Ακόμα μία στιγμή γνήσιας εθνικής παραφροσύνης
Ένα επικοινωνιακό σόου για να βγάλει ανθέλληνες όσους ότι θα καταψηφίσουν το νομοσχέδιο Tου
Πραγματικά, μόνο αηδία προκαλεί που ενώ όλα αυτά (οι περιβόητες προϋποθέσεις) σε σχέση με τη ψήφο των αποδήμων συζητήθηκαν εκτενώς και συμφωνήθηκαν από τα κόμματα ένα χρόνο πριν, στην υποτίθεται κορυφαία για τους θεσμούς διαδικασία της Συνταγματικής Αναθεώρησης, ο μετρ του εθνολαϊκισμού/τώρα εκσυγχρονιστής Βορίδης έστησε ένα επικοινωνιακό σόου για να βγάλει ανθέλληνες όσους (ήξερε πολύ καλά) ότι θα καταψηφίσουν το νομοσχέδιο Tου (επικοινωνιακού επιτελείου της ΝΔ).
Βασίζοντας την εισήγηση του νομοσχεδίου σε μία δήλωση στελέχου ενός κόμματος της αντιπολίτευσης, περίμενε δηλαδή να αναθεωρήσουν όλοι οι πολιτικοί του αντιπάλοι τις αξίες τους, που τις διατύπωσαν (στην ίδια Βουλή, στον κορυφαίο θεσμό της), ένα χρόνο πριν, ιδίως όταν εκεί υποτίθεται ότι τα κόμματα διά των εκπροσώπων τους καταγράφουν κανόνες που ξεπερνούν τις εφήμερες πλειοψηφίες και τις δηλώσεις επιμέρους στελεχών…
Βέβαια, καθόλου τυχαία, και σχεδόν ισόποσα αηδιαστική διότι αντίθετη με το πνεύμα της Αναθεωρητικής, και η δήλωση που έκανε η εν λόγω επιμέρους στέλεχος. Ήθελε να κλείσει το μάτι στους 70άρηδες από το ΑΜΕΡΙΚΑ για να ξέρουν ότι αν αυτοί ψηφίσουν ποτέ, πρέπει να ψηφίσουν εμάς.
Υπάρχει όμως και χειρότερη αηδία από τους γνωστούς και άγνωστους κρυφό-ΧΑ, ανοιχτό-ΛΑΟΣ/Ελληνική Λύση που δίνουν ρεσιτάλ πατριδοκαπηλίας μέσα και έξω από τη Βουλή. Ή από τα στελέχη που λένε άλλα ντάλα πιστεύοντας ότι δεν θα τα μάθει ποτέ κανείς. Την χειρότερη αηδία προκαλούν τελικά σε όσους πολίτες παρατηρούν με ψυχραιμία τα δημόσια πράγματα κάτι “φιλελεύθεροι” που νομίζουν ότι δεν αναπαράγουν φυλετικά/ρατσιστικά στερεότυπα όταν πιστεύουν ότι επειδή είναι κάποιος Έλληνας στην καταγωγή (κυλάει στο αίμα του βρε παιδί μου) πρέπει και να ψηφίζει. Χωρίς καμία απολύτως προϋπόθεση. Επειδή κάτι στο αίμα τον συνδέει με τον τόπο.
Μετά τα στρώματα από την ανακαίνιση δημόσιου νοσοκομείου που πετάχτηκαν στις όχθες ποταμού επειδή δεν κατάφεραν ποτέ να συνεννοηθούν οι υπηρεσίες, ακόμα μία στιγμή γνήσιας εθνικής παραφροσύνης. Δηλαδή ούτε η διευθυντική τάξη στη Σομαλία, μία ελίτ με καμία φιλελεύθερη κοινοβουλευτική παράδοση, σε τέτοιο χάλι.
