Αυτοψία: Ο πεζόδρομος στην Αριστοτέλους που βουλιάζει στην ακαθαρσία

Δίπλα στην Αριστοτέλους, υπάρχει κρυμμένος ένας γραφικός πεζόδρομος με διώροφα κτίσματα χτισμένα μετά την Πυρκαγιά, πλακόστρωτο, και μικρά καταστήματα εστίασης. Πολλοί τον γνωρίζουν χάρη στα κρεμασμένα ψάθινα καλάθια και τις χειροποίητες καρέκλες του σκηνοθέτη, το σκηνικό που σας περιγράφω είναι σίγουρα αξιοζήλευτο όμως, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.

Η μισή Παπαμάρκου και συγκεκριμένα το μέρος που συνδέεται με μία στοά που οδηγεί στην Αριστοτέλους, είναι αφημένη στη μοίρα της.

Ένας από τους πιο γοητευτικούς πεζοδρόμους της πόλης ρημάζει, κι εμείς τι κάνουμε γι αυτό; Απολύτως τίποτα, ένας πεζόδρομος πόλος έλξης για τους τουρίστες, πολυφωτογραφημένος κάτω από την κληματαριά και τα πλεκτά καλάθια του, διάσημος, στον οποίο καθημερινά δυστυχώς συναντάμε την απόλυτη βρώμα, το απόλυτο χάος, την εγκληματικότητα, τις ακαθαρσίες, αυτό είναι το μεγάλο ΑΛΛΑ της, που βυθίζει τον κρυφό πεζόδρομο του κέντρου στην δυσωδία.

Σε αυτό το τμήμα έρχεσαι αντιμέτωπος με τις ακαθαρσίες άστεγων ανθρώπων και αδέσποτων ζώων.

Σκαλωσιές καλύπτουν την πρόσοψη του πίσω μέρους της στοάς ανά τακτά χρονικά διαστήματα, σκουπίδια περαστικών, πλακάκια παρατημένα από ανακαινίσεις παλαιότερων ετών, ρημαγμένα καταστήματα με σπασμένα παράθυρα, τα οποία και φυσικά παραμένουν κλειστά και γίνονται στέγη για τα αδέσποτα.

Η αλήθεια είναι πως αν δεν βγούμε, εμείς να καθαρίσουμε τον δρόμο πολύ σπάνια κάποιος θα έρθει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Από την άλλη αυτό που θα έπρεπε να σε προβληματίσει ως πολίτη είναι το εξής: πώς αφήνουμε έναν ιστορικό δρόμο να μαραζώνει επειδή εμείς με κάθε τρόπο του προκαλούμε φθορά, του καταστρέφουμε την γοητεία του, του έχουμε εξαφανίσει το μέλλον.

Και λέω ”εμείς” διότι η κατάσταση που αντιμετωπίζω εγώ στη γειτονιά μου υπάρχει και σε άλλες πολλές τις πόλεις, βλέπε άνωθεν της Αγίας σοφίας, ποτέ δεν υπήρξε προσπάθεια για να αναδείξουμε μία γειτονιά, πάντα στεκόμασταν και μέχρι σήμερα στεκόμαστε αδιάφοροι για τις περιοχές που θα μπορούσαν να αποτελέσουν ορόσημο του τουρισμού, για τις γειτονιές που οι ίδιοι μένουμε, περπατάμε και συχνάζουμε για χρόνια.

Επιστρέφοντας στην Παπαμάρκου, θα προχωρήσω σε μία προσωπική καταγγελία. Έχουμε να δούμε συνεργείο του Δήμου εδώ και έναν χρόνο. Όταν επιστρέψαμε από την καραντίνα ήρθαμε αντιμέτωποι με την αδιανόητη βρωμιά. Πριν δυο χρόνια κάποιοι πιτσιρικάδες βανδάλισαν με ταγκιές το story από το γραφείο μας, αν γυρίσεις το κεφάλι σου θα βρεις παντού μουτζούρες, στους τοίχους που φυσικά έχουν να βαφτούν χρόνια.

Ένα πλακόστρωτο σπασμένο οριακά επικίνδυνο για να πέσει πεζός, αυτοκίνητα και μηχανάκια παρκαρισμένα σε όλο το μήκος του πεζόδρομου, έχοντας κάνει κατάληψη σε οποιοδήποτε κενό πεζούλι υπάρχει για να κοντοσταθείς και αυτό ακόμη δεν θα μπω στην διαδικασία να το σχολιάσω διότι όταν η μεγαλύτερη πλατεία της πόλης μου είναι χιλιοπαρκαρισμένη καθημερινά δυστυχώς όχι δεν μου κάνει καμία εντύπωση το τι συμβαίνει σε έναν μικρό πεζόδρομο.

Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε συνδυασμό με τα παρατημένα έπιπλα, τα οποία βρίσκονται για μήνες πάνω της, τα σκουριασμένα σίδερα κατά μήκος της, τα δύο σταθμευμένα καρότσια σε απέναντι γωνιές, ολοκληρώνουν την εικόνα της απογοήτευσης των περαστικών που την επέλεξαν, για έναν ξεχωριστό περίπατο.

Το απόλυτο χάος σε έναν τόσο μικρό πεζόδρομο. Κανένα βήμα για εξέλιξη μιας από τις πιο σπουδαίες ιστορικά γειτονιές της πόλης. Μόνο παρακμή γράφει η μοίρα της. Και αν, την εγκαταλείψουμε κι εμείς πολύ φοβάμαι πως θα γίνει το επόμενο γκέτο της εγκληματικότητας, και θα θεωρηθεί απλησίαστη.

Ήδη τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία ύποπτη κίνηση μετά τα μεσάνυχτα. Δεν είναι λίγες οι φορές που αναγκαστήκαμε να διώξουμε τοξικομανείς μέρα μεσημέρι οι οποίοι έκαναν χρήση έξω από την πόρτα μας απροκάλυπτα και όλα αυτά δυο βήματα πριν το αστυνομικό τμήμα.

Για την ιστορία: Η Παπαμάρκου στο παρελθόν 

Η χάραξη της οδού Παπαμάρκου έγινε το 1923 και εμπεριέχονταν στα σχέδια του Ερνέστο Εμπράρ για την δημιουργία μιας κεντρικής αγοράς. Η οδός τοποθετείται σε μια περιοχή που σηματοδοτήθηκε ως μια από τις κεντρικές αγορές της Θεσσαλονίκης. Στην παλιά της μορφή αιώνες νωρίτερα, η αγορά γέμιζε με κάθε είδους έμπορους φτάνοντας μέχρι και στην πρόσφατη ιστορία των ξυλάδικων και των μπακάλικων με τα μπαχαρικά και τα βότανα.

Τα κτίρια του δρόμου όλα εμπορικής χρήσεως, ήταν διώροφα και στον επάνω όροφο των κτιρίων ήταν σύνηθες οι βιοτέχνες και οι καταστηματάρχες να φιλοξενούσαν τα νοικοκυριά και τις οικογένειές τους ενώ στο ισόγειο απλωνόταν η εκάστοτε επιχείρηση.

Παλαιότερα η οδός Παπαμάρκου και η γειτονιά ήταν γνωστή με το όνομα Μπαζάρ. Το σημείο είχε ιδιαίτερη σημασία για τη Θεσσαλονίκη. Μαγειρία, ποδηλατάδικα, μπακάλικα και σιδηρουργικές επιχειρήσεις λειτουργούσαν ως εμπορική και ανέκαθεν κοινωνική-πολιτική κοιτίδα της πόλης. Ο δρόμος της Παπαμάρκου φιλοξενούσε παραδοσιακά ανθρώπους που συνελάμβαναν τα σημεία των καιρών και αντιδρούσαν συνολικά, αβίαστα, με το δικό τους κοινό τρόπο.