#9 Οι ιστορίες πίσω από τις φωτογραφίες της εβδομάδας
Εδώ κάθε εβδομάδα σου παραθέτω λήψεις που με άγγιξαν και μία ενδεχόμενη ιστορία πίσω από αυτές. Και αυτήν την εβδομάδα όμως η στήλη μου θα ακολουθήσει τα γεγονότα και δυστυχώς οι ιστορίες της δεν θα έχουν ευχάριστο τέλος.
Αναρωτήθηκες ποτέ πως όλα εκείνα που συναντάς με τα μάτια σου νοητά καθημερινά μπορεί να είναι στιγμές μίας ιστορίας ενός ανθρώπου;
*Εδώ κάθε εβδομάδα σου παραθέτω λήψεις που με άγγιξαν και μία ενδεχόμενη ιστορία πίσω από αυτές. Και αυτήν την εβδομάδα όμως η στήλη μου θα ακολουθήσει τα γεγονότα και δυστυχώς οι ιστορίες της δεν θα έχουν ευχάριστο τέλος.
Εικόνες: SOOC
#1 Στον σταθμό
Ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Σήμερα ξύπνησαν, αποφάσισαν να βάλουν μπουφάν στα χρώματα της χώρας που ζούσαν μέχρι σήμερα, έριξαν μία τελευταία ματιά στην πόλη τους, σε μερικά λεπτά προσπάθησαν να χωρέσουν την ζωή τους σε δυο βαλίτσες και βάδισαν προς τον σιδηροδρομικό σταθμό κάτω στον απόηχο των σειρήνων του πολέμου. Το ημερολόγιο γράφει 15η ημέρα πολέμου, ο προορισμός τους η Πολωνία, δίχως να γνωρίζουν την πιθανή επιστροφή στην Ουκρανία. Το θερμόμετρο αγγίζει τις παγερές θερμοκρασίες κάτω του μηδένος, ο καιρός σκοτεινός λυπάται για την ανθρωπότητα που ξερίζωσε αυτά τα δυο παιδιά. Τα παιδιά του πολέμου που στέκονται στα τρένα των συνόρων αγκαλιασμένα κάτω από ένα πάπλωμα, έχοντας χάσει την ελπίδα για την ζωή. Κοιμούνται και ξυπνάνε με πόνο τις τελευταίες δυο εβδομάδες. Αγκαλιασμένοι σφιχτά, το αγόρι ψιθύρισε στην κοπέλα “σ’αγαπώ και θα φτιάξουμε το αύριο που ονειρευτήκαμε.” Σκούπισε τα μάτια της και εκείνη του έδειξε αριστερά, λέγοντας του: “Εκεί ήταν η ζωή μας, τώρα δεν έχουμε ζωή.”
#2 Γυναίκα.
Γυναικείο σώμα, σε έναν κύκλο 30 ημερών, τις 18 πρήζεται. Συμβιβάζεσαι με την πρησμένη σου κοιλιά, κληρονομείς την κυτταρίτιδα και γίνεσαι ένα με αυτήν, αγαπάς τις ραγάδες και τα σπυράκια σου. Δέχθηκες σχόλιο διότι ήσουν πιο ανεπτυγμένη σωματικά στο δημοτικό, μίσησες το σώμα σου αλλά το ξαναγάπησες. Κάποιος σε κατηγόρησε για το μήκος της φούστας σου, έκρυψες το σώμα σου, αλλά ξαναέβαλες την ίδια φούστα. Αμφισβήτησες αμέτρητες φορές την θηλυκότητα σου, προσπάθησες να την πνίξεις λες και ήταν το πιο κολάσιμο πράγμα για εσένα, όμως δες που είσαι τώρα.
Υπάρχουν ημέρες που ξυπνάς και κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και αισθάνεσαι η πιο άσχημη κοπέλα στον κόσμο. Υπάρχουν ημέρες που σε κοιτάς και αισθάνεσαι υπέροχη. Υπάρχουν ημέρες που πράγματι οι ορμόνες σου βαράνε κόκκινο και σου φταίνε όλα, αποτέλεσμα αυτού το αδιάκοπο κλάμα. Υπάρχουν ημέρες που ένας άνδρας σε αδίκησε, σε παρενόχλησε, σε πλήγωσε και μία γυναίκα σε σχολίασε προσβλητικά επειδή έτυχε να είσαι πιο εύσωμη ή πιο αδύνατη από εκείνη. Υπάρχουν νύχτες που φοβάσαι να μπεις στο σκοτεινό στενό του σπιτιού σου και σφίγγεις τα κλειδιά στην γροθιά σου, υπάρχουν νύχτες που έτρεξες σε κάποιον κεντρικό για να σωθείς από έναν ενδεχόμενο βιασμό. Διαβάζεις κάθε μέρα ειδήσεις με πρώτη λέξη στον τίτλο “γυναικοκτονία” πονάς και σου έρχονται στο μυαλό εικόνες από μία κακοποιητική σχέση, ξαπλώνεις με την σκέψη του ό,τι “θα μπορούσες να είσαι εσύ”.
Μα προχωράς. Βοηθάς εκείνες που μέχρι σήμερα δεν έχουν φωνή, βγαίνεις στους δρόμους, συζητάς περί ισότητας φύλων, νοιώθεις πως εξαπατάσαι κάθε ημέρα από τον φίλο σου που σου έκανε ένα σεξιστικό αστείο, μέχρι το τελευταίο πάνελ εκπομπής που προσέβαλε το φύλο σου αγνοώντας πόσο υποβαθμισμένο είναι ειδικά τον τελευταίο χρόνο. Ναι, έτυχε να είσαι γυναίκα σε μία κοινωνία που σε απωθεί και δεν σε δέχεται. ΝΑΙ! Έτυχε να είσαι γυναίκα και να κουβαλάς για όλη σου την ζωή τον τίτλο του “ωραίου φύλου.” ΝΑΙ! Έτυχε να είσαι γυναίκα και την συγκεκριμένη ημέρα που ξεκίνησαν οι αγώνες για μία σαν εσένα να δέχεσαι ευχές στα social media από άνδρες που κακοποιήσαν ψυχολογικά ή σεξουαλικά μία κοπέλα σαν εσένα.
Όμως είμαι εδώ για να σου πω πως είναι εντάξει να μην είσαι υπέροχη κάθε ημέρα. Είναι εντάξει να έχεις φωνή, είναι εντάξει να μην είσαι κτήμα κανενός και να μην είσαι μάνα στα 30, είναι εντάξει να μην έχεις οικογένεια, αλλά να κυνηγάς την καριέρα, είναι εντάξει να είσαι ελεύθερη και να εναλλάσσεις συντρόφους. Είναι εντάξει να είσαι όπως θέλεις να είσαι. Για να γιορτάσουμε σήμερα, ας σωπάσουμε για λίγο για εκείνες που χάσαμε και ας αναρωτηθούμε όλοι, πόσα πράγματα που κάνουν οι άνδρες αν τα έκανε μία γυναίκα θα δεχόντουσαν προσβλητικό σχολιασμό;
Να σε αγαπάς, να σε προστατεύεις και να σε ακούς, γιατί είσαι εσύ.
#3 Τον μπαμπά μου τον θυμάμαι με το τελευταίο του φιλί
Πριν περίπου 2 ώρες, ο μπαμπάς της την φίλησε, ελπίζοντας πως σε λίγο καιρό θα την ξαναπάρει αγκαλιά. Εκείνη, έκλαιγε με αναφιλητά χωρίς να καταλαβαίνει τι γίνεται, τον έβλεπε με δάκρυα στα μάτια. Η μητέρα της του χάρισε ένα χάδι στην πλάτη, του είπε πως είναι περήφανη, πως είναι ο έρωτας της ζωής της και πως θα τα πούνε σύντομα. Η μικρή δεν ήθελε να τον αποχωριστεί, τον έσφιγγε, οι άνθρωποι γύρω τους λέγανε το τελευταίο αντίο. Εκεί ο χρόνος πάγωσε, στο τελευταίο φιλί του πατέρα στο μέτωπο της κόρης. Το τρένο έφτασε, έπρεπε να φύγουν. Εκείνος της φόρεσε την κουκούλα, η μικρή έκλαιγε πιο δυνατά, η μητέρα προσπαθούσε να την ηρεμήσει την είχε αγκαλιά και της τραγουδούσε. Μπήκανε μέσα στο τρένο, από το παράθυρο, τα μάτια της ήταν παγωμένα επάνω στον μπαμπά της. Ίσως όταν την ρωτήσουν τι θυμάται από εκείνον να πει “το τελευταίο του φιλί.” Ένα παιδί μόλις έχασε την αθωότητα του, ένα παιδί που δεν πρόλαβε να ζήσει την χώρα που γεννήθηκε, εκεί φτάσαμε, να στερούμαι από τα παιδιά τα καλύτερα τους χρόνια.
#4 Οργή.
2018. Η κόρη της βιάζεται και δολοφονείται. Μιλάμε για την πρώτη γυναικοκτονία στην Ελλάδα. Εκείνη όμως, πέραν του χαμού του παιδιού της παλεύει. Σήμερα είδε κατάματα τον έναν από τους δυο δολοφόνους της Ελένης. Σήμερα στεκόταν γεμάτη οργή στην αίθουσα του δικαστηρίου, περίμενε να απαλύνει τον πόνο της. Καθόταν σιωπηλή και περίμενε, περίμενε να δώσει δικαίωση σε όλες αυτές που δολοφονήθηκαν τον τελευταίο χρόνο. Στο μυαλό της η Ελένη, της χαμογελούσε και της έδινε δύναμη. Μόνο αυτό έμεινε σε αυτήν την μάνα μία ξεθωριασμένη εικόνα και αναμνήσεις. Ποιος θα της πει τί; Πώς μπορείς να παρηγορήσεις μία μάνα που έκλαψε την κόρη της; Πώς μπορείς να καταλαγιάσεις την οργή της; Η κ. Κούλα ζει στην κοινωνία των γυναικοκτονιών και σε αυτά τα περιστατικά 3 χρόνια τώρα βλέπει την Ελένη της.
#5 Βλέμμα συμπόνιας
Ήταν Τρίτη, ήταν Τρίτη 8 Μάρτη, στην Θεσσαλονίκη είχε πιάσει παγωνιά, έβαλε το καπέλο του το χοντρό του μπουφάν και βγήκε. Πλησίασε τον Λευκό Πύργο, στεκόμουν με έναν συνάδελφο στο σημείο που θα γινόταν η αντιπολεμική συγκέντρωση, στάθηκε μπροστά μου και με ρώτησε: “Εδώ δεν λέμε ΟΧΙ στον πόλεμο”, του χαμογέλασα μέσα από την μάσκα και του απήντησα “ναι”. “Και γιατί δεν έχει κόσμο όλη η Θεσσαλονίκη έπρεπε να είναι εδώ μαζί μας σήμερα. Πόλεμος γίνεται παραδίπλα κι εμείς στεκόμαστε άπραγοι χωρίς να διαδηλώνουμε για την ειρήνη. Έτσι ξεκίνησαν και τότε και ήρθε κι εδώ και όλο αυτό γιατί ποτέ δεν ήμασταν ενωμένοι, ποτέ δεν διαδηλώναμε για την ειρήνη. Η ανθρωπότητα σε όλη μου την ζωή με πληγώνει. Παντού βία, παντού θλίψη, παντού αίμα. Είμαι μεγάλος άνθρωπος και ήρθα εδώ για να συμπαρασταθώ σε άλλους σαν εμένα που έχασαν την ζωή τους. Αυτό έπρεπε να κάνουμε όλοι σήμερα.”
Δείτε επίσης:
