Ήμουν κι εγώ εκεί στην “κόκκινη” νύχτα της Βενεζουέλας

του Γιάννη Κουζηνού

Στην Βενεζουέλα αυτών των ημερών η αιχμή του δόρατος των διαδηλώσεων κατά του καθεστώτος είναι οι φοιτητές που όπως πάντα σε κάθε εξέγερση,σε κάθε επανάσταση σε κάθε φωνή που αντιστέκεται σε όλο τον κόσμο ενάντια στον απολυταρχισμό, σαν τους τρελούς του χωριού, με άγνοια κινδύνου ή με πολλά κιλά κουράγια, πρωτοστατούν και δίνουν το σύνθημα για εκκίνηση του αγώνα. Στην Ελλάδα τους γνωρίσαμε σαν φοιτητές του Πολυτεχνείου. Στην Βενεζουέλα είναι οι φοιτητές στο San Cristóbal Táchira,  στο Maracay, στο Caracas και σε πολλές ακόμα πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά.

Τι γίνεται όμως με τον υπόλοιπο κόσμο; Πώς βιώνουν όλη αυτήν την κατάσταση άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας με οικογένειες που θεωρητικά τουλάχιστον έχουν περισσότερα να χάσουν από τους “τρελούς του χωριού; Μια μικρή βόλτα στο Καράκας όπου διαμένω τα τελευταία 2.5 χρόνια και οι μαρτυρίες από αυτόν τον κόσμο λένε πολλά.

H Fabiana Delgado μητέρα 2 παιδιών: Επί μια εβδομάδα και ενώ δεν υπάρχει επίσημη ανακοίνωση για κλείσιμο των σχολείων δεν πηγαίνω τα παιδιά μου στο σχολείο αφού την πρώτη μέρα που το επιχείρησα βρέθηκα ανάμεσα σε στρατιές μοτοσικλετιστών ( Τουπαμάρος ) που οπλισμένοι πυροβολούσαν στον αέρα και κλωτσούσαν τα διερχόμενα αυτοκίνητα χωρίς καμία διάκριση.

H Lisbeth Lozada μητέρα ενός αγοριού 10 ετών: Άφησα το παιδί μου στο σχολείο όπως κάθε μέρα ενώ γνωρίζω και βλέπω στους δρόμους την κατάσταση. Έκανα το λάθος μετά από τις διαβεβαιώσεις από το σχολείο ότι τα παιδιά δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο αφού δεν είχα άλλη επιλογή και έπρεπε να πάω στην δουλειά μου. Στα μέσα της σχολικής ώρας έλαβα μήνυμα από την διεύθυνση του σχολείου να μεταβώ επειγόντως για να παραλάβω το παιδί γιατί γίνονται εκτεταμένα επεισόδια στην περιοχή. Δεν έχω ιδέα πώς έφτασα στο σχολείο αφού στους δρόμους επικρατούσε ένα χάος από πυροβολισμούς και δακρυγόνα. Βρήκα τον γιο μου μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά και τους δασκάλους μαζεμένους στην εκκλησία του σχολείου και η εικόνα των 10χρονων παιδιών με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα μάτια τους και βήχοντας ανεξέλεγκτα από την εισπνοή των δακρυγόνων που έριξε ο στρατός, ακριβώς έξω από την αυλή του σχολείου, θα με στοιχειώνει σε όλη μου τη ζωή. Από εκείνη τη μέρα φυσικά μένω μαζί με τον γιο μου στο σπίτι προσπαθώντας να σβήσω τον τρόμο από μέσα του και προσευχόμενη για τον αγώνα τον φοιτητών.

O José Antonio 43 ετών υπάλληλος αρτοποιείου: Στις 19 Φεβρουαρίου την “κόκκινη νύχτα” της Βενεζουέλας (εξαιτίας του αίματος που χύθηκε από δολοφονίες πολιτών από αστυνομία και παρακρατικούς) βρισκόμουν στο μπαλκόνι του σπιτιού μου με την γυναίκα μου και όπως χιλιάδες άλλοι διαδηλώναμε την οργή μας και την αποδοκιμασία μας προς το καθεστώς, χτυπώντας με όση δύναμη μπορούσαμε τις κατσαρόλες μας (συνήθης τρόπος διαμαρτυρίας στην Βενεζουέλα, το γνωστό εδώ Cacerolazo). Μετά από λίγη ώρα έκαναν την εμφάνισή τους οι στρατιές με τις μοτοσυκλέτες των Τουπαμάρος με την γνωστή τακτική τους να περιπολούν σε όλο το Καράκας τρομοκρατώντας και αποτρέποντας τον απλό κόσμο να βγει στους δρόμους. Η οργή μας έγινε ακόμη μεγαλύτερη, ουρλιάζοντας και χτυπώντας τις κατσαρόλες μας. “ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ” ήταν η κραυγή που ακουγόταν από όλα τα σπίτια μέχρι που άρχισαν να πέφτουν οι πρώτοι πυροβολισμοί στον αέρα. Δυο από τις τυφλές σφαίρες βρήκαν τα τζάμια στο μπαλκόνι μου περνώντας ξυστά από το κεφάλι μου και της γυναικάς μου. Aνάμεσα στα θρυμματισμένα γυαλιά και τον πανικό, πέρα από κάθε λογική, συνεχίσαμε να χτυπάμε τις κατσαρόλες μας  και μόνο μετά από ώρα συνειδητοποιήσαμε ότι παραλίγο να γινόμασταν 2 ακόμη νεκροί “φασίστες” που επιχειρούν πραξικόπημα ενάντια στην επανάσταση !

Στο ίδιο μήκος κύματος και η μαρτυρία του Cesar Rodriguez 50 ετών οδηγού λεωφορείου (όπως ο πρόεδρος Μαδούρο). Αφού περιγράφει την ίδια εικόνα,την διαμαρτυρία του, δηλαδή, με την οικογένειά του χτυπώντας το θανάσιμο όπλο του, μια κατσαρόλα διπλής στρώσης , περιγράφει ανατριχιαστικά την επέλαση των φυλάκων του καθεστώτος.“Εμφανίστηκαν όπως πάντα αστραπιαία και από το πουθενά πυροβολώντας τυφλά στον αέρα. Σταμάτησαν στην μέση του δρόμου κατέβηκαν από τις μηχανές τους και άρχισαν να χτυπούν με ρόπαλα και σιδηρολοστούς όποιο αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο κοντά στα σπίτια μας. Για πολλή ώρα κατέστρεφαν  και λεηλατούσαν τις περιουσίες ανθρώπων που είχαν το θράσος να διαμαρτυρηθούν με αυτόν το βίαιο τρόπο για μια καλύτερη ζωή. Όταν το έργο τους τελείωσε εξαφανίστηκαν όπως ήρθαν αναζητώντας το επόμενο μέτωπο “φασιστών” χωρίς ποτέ φυσικά να εμφανιστεί η αστυνομία και να μας προστατέψει αφού ουσιαστικά αστυνομία,στρατός και Τουπαμάρος είναι το ίδιο νόμισμα με τις αμέτρητες σκοτεινές πλευρές του.”

Θα κλείσω με μια προσωπική μου μαρτυρία και της γυναίκας μου που έλαβε χώρα στις 19 Φεβρουαρίου την “κόκκινη νύχτα”.

Στο Καράκας άνθρωποι που κάνουν ένα μικρό βήμα παραπάνω από το χτύπημα της κατσαρόλας βγαίνουν στους δρόμους μπροστά στα σπίτια τους και δημιουργούν μικρά οδοφράγματα με σκουπίδια λάστιχα και ό,τι άλλο βρουν και βάζοντας τους φωτιά φωνάζουν συνθήματα διαμαρτυρίας. Στην ουσία είναι μικρές εστίες φωτιάς που δεν αποτελούν κίνδυνο για κανένα και ούτε καν επηρεάζουν την κυκλοφορία αφοί έτσι κι αλλιώς δεν κυκλοφορεί ψυχή από τις 6 το απόγευμα. Κατά τις 10 το βράδυ και όπως πάντα με πρωτεργάτες την νεολαία του κτιρίου που μένουμε με την γυναίκα μου, στήθηκε ένα παρόμοιο μικρο οδόφραγμα και οι νεολαίοι άρχισαν να καλούν τον κόσμο να κατεβεί στο δρόμο να διαμαρτυρηθεί μαζί τους. Πραγματικά σε λίγη ώρα σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του κτιρίου κατέβηκαν στο δρόμο φωνάζοντας και τραγουδώντας και μαζί με τους υπόλοιπους και εγώ με την γυναίκα μου. Η γυναίκα μου τραγουδούσε και εγώ με την κάμερα μου άρχισα να καταγράφω το γεγονός. Η μικρή μας “επανάσταση” δεν κράτησε παρά μόνο μερικά δευτερόλεπτα. Οι Τουπαμάρος έκαναν την εμφάνισή τους ταχύτατα διεμβολίζοντας το πλήθος με τις μηχανές τους. Ο πανικός που δημιουργήθηκε έκανε τον κόσμο να τρέξει  μέσα στο κτίριο προσπαθώντας να βρει καταφύγιο. Έχοντας πάντα την γυναίκα μου μπροστά μου, καθώς δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να την αφήσω πίσω μου, γύρισα και έριξα μια ματιά στην είσοδο του κτιρίου. Είδα τους μοτοσυκλετιστές να είναι πλέον στην είσοδο κρατώντας την πόρτα ανοιχτή σπρώχνοντας με βία κάποια νεαρά γειτονοπούλα που είχαν 100 κιλά κουράγια και προσπαθούσαν να τους αποτρέψουν να εισέλθουν. Και τότε άκουσα και ένιωσα τους δυο με τρεις πυροβολισμούς να σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια μας. Ουρλιάζοντας από τρόμο και κλαίγοντας ο κόσμος έτρεχε και ανέβαινε τις σκάλες,με κάποιους να σκοντάφτουν μέσα στον τρόμο τους και τραυματίζοντας τον εαυτό τους. Καταφέραμε να φτάσουμε στην κοινόχρηστη άυλη του 3ου ορόφου και μόνο τότε οι ψυχραιμότεροι ενημέρωσαν τον κόσμο ότι οι Τουπαμάρος δεν μας ακολούθησαν μέσα στο κτίριο αλλά πήραν τις μηχανές τους και εξαφανίστηκαν. Στο κάτω κάτω το έργο τους είχε ολοκληρωθεί. Ο τρόμος που έκανε τις γυναίκες να κλαίνε και να τρέμουν στις αγκαλιές των γειτόνων τους και των συζύγων τους ήταν ευτυχώς το μόνο ζητούμενό τους στη δικιά μας περίπτωση. Το ίδιο βράδυ μερικά τετράγωνα παραπέρα δυο “φασίστες” σαν κι εμάς έπεσαν νεκροί από τους ίδιους παρακρατικούς. Άλλοι 5 τουλάχιστον, το ίδιο βράδυ, σε άλλες περιοχές και εκατοντάδες τραυματίες.

Αυτές τις μέρες βλέπω με θλίψη και απογοήτευση πόσο εύκολα και από την ασφάλεια του σπιτιού τους απλοί  Έλληνες πολίτες αλλά και με ανακοινώσεις τους πολιτικά κόμματα προσπαθούν να δηλώσουν την συμπαράστασή τους στην “επανάσταση” του Chavez και του διαδόχου τoυ, Μαδούρο. Μιλώντας με λέξεις όπως επανάσταση,αριστερά, μεταμοντέρνος κομμουνισμός από την μια και φασίστες, ιμπεριαλιστές, πραξικοπηματίες από την άλλη.

Σαν απλός σκεπτόμενος άνθρωπος με αριστερές καταβολές άλλα με καμιά κομματική αγκύλωση θα ήθελα μόνο να τους πω ότι όσο εγώ και οι υπόλοιποι που  τρέχαμε στις σκάλες έχουμε σχέση με τον φασισμό και τα γεωπολιτικά σχέδια των ιμπεριαλιστών,άλλο τόσο και ο Chavez με τον Μαδούρο έχουν σχέση με την αριστερά,των μεταμοντέρνο κομμουνισμό και τον σοσιαλισμό.

Θα ήθελα πραγματικά να σας έχω εδώ μαζί μου, δίπλα μου, να ζήσετε την καθημερινότητα των Venezolanos μόνο για 2-3 μέρες και είμαι σίγουρος ότι η ρομαντική σας άποψη για την Βενεζουέλα της επανάστασης  που  δημιουργούν τα 9.500 μίλια απόστασης, θα κατέρρεε όπως κατέρρευσε και στα δικά μου μάτια. Η επόμενη μέρα θα σας έβρισκε μαζί μου να χτυπάτε λυσσασμένα την κατσαρόλα που με μεγάλη χαρά θα σας δανείσω.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.