Tiger Lillies: Οι φωνές ενός απόκοσμου σύμπαντος

Τι κάνει αυτούς τους Τίγρεις τόσο σπουδαίους αυτή την εποχή; Οι αποσκευές τους. Κουβαλούν μαζί τους τα υλικά της ίδιας της κρίσης. Τα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής, τους φόβους, τις στάχτες ενός κόσμου που κατέρρευσε, τις βεβαιότητες που πήγαν περίπατο. 

Σε κάθε τους εμφάνιση το κοινό βυθίζεται σε έναν κόσμο σκοτεινό, χωρίς ίχνος λάμψης, συναντά ήρωες που κυκλοφορούν στο περιθώριο, απόκληρους, καταδικασμένους. Άνθρώπους τρίτης εθνικής που κανείς δεν ασχολείται μαζί τους ακόμα και τώρα που οι πρώτοι έσονται τελευταίοι. Κάθε φορά που τους βλέπεις στη σκηνή είναι εμπειρία. Γιατί κάθε φορά ξύνουν και πιο βαθιά κάτω από την επιφάνεια και επιστρέφουν σε αξίες που η μουσική και το θέαμα συνήθιζε να επιστρέφει από τα χρόνια του Μπρεχτ μέχρι τα σκοτεινά παριζιάνικα πρωτοποριακά καμπαρέ. 

Το πιο παράξενο βρετανικό avant-garde συγκρότημα παγκοσμίως με μια εκκεντρική μίξη από cabaret, vaudeville και θέατρο δρόμου επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη για μια μεγάλη συναυλία με νέα αλλά και παλιά τραγούδια από την τεράστια δισκογραφία του. Την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου στο Principal Club Theater μαζί με τους Opera Chaotique παρουσίασαν τη νέα τους παραγωγή Marquis De Sade!

Η σημερινή κοινωνία αντέχει το διαφορετικό; Πόσο εύκολο είναι να το παραμορφώσει και να το αποξενώσει; 

Καμιά κοινωνία ή ομάδα ανθρώπων δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να αποδεχθεί πραγματικά το «διαφορετικό», τον «άλλο». Για κάποιον λόγο αντιμετωπίζουμε ό,τι διαφέρει με φόβο και όχι με έκπληξη ή περιέργεια. Το όλο ζήτημα μοιάζει με μια παρτίδα σκάκι: ένα πιόνι μπορεί να κινηθεί ενάντια στον αξιωματικό, τη βασίλισσα ή ακόμη και το βασιλιά. Αλλά δεν μπορεί να πολεμήσει κάποιον που δεν ανήκει στα κομμάτια του παιχνιδιού. Όσοι διαφέρουν και δεν ανήκουν στο σύστημα που έχουμε συνηθίσει μας υπενθυμίζουν ότι η κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε και ο κόσμος που έχουμε χτίσει δεν είναι τίποτα άλλο από ένα παιχνίδι. Ένα παλάτι που χτίσαμε στην άμμο και κινδυνεύει να καταστραφεί ανά πάσα στιγμή από το κύμα. Η αίσθηση ότι ανήκουμε κάπου είτε αυτό λέγεται κοινωνική τάξη ή ομάδα ποδοσφαίρου, μας κάνει να νιώθουμε πιο ασφαλείς διότι είναι ένας τρόπος αυτοπροσδιορισμού. Σήμερα, το ποιοι είμαστε καθορίζεται από τα ρούχα που φοράμε, που ζούμε, τι μουσική ακούμε. Τα προϊόντα είναι που καθορίζουν την ύπαρξη μας στον κόσμο. Οπότε η απάντηση είναι όχι. Η κοινωνία μας, όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι «φιλελεύθερη» και «ανοιχτόμυαλη» είναι ανίκανη να κατανοήσει και να αντιληφθεί οτιδήποτε δεν μπορεί να μπει σε καλούπια και κατηγορίες, όπως ένα προϊόν στα ράφια του σούπερ μάρκετ. 

Ποια πιστεύετε πως είναι τα σύγχρονα freakshows; Βρίσκονται μέσα σε ένα reality show ή μήπως απέναντι από την οθόνη μιας τηλεόρασης;

Για μένα η ομοιομορφία είναι ένα μεγάλο freakshow. Οι άνθρωποι που θέλουν να μιλάνε, να ντύνονται, να μοιάζουν και να σκέφτονται όπως όλοι οι άλλοι. Ο φόβος τους να διαφέρουν και να ξεχωρίσουν μέσα στο ομοιόμορφο πλήθος με τρομάζει. 

Παρουσιάζετε στο κοινό μια εικόνα που συνήθως δεν θέλει να βλέπει. Ενδιαφέρονται όμως να τη δουν και να την περιεργαστούν καθισμένοι στην αναπαυτική τους καρέκλα. Η επιδίωξη σας είναι να προκαλέσετε τα συναισθήματα τους ή να ερεθίσετε τη συνείδηση τους;

Ο στόχος μου είναι να κάνω τους ανθρώπους να σκεφτούν και να νιώσουν συναισθήματα. Εάν πρέπει να τους σοκάρω για τους ξυπνήσω τότε θα το κάνω. Το άγχος, η βιασύνη, οι προθεσμίες, οι στόχοι και οι λογαριασμοί κυριαρχούν στη ζωή μας. Κατά τη γνώμη μου η τέχνη πρέπει να ηρεμεί τους ανθρώπους για λίγο και να τους επιτρέψει να σκέφτονται και να νιώθουν ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς.

Το facebook, το msn, ο εθισμός στην ιντερνετική επικοινωνία θεωρείτε ότι δημιουργεί ανθρώπους απρόσωπους χωρίς συναίσθημα και συγκινήσεις;

Για ανεξάρτητα γκρουπ όπως το δικό μας, το internet είναι ένα καλό εργαλείο διότι δίνει την ευκαιρία σε καλλιτέχνες να παρουσιάσουν τη δουλειά τους χωρίς μεσάζοντες, μάρκετινγκ και την πίεση των διαφημιστών. Οπότε από αυτή την πλευρά η εικονική επικοινωνία είναι ένα από τα καλά στοιχεία του μοντέρνου κόσμου μας. Είναι πολύ ωραίο να πηγαίνεις στο Μεξικό για πρώτη φορά και χιλιάδες άτομα να τραγουδάνε μαζί σου διότι άκουσαν τα τραγούδια σου στο myspace. 

Έχετε πίσω σας μια πορεία 24 χρόνων ως Tiger Lillies. Τι σας έχει διδάξει αυτή η εμπειρία; Ανησυχείτε μήπως γίνετε mainstream;

Έχω μάθει να δουλεύω σκληρά και να μην περιμένω να αρέσω σε όλους. Δεν νομίζω ότι θα κάτσω ποτέ να ανησυχήσω εάν θα γίνω mainstream, αλλά ούτε και θα πειράξει εάν γίνω. Όσο κάνω αυτό που θέλω και όσο δημιουργώ την τέχνη που μου αρέσει χωρίς να με περιορίζει κάτι, δεν με ενδιαφέρουν οι «ταμπέλες» του mainstream, του underground, του avant garde ή του παλιομοδίτικου. Για μένα δεν έχουν καμία σημασία. Αυτό που θέλω είναι μόνο να εκφράζω τον εαυτό μου.