Μόνος στο μπαρ: Η διαχρονική τάση της νυχτερινής ελευθερίας

Η Θεσσαλονίκη περιέχει μια ενδιαφέρουσα νυχτερινή ζωή. Νέοι και νέες κατακλύζουν τα μπαρ και τα μαγαζιά εστίασης καθημερινά.

Στις γειτονιές, ένα μαγαζί μπορεί να κρατάει ζωντανή όλη την περιοχή.

Εκεί, τις νυχτερινές ώρες, βρίσκουν την χαρά τους.

Οι σκηνές, πολλές φορές, βγαλμένες από ταινίες. Άνθρωποι στο πόδι με το ποτό στο χέρι – μιας και τα τραπεζοκαθίσματα είναι συνεχώς γεμάτα – άλλοι στα πεζοδρόμια και άλλοι όπου σταθούν όσο μουσική «ντύνει» την βαβούρα των συνομιλιών.

Πίσω από αυτήν την φασαρία, στο βάθος της εικόνας μπορείς να αντικρίσεις κάποιον μόνο του. Δίχως να χορεύει ή να συνομιλεί με κάποιον άλλον. Απλώς να στέκεται εκεί και να απολαμβάνει το ποτό του. Βυθισμένος στις σκέψεις του, κάθεται αμέριμνος και είτε παρατηρεί τον κόσμο είτε φαίνεται να το κάνει καθώς τα μάτια του έχουν παγώσει σε ένα σημείο.

Δεν είναι πάντα εύκολο να βγεις μόνος σου. Υπάρχει μια παρεξηγημένη ιδέα που όσους το κάνουν τους αποκαλούν μοναχικούς. Κάποιος θα τους πει αλκοολικούς. Άλλος θα τους αποκαλέσει κοινωνικά απομονωμένους. Αλλά η αλήθεια είναι πως μόνο όσοι βγαίνουν μόνοι ξέρουν γιατί το κάνουν, τι. κρατάνε από αυτήν την εμπειρία και τι αποκομίζουν.

Για πολλούς, το να βγαίνουν μόνοι σημαίνει ελευθερία. Να μπορούν να αποφασίζουν πότε θα φύγουν, πότε θα μιλήσουν, πότε θα απολαύσουν τη στιγμή χωρίς να πρέπει να ακολουθούν κανέναν. Είναι μια ευκαιρία να ηρεμήσουν μέσα στον θόρυβο, να σκεφτούν και να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους.

Οι μπάρμαν, συχνά, γίνονται οι αθέατοι συνομιλητές και μάρτυρες αυτών των μοναχικών στιγμών. Χωρίς να πιέζουν, χωρίς να κρίνουν, προσφέρουν ένα φιλόξενο περιβάλλον – μεταξύ των ποτών – όπου μπορεί κάποιος να νιώσει αποδεκτός, ακόμη κι αν δεν συνομιλεί με κανέναν άλλον.

Αυτή η διαχρονική τάση συνέβαινε από τα παλιότερα χρόνια έως και σήμερα και δείχνει μια αλλαγή στον τρόπο που οι νέοι – και όχι μόνο – αντιλαμβάνονται την κοινωνικοποίηση και την ανάγκη για επαφή. Δεν νοιάζονται για τον κόσμο γύρω τους, ψάχνουν την ηρεμία και την βρίσκουν ακόμη και στα πιο ζωηρά μέρη.

Ένα ποτό μετά από μια κουραστική βραδινή βάρδια, τότε που άλλοι θα θέλουν να γυρίσουν σπίτι τους εσύ μόνος θες να ξεχαστείς…

Το να βγαίνεις μόνος δεν σημαίνει πως είσαι μόνος. Σημαίνει πως σέβεσαι τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου. Και πολλές φορές μέσα από αυτές τις μοναχικές βραδιές, γεννιούνται νέες φιλίες και όμορφες στιγμές.

Ο Πέτρος είναι μπάρμαν εφτά χρόνια και παρατηρεί αυτήν την τάση:

«Δουλεύω χρόνια στο μπαρ και μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτοί που έρχονται μόνοι δεν είναι ποτέ “μοναχικοί”. Είναι οι πιο ανοιχτοί τελικά. Πολλές φορές είναι οι πρώτοι που θα πουν ένα “γειά” ή θα κεράσουν τον διπλανό τους. Κι άλλες φορές απλώς κάθονται ήρεμοι και πίνουν το ποτό τους. Τους βλέπω να αδειάζουν την ημέρα τους, να βρίσκουν ρυθμό. Είναι σαν να βρίσκουν τον εαυτό τους για λίγο, μέσα στον θόρυβο.» 

Ο Τάσος εξηγεί γιατί βγαίνει μόνος του:

«Δεν το λέω εύκολα, αλλά άρχισα να βγαίνω μόνος μου όταν ένιωσα ότι δεν είχα κανέναν να πάρω τηλέφωνο. Όχι επειδή δεν είχα φίλους, αλλά γιατί κανείς δεν ήταν “εκεί”. Ήθελα απλώς να είμαι κάπου που να μην χρειάζεται να εξηγώ. Πήγα σ’ ένα μπαρ στην Βογατσικού και κάθισα μόνος. Έπινα αργά, παρατηρούσα, και για πρώτη φορά μετά από καιρό ένιωσα ασφαλής. Όχι ευτυχισμένος. Από τότε το κάνω συχνά»

Ο Πάρης βρήκε τον εαυτό του βγαίνοντας μόνος του:

«Ξεκίνησα πριν δύο χρόνια… όταν όλοι είχαν τρεξίματα και εγώ ήθελα να βγω. Στην αρχή μου φαινόταν τραγικό, κρίντζαρα με τον εαυτό μου αλλά με τον καιρό αντιλήφθηκα πως αυτή ήταν η σανίδα σωτηρίας μου. Πριν αρχίσω να το κάνω, δεν αισθανόμουν καλά με τον εαυτό μου, ούτε στο ίδιο μου το δωμάτιο… Είχα την ανάγκη να είμαι γύρω σε κόσμο αλλά με τον καιρό αντιλήφθηκα πως μπορώ να είμαι μέσα σε κόσμο και να περνάω καλά μόνο με τον εαυτό μου. Να μην συμβιβάζομαι με επιλογές άλλων – τοποθεσίες και είδη από το μενού. Έχω εγώ το πάνω χέρι και διαλέγω ότι μου αρέσει να κάνω. Έτσι αγάπησα τον εαυτό μου σε εσωτερικό βαθμό».