Ο τζίρος του μαγαζιού ανεβαίνει την εβδομάδα πριν από τον Άγιο Βαλεντίνο, με αποκορύφωμα την μέρα τη γιορτής. Κάτι τέτοιες μέρες όμως βάζεις πάνω από το χρήμα την αγάπη. Χρειάζονται τέτοιες μέρες για να μας την υπενθυμίζουν, γιατί νομίζω ότι την έχουμε ξεχάσει.   Υπάρχουν και κάτι ξεχασμένοι που έρχονται κανά δυο μέρες αργότερα. Στις 15 Φλεβάρη ο εορταστικός διάκοσμος αλλάζει κι αρχίζουμε τις ετοιμασίες για τις Απόκριες. Κανείς ως σήμερα δεν έχει επιστρέψει την καρδιά που αγόρασε ή δέχθηκε.

Η καρδιά «Άναχατ Τσάκρα» – Παραμαχάμσα Σατιανάντα, Δάσκαλος Γιόγκα Το «Άναχατ Τσάκρα» είναι ένα ενεργειακό κέντρο στο σώμα που συνδέεται με την καρδιά («άναχατ» σημαίνει αδόνητο, ακτύπητο). Είναι τοποθετημένο στο εσωτερικό τοίχωμα της σπονδυλικής στήλης, πίσω από το κέντρο του στήθους. Είναι γνωστό σαν το κέντρο της καρδιάς- δεν εννοούμε όμως τη βιολογική καρδιά, τη μυϊκή δηλαδή, αντλία. Η φύση αυτού του κέντρου είναι πολύ πιο πέρα από τη σωματική διάσταση. Ονομάζεται και «χριντεγιακάσα», που σημαίνει «ο χώρος μέσα στην καρδιά όπου κατοικεί η αγνότητα». Το «Άναχατ Τσάκρα» αφυπνίζει το εκλεπτυσμένο συναίσθημα στον εγκέφαλο μας. Κάθε μορφή αγάπης εμπεριέχει ιδιοτέλεια, ακόμα και η αγάπη που έχουμε για τον Θεό. Στον κόσμο αυτό, ίσως η αγάπη με την ελάχιστη ιδιοτέλεια είναι η αγάπη της μητέρας. Αφοσίωση, ανιδιοτελής αγάπη, συναισθηματική ισορροπία, ικανότητα επικοινωνίας, δημιουργικότητα, διόραση, ευαισθησία, είναι μερικές από τις ιδιότητες και τις ποιότητες που χαρακτηρίζουν αυτό το κέντρο, όταν αφυπνιστεί χάρη στο «Άναχατ». Με τις γιογκικές πρακτικές η ενέργεια στο σώμα δραστηριοποιείται. Με συστηματική και μακρόχρονη εξάσκηση και με τη σωστή καθοδήγηση, ο ασκούμενος μπορεί να αποκτήσει πλήρη έλεγχο πάνω σε όλες τις σωματικές και νοητικές του λειτουργίες. Διαβάστε το βιβλίο του Παραμαχάμσα Σατιανάντα, «Κουνταλίνι Τάντρα», έναν χρήσιμο οδηγό επιβίωσης.

Η καρδιά στο πιάτο – Σωτήρης Ευαγγέλου, Σεφ Στη ζαχαροπλαστική το σχήμα της καρδιάς είναι κάτι πολύ συνηθισμένο, ειδικά την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Συνήθως οι καρδιές των ζώων είναι πολύ μικρές, οπότε τις χρησιμοποιούμε μαζί με όλα τα εντόσθια, για φτιάξουμε πατέ, πίτες, τερίνες, κοκορέτσι… Και στη μαγειρίτσα ακόμα χρησιμοποιούμε καρδιές. Με καρδιές φασιανού και φραγκόκοτας οι Ιταλοί φτιάχνουν σάλτσες για ζυμαρικά. Οι Σκωτζέζοι πάλι φτιάχνουν με εντόσθια το «χάγγις», που είναι και το παραδοσιακό τους φαγητό. Καρδιά ονομάζουμε όλα τα τρυφερά μέρη των λαχανικών. Η καρδιά της μικρής αγκινάρας είναι πιο νόστιμη.

Είναι ο έρωτας καρδιακό επεισόδιο; – Λεωνίδας Πολιτίδης, Συμβουλευτικός ψυχολόγος- ψυχοθεραπευτής Βιολογικά είμαστε  καταδικασμένοι να είμαστε τριχοτομημένοι, δηλαδή είμαστε τρεις άνθρωποι σε έναν. Ο εγκέφαλός μας δομείται από τρεις ημιαυτόνομες περιοχές με διακριτές λειτουργίες. Ο εγκεφαλικός φλοιός είναι το κομμάτι που σχετίζεται με ορθολογικές διαδικασίες, π.χ.  λήψεις αποφάσεων, προγραμματισμός. Ο μεσεγκέφαλος είναι η περιοχή που παράγει τα συναισθήματα, χαρακτηρίζεται δηλαδή από μη  έλλογες λειτουργίες. Και τέλος υπάρχει το αρχαϊκό κομμάτι του εγκεφάλου, που σχετίζεται με τα βασικά μας ένστικτα και η σεξουαλικότητα εκπορεύεται κατά ένα μεγάλος μέρος από δω. Ο έρωτας τώρα πυροδοτείται απρόβλεπτα και είναι καθαρά μεσεγκεφαλική λειτουργία. Όποιος λοιπόν προσπαθεί να περιγράψει τον έρωτα με λογικούς όρους, πέφτει στην παγίδα να προσπαθεί να λεκτικοποιήσει κάτι άλογο. Μπορεί ο έρωτας να μην περνάει από την καρδιά, παράγει όμως συναισθήματα που την ταρακουνούν συθέμελα. Ο εγκέφαλος πυροδοτεί όλες τις λειτουργίες.. Η αγωνία που νιώθουμε όταν είμαστε ερωτευμένοι, ο φόβος της απόρριψης, η ένταση, όλα αυτά σωματοποιούνται με μια αντίδραση που θυμίζει αντίδραση σε άλλες στρεσογόνες καταστάσεις. Σε κάτι τέτοιες στιγμές και η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη, αλλάζουν ο καρδιακός ρυθμός και η αναπνοή και  μειώνεται η κυκλοφορία του αίματος στο πεπτικό σύστημα, γι’ αυτό έχουμε και το σφίξιμο στο στομάχι.  Μεγαλώνοντας επηρεάζουμε με τον εγκεφαλικό φλοιό τις μεσεγκεφαλικές λειτουργίες (δεν είναι ακριβώς αυτόνομες περιοχές), γι’ αυτό κι αλλιώς ερωτευόμαστε στα 15, αλλιώς στα 45…Είναι η ωριμότητα ή η λογική που κάνει τη διαφορά. (Λεωνίδας Πολιτίδης, συμβουλευτικός ψυχολόγος)

Η καρδιά στα όριά της – Λάζαρος Μποτέλης, Εκπαιδευτής αναρρίχησης Σκαρφάλωνα στους Δολομύτες, στη Βόρεια Ιταλία, πριν από 20 περίπου χρόνια, καλοκαίρι. Εκπροσωπούσα την Ελλάδα σε μια κατασκήνωση για πιτσιρικάδες αναρριχητές. Ένας από τους πιο ξακουστούς βράχους εκεί, είναι η «Μεγάλη Κορυφή», Τσίμα Γκράντε. Με το που φτάνουμε εκεί, βλέπω τον καιρό να αρχίζει να χαλάει. Κάποιος από την ομάδα όμως που φόραγε ένα ρολόι-βαρόμετρο μας διαβεβαίωνε πως δεν τρέχει τίποτα, κι έτσι ξεκινήσαμε την καταρρίχηση. Για καλή μου τύχη, είχα πριν από λίγο καιρό αγοράσει από τη Γαλλία, ένα εργαλείο που λειτουργούσε ως εξτρά φρένο στα ραπέλ, είχα δηλαδή μια έξτρα ασφάλεια πάνω μου. Καθώς κατέβαινα λοιπόν, ξεσπάει μια καταιγίδα κι αρχίζουν να πέφτουν κεραυνοί. Ένας απ’ αυτούς χτύπησε πιθανότατα την κορυφή του βράχου, κι επειδή τα πάντα ήταν μούσκεμα, βράχια-σκοινιά-υλικά-άνθρωπος γίνονται ένα σώμα. Πέφτει λοιπόν ο κεραυνός και χάνω τις αισθήσεις μου… το μόνο πράγμα που ένιωθα ότι λειτουργούσε πάνω μου εκείνες τις στιγμές ήταν τα μάτια μου. Όπως μου είπανε μετά, είχα αφήσει τα σκοινιά και ήμουν κρεμασμένος στο βράχο, χάρις στο έξτρα φρένο που σου’ λεγα…Το μόνο που θυμάμαι είναι τα δάκτυλα μου να βγάζουν βολταϊκό τόξο, να πετάνε δηλαδή σπίθες και να ματώνουν. Με το που κατέβηκα είδα τον Άγγλο της ομάδας να κλαίει…νόμιζε πως είχα «καθαρίσει». Τέτοιες ιστορίες συμβαίνουν συχνά, όσο σχολαστικός κι αν είσαι. Φοβάμαι, ναι…αν δεν φοβάσαι, χάνεις την αίσθηση του κινδύνου κι αυτό είναι ακόμα πιο επικίνδυνο. Αυτό που φοβάμαι περισσότερο πάντως  είναι το αυτοκίνητο, γιατί πάνω στην άσφαλτο δεν έχω μόνο εγώ τον έλεγχο των πραγμάτων.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.