Η βίλα Πετρίδη, που στοιχειώνει, παραχωρείται…
Σχέδια επί σχεδίων και τα χρόνια περνούν όμως και το στολίδι της δυτικής εισόδου της πόλης παραχωρείται. Πόσο κρίμα σε μια γειτονιά που έχει τόσο ανάγκη τη ζωή. Τώρα παίρνει το δρόμο της ιδιωτικοποίησης...
Με μια αιφνιδιαστική δήλωση του δημάρχου σήμερα στο πλαίσιο του του on line συνεδρίου North Prodexpo, για την αγορά ακινήτων της Βόρειας Ελλάδας, δείχνει το μέλλον ενός ταλαιπωρημένου και άτυχου κτιρίου της πόλης που θα μπορούσε πραγματικά να αποτελεί τον ιδανικό τόπο συνάντησης μιας γειτονιάς στην οποία μέχρι πρότινος δέσποζαν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής. Όμως δεν τα κατάφερε και έτσι θα πάρει το δρόμο της ιδιωτικής παραχώρησης σε φορέα όπως αποκάλυψε απόψε ο Κωνσταντίνος Ζέρβας. Είναι το δεύτερο δημοτικό κτίριο μετά τα Σφαγεία που παραχωρείται.
Η επίσημη πρώτη της ανακαινισμένης βίλλας Πετρίδη την ιστορία της οποίας μπορείτε να μάθετε εδώ έγινε πριν 6 χρόνια με μια έκθεση στο πλαίσιο των Δημητρίων. Η αρχική πρόθεση ήταν να γίνει Μουσείο Φωτογραφίας και Αφίσας, αλλά το θέμα δεν προχώρησε.
Ακολούθησαν ιδέες και εξαγγελίες από το δήμο για μουσείο και εργαστήριο Κόμικ. Ναυάγησαν γρήγορα. Κατόπιν ο δήμος είπε ότι θα γίνει βιβλιοθήκη των γενόγλωσσων ινστιτούτων της πόλης. Ναυάγησε και αυτό το σχέδιο. Πριν δέκα μήνες στην συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της 19 Δεκεμβρίου εγκρίθηκε η εισήγηση για τη “δωρεάν παραχώρηση χρήσης του παραδοσιακού κτιρίου στην οδό Αναγεννήσεως στο ΝΠΔΔ «Δημοτικό Κέντρο Μουσικής και Χορού Θεσσαλονίκης»”. Δέκα μήνες μετά η ιδέα εγκαταλείφθηκε επίσης.
Μια από τις τελευταίες χρήσεις ήταν η έκθεση «Ελληνίδες των αρχών του 20ού αιώνα» πέρσι το Μάρτιο.
Η χρήση της από το κέντρο Πολιτισμού τα τελευταία χρόνια ήταν η πιο αποδοτική με δεκάδες δράσεις που ενέπλεξαν και τη γειτονιά ακόμα και μέσα στην καραντίνα πραγματοποιήθηκαν σειρά δράσεων.
Η Βίλλα Πετρίδη, το νεοκλασικό κτίριο που βρίσκεται επί της οδού Αναγεννήσεως, στον αριθμό 10, χτίστηκε στα 1896 αλλά κατ΄άλλους στις αρχές του 20ου αιώνα και βρίσκεται στην περιοχή του Κήπου των Πριγκήπων (Μπες Τσινάρ). Αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως βουλγαρικό προξενείο και μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, αγοράστηκε από την οικογένεια Πετρίδη στην οποία ανήκε ως το 1969.
Εδώ και σχεδόν 30 χρόνια κρίθηκε διατηρητέο και περιήλθε στην κυριότητα του δήμου Θεσσαλονίκης. Το 1984 με Υπουργική απόφαση χαρακτηρίστηκε ως έργο τέχνης που χρίζει ειδικής κρατικής προστασίας. Ο Οργανισμός Πολιτιστικής Πρωτεύουσας ’97 το συμπεριέλαβε σε πρόγραμμα βελτίωσης, αλλά δεν έγινε η συντήρησή του. Από τότε που έπαψε να χρησιμοποιείται ως κατοικία, στέγασε ένα γραφείο μεταφορών, χρησίμευσε ως αποθήκη και έγινε κατάλυμα αστέγων.
Από το 2006 ξεκίνησαν οι εργασίες συντήρησής του, αλλά σταμάτησαν απότομα το 2009 λόγω προβλημάτων στη ροή της χρηματοδότησης από το υπουργείο Πολιτισμού, αν και ήδη η αποκατάσταση και ανακαίνισή του είχε σχεδόν ολοκληρωθεί με συνολικό κόστος 1,3 εκατ. ευρώ. Η αρχική πρόθεση ήταν να γίνει Μουσείο Φωτογραφίας και Αφίσας. Μετά από τις ενέργειες του δήμου που το συμπεριέλαβε στα πράσινα προγράμματα και πέτυχε την χρηματοδότηση των εργασιών μέσω ΕΣΠΑ, έγιναν εργασίες στον περιβάλλοντα χώρο (στρώσιμο χυτού δαπέδου) που ολοκληρώθηκαν μέσα στο 2014.
Επίσημη πρώτη για την Έπαυλη έγινε στο πλαίσιο των Δημητρίων του 2014. Έκτοτε παραμένει κλειστή αναμένοντας να στεγάσει κάποια πολιτιστική χρήση παρά τα σχέδια που ανακοινώνει η διοίκηση του δήμου κατά καιρούς. Ανάμεσα στα οποία ήταν και το Maison Crystal και πολλά άλλα.
Διαβάστε επίσης:
