Τουρκία: Προσφυγική ζωή εν μέσω πανδημίας

Δύσκολο το έργο των οργανώσεων βοήθειας σε Σύρους πρόσφυγες στην Τουρκία. Οι αγροτικές δουλειές είναι ελάχιστες, τα σχολεία έχουν κλείσει. Ο στόχος για μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη υπάρχει, αλλά μόνο στα όνειρα.

Πέντε χρόνια μετά τη μαζική έξοδο Σύρων προσφύγων και μεταναστών στην Ευρώπη οι περισσότεροι εξ αυτών ζουν στην Τουρκία. Υπολογίζονται πάνω από 3,5 εκατομμύρια. Η Ερυθρά Ημισέληνος έχει αναλάβει το μεγαλύτερο φορτίο. Προσφέρει μαθήματα γλώσσας, φροντίζει παιδιά προσφύγων ή τους βοηθά σε γραφειοκρατικές διαδικασίες. Στην εποχή του κορωνοϊού όμως το έργο της έχει σημαντικά δυσκολέψει και πολλές φορές με μεγάλο κόπο καταφέρνει να προσεγγίσει τους πρόσφυγες.

Πακέτα βοήθειας με μάσκες και αντισηπτικά

Όπως στην Μαρντίν, νοτιοανατολικά της Τουρκίας. Η πόλη δεν απέχει πολύ από τα σύνορα με την Συρία. Από τη μια είναι ο πόλεμος και από την άλλη η ειρήνη. Όπως εξηγεί ο Ρασάντ, ένας ηλικιωμένος Σύρος με ηλιοκαμένο πρόσωπο και πολλά κενά στην οδοντοστοιχία του, παλαιότερα δεν υπήρχαν σύνορα ανάμεσα στις δύο χώρες, η διακίνηση ήταν ελεύθερη. Η Ερυθρά Ημισέληνος με χρήματα της ΕΕ φροντίζει τους Σύρους πρόσφυγες που έχουν καταφύγει στην περιοχή. Η επαρχία ανήκει στις πιο φτωχικές περιοχές στην Τουρκία. Έχει 800.000 κατοίκους και 90.000 Σύρους πρόσφυγες. Συνεργάτες της ανθρωπιστικής οργάνωσης τους μοιράζουν πακέτα με είδη υγιεινής, μάσκες και υγρό απολύμανσης στα σπίτια τους. Μην φανταστείτε κανονικά σπίτια, αλλά πρόχειρες τσιμεντένιες μπαράκες.

“Δουλεύουν στους αγρούς, δεν χρειάζεται να πληρώνουν νερό, ηλεκτρικό, ενοίκιο” λέει η Σέμρα Τασκιράν, επικεφαλής του κέντρου της Ερυθράς Ημισελήνου στην πόλη. “Μόνο έτσι επιβιώνουν. Αλλά καμιά φορά μένουν απλήρωτοι και κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι εναντίον του αφεντικού τους”. Πριν την πανδημία πάνω από 100 Σύροι πρόσφυγες έρχονταν καθημερινά στο κέντρο. Τώρα οι χώροι είναι άδειοι: το δωμάτιο με τους υπολογιστές, το δωμάτιο για την εκμάθηση τουρκικών. Μόνο το δωμάτιο εκμάθησης ραπτικής είναι γεμάτο. Δεν δίνονται πια μαθήματα, αλλά οι ραπτομηχανές δουλεύουν ασταμάτητα. Η 35χρονη Μπατού από τη Συρία ράβει μάσκες και άσπρα προστατευτικά ρούχα. Και είναι χαρούμενη που μπορεί έτσι να κερδίζει κάποια χρήματα.

Το όνειρο της Ευρώπης

“Η ζωή είναι δύσκολη, ιδιαίτερα κάτω από συνθήκες κορονοϊού” λέει. “Μαθήματα δεν γίνονται πια. Ανησυχώ ότι τα παιδιά μου δεν θα μάθουν γράμματα. Ο άνδρας μου δεν δουλεύει, είναι κουφός και έχει πρόβλημα με τα χέρια του. Φοβάμαι, ότι τα παιδιά μου πρέπει να εγκαταλείψουν το σχολείο και να πάνε να δουλέψουν”. Η Μπατού θέλει μια καλύτερη ζωή για τα εφτά παιδιά της. Η οικογένεια αναγκάστηκε να φύγει από τη Συρία όταν έπεσε μια χειροβομβίδα στο σπίτι της. Τα παιδιά πανικοβλήθηκαν. Τώρα θέλει να πάνε όλοι μαζί στην Ευρώπη ή στον Καναδά με νόμιμο τρόπο.

Παλαιότερα προσπάθησε μέσω διακινητή, αλλά δεν πρόλαβε γιατί ο διακινητής πέθανε. “Είπα μέσα μου ότι ήταν μήνυμα Θεού”, λέει η Μπατού. Στην είσοδο του κέντρου της Ερυθράς Ημισελήνου υπάρχει ένα δέντρο όπου ο καθένας κρεμά μιαν ευχή στα τουρκικά ή στα αραβικά. Τα παιδιά γράφουν ότι θέλουν να πάνε στην Ευρώπη. Είναι επιθυμία που δεν μπορεί να υλοποιηθεί. Άλλα πάλι γράφουν ότι θέλουν να πάνε στο σχολείο. Ίσως να μπορεί να γίνει σε λίγες μέρες. Από τον Σεπτέμβριο ανοίγουν και πάλι τα σχολεία με πολλές προφυλάξεις λόγω κορονοϊού.

Πηγή: Deutsche Welle / Ειρήνη Αναστασοπούλου