Σταθμός μετρό Βενιζέλου : ” Η πιο βαθιά βαθιά πληγή είναι στη Σαλονίκη”

Ένα τραγούδι για την απόσπαση (δηλαδή την καταστροφή) των αρχαιοτήτων που βρέθηκαν στο σταθμό του μετρό της Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη.

Κάποιοι στίχοι είναι από βιβλία θεσσαλονικέων: Γιώργου Ιωάννου (η μόνη κληρονομιά, το δικό μας αίμα, επιτάφιος θρήνος) Ντίνου Χριστιανόπουλου (η πιο βαθιά πληγή, το αιώνιο παράπονο) Ν. Γ. Πεντζίκη (η αρχιτεκτονική της σκόρπιας ζωής, μητέρα Θεσσαλονίκη) και Περικλή Σφυρίδη (κούφια λόγια) αλλά και το ποτέ πια (nevermore) από το κοράκι (the raven) του Έντγκαρ Άλαν Πόε.

Στίχοι – μουσική – τραγούδι – βίντεο: Ντάνης Τραγόπουλος

Η πιο βαθιά βαθιά πληγή είναι στη Σαλονίκη

Στη Βενιζέλου τις βραδιές ακούω φωνές αγγέλου να ψιθυρίζει προσευχές να βλαστημάει κατάρες

Μου μαχαιρώνουν την καρδιά μου κλέβουν την ψυχή μου σε κομματάκια χίλια δυο θα κόψουν το κορμί μου

Με κούφια λόγια οι οχτροί στη Σαλονίκη πάνε τη μόνη μας κληρονομιά φτηνά την ξεπουλάνε

Σκόρπια ζωή Βυζαντινή και το δικό μας αίμα στα σκλαβοπάζαρα ξανά μ ένα μεγάλο ψέμμα

Και του αγγέλου η φωνή προφήτης μα και κτήνος με του κοράκου τη λαλιά ο επιτάφιος θρήνος

Σε μια μακάβρια επωδό μητέρα Σαλονίκη αιώνιο παράπονο ποτέ πια ποτέ πια