Από τους δρόμους της Θεσσαλονίκης στα μεγάλα μουσικά φεστιβάλ

Η καραντίνα μας στέρησε πολλά. Για πολύ καιρό δεν είχαμε την δυνατότητα να χαρούμε τα live στην πόλη, που τόσο αγαπάμε. Μία από τις μπάντες που μας έλειψε ήταν οι «The Speakeasies Swing Band» – ένα αμιγώς swing σχήμα, που (επιτέλους) επιστρέφει για ένα μοναδικό live στο WE στις 13 Νοεμβρίου.

Η ιδέα του σχήματος γεννήθηκε τον Ιούνιο του 2009 στο Παρίσι, όπου γιόρταζαν την «Fete de la Musique» και ένα απίστευτος αριθμός από μουσικά σχήματα βρισκόταν στους δρόμους και τα πάρκα του Παρισιού. Έτσι στον Παναγιώτη Καρνούτσο, ιδρυτικό μέλος της μπάντας, έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση οι swing και dixieland μπάντες, καθώς αντιλήφθηκε ότι είναι κάτι που έλειπε από τη Θεσσαλονίκη της εποχής. 

Έτσι το συζήτησε με τον Μανόλη Σταματιάδη, ο οποίος επίσης αγαπάει την παραδοσιακή jazz και αποφάσισαν να ψάξουν και τους υπόλοιπους μουσικούς, με τους οποίους θα μοιράζονταν αργότερα πολλές όμορφες στιγμές.

«Ο αδερφός μου μας σύστησε τον Πάνο Βουλγαράκη που έπαιζε κοντραμπάσο, ο Μανόλης πρότεινε στον Θάνο Αναγνωστόπουλο να παίξει βιολί στο σχήμα και έπειτα γνωρίσαμε και την Κατερίνα Σισίννι μέσω ενός παλιού συναδέλφου. Δημιουργήθηκε μια πρώιμη μορφή των Speakeasies, η οποία έκανε την πρώτη της εμφάνιση τα Χριστούγεννα του 2009 στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Την επόμενη χρονιά προστέθηκε και ο Γιάννης Νταλιάνης στην ακουστική κιθάρα, φίλος του Πάνου, για να καλύψει το κενό του Μανόλη που έφυγε φαντάρος. Ο Ηλίας Γκίρμπας ήρθε στη μπάντα για να παίξει κλαρινέτο μέσω ενός γνωστού της Κατερίνας, δύο βδομάδες πριν από την πρώτη μας επίσημη συναυλία. Προς το τέλος του 2010 και ενώ είχαμε ήδη αρκετές συναυλίες στο ενεργητικό μας, ο Ηλίας μας πρότεινε για ντράμερ τον Στέργιο Κόια και έτσι ολοκληρώθηκε η αρχική σύνθεση των Speakeasies!»

Μέσα από την έρευνα που έκαναν για τη swing μουσική και τη Αμερική του ’20 και του ’30 διαβάσανε για την ποτοαπαγόρευση και τα περίφημα Speakeasies, δηλαδή τα παράνομα μπαρ που πωλούσαν αλκοόλ, αγνοώντας την παράλογη και υπερβολικά αυστηρή νομοθεσία της εποχής. 

«Έτσι, σχηματίστηκαν εικόνες από ταινίες όπως το “Κάποτε στην Αμερική” του Σέρτιζιο Λεόνε ή το “Cotton Club” του Φράνσις Φόρντ Κόπολα και τελικά το επιλέξαμε σαν όνομα της μπάντας ελπίζοντας ότι θα καταφέρναμε να αναδημιουργήσουμε κάτι από την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής», αναφέρει ο κ. Καρνούτσος.

Η μπάντα είναι επταμελής και η συνύπαρξη, όπως είναι λογικό, δεν είναι και το πιο απλό πράγματα.

«Συνήθως στα σχήματα σαν το δικό μας υπάρχει ένα άτομα που αναλαμβάνει την ευθύνη των επιλογών που κάνει η μπάντα. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει σε εμάς. Όλα τα μέλη έχουμε ισότιμη άποψη και συναποφασίζουμε για τα ζητήματα που προκύπτουν. Πολλές φορές αυτό οδηγεί σε ατελείωτες συζητήσεις και μειωμένη παραγωγικότητα, χωρίς απαραίτητα να έχει γίνει η καλύτερη επιλογή. Από την άλλη, με αυτόν τον τρόπο μοιραζόμαστε τις επιτυχίες και αποτυχίες της μπάντας, δίνεται η αίσθηση σε όλα τα μέλη ότι είναι κάτι δικό μας, με αποτέλεσμα να δημιουργείται εσωτερικό κίνητρο ώστε να συνεχίσουμε αυτό που κάνουμε παρά τις δυσκολίες. Ακόμα βέβαια δεν έχουμε αποφασίσει αν αυτό είναι το μοντέλο που θα έπρεπε να ακολουθούμε, μιας και είναι ένα από τα διαχρονικά θέματα που συζητάμε μεταξύ μας.», επισημαίνει ο Γιάννης Νταλιάνης.

Φυσικά ανάμεσα στα 7 μέλη ξεχωρίζει η Κατερίνα Σισίννι, η φωνή της μπάντας, που με το φωτεινό πρόσωπο της και τις τραγουδιστικές της ικανότητες σε κερδίζει.

«Υπήρξα πολύ τυχερή στη ζωή μου και μία απόδειξη είναι αυτά τα παιδιά. Από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας νιώσαμε άνετα και οικεία μεταξύ μας. Δε με έκαναν ποτέ να νιώσω μόνη ή διαφορετική και υπάρχει πάντα σεβασμός στις σχέσεις μας. Είμαστε οικογένεια, με τα καλά της και με τις δυσκολίες της. Οπότε νιώθω υπέροχα κι ας είμαι η μοναδική γυναίκα της μπάντας», τονίζει η κ. Σισίννι.

Τα παιδιά μέσα σ’ όλα τα χρόνια που δραστηριοποιούνται είχαν την ευκαιρία να ταξιδέψουν και να λάβουν μέρος σε μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού. Όπως εξηγεί ο κ. Νταλιάνης:

«Έχω την εντύπωση ότι τα φεστιβάλ της Ελλάδας δεν υστερούν σε τίποτα, όσον αφορά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά σε σχέση με αυτά του εξωτερικού. Αν σε κάτι υστερούμε είναι ο αριθμός των φεστιβάλ που πραγματοποιούνται. Και το “DjangoFest” της Αθήνας αλλά και το “Swing ‘n’ Swim” που γίνεται στον Αρμενιστή της Χαλκιδικής είναι πολύ αξιόλογες διοργανώσεις που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αντίστοιχες του εξωτερικού. Το “Swing ‘n’ Swim” μάλιστα αποτελεί πλέον θεσμό για την παγκόσμια lindy hop κοινότητα και έχει επισκέπτες από κάθε γωνιά του κόσμου. Βέβαια τα φεστιβάλ που έχω στο μυαλό μου αποτελούν ιδιωτικές πρωτοβουλίες, οπότε σημαντικός παράγοντας για την βιωσιμότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι και η αγοραστική δύναμη του κοινού, κάτι που δεν βοηθάει αν λάβουμε υπόψιν τις κοινωνικό–οικονομικές συνθήκες των τελευταίων ετών»

Μιλώντας για την πιο δυνατή στιγμή τους μέχρι σήμερα, η Κατερίνα σημειώνει ότι (ευτυχώς) έχουν προλάβει να ζήσουν αρκετές δυνατές στιγμές, και δημιουργικά άλλα και παίζοντας σε διεθνή φεστιβάλ του εξωτερικού, όπως το Summer Jamboree της Ιταλίας, για χιλιάδες κόσμου.

«Νομίζω όμως ότι η πιο δυνατή στιγμή μας -ευτυχώς- δεν έχει έρθει ακόμα. Αν πρέπει παρ’ όλα αυτά να διαλέξω μια, θα διάλεγα όλο το ταξίδι μας στην Ταϊλάνδη»

Ακόμα έχουν υπάρχει τυχεροί και στο κομμάτι των συνεργασιών. Έχουν μοιραστεί τη σκηνή με θρύλους. Από τον Αργύρη Μπακιρτζή μέχρι τους Mungo Jerry και κάθε φορά ήταν κάτι που δεν είχαν φανταστεί. Οπότε ό,τι άλλο καλό έρθει στον δρόμο του, προτιμούν να μην το γρουσουζέψουν και να το κρατήσουν έκπληξη και για αυτούς και για εμάς.

View this post on Instagram

A post shared by SpeakeasiesSwingBand (@speakeasies_swing_band)

Μιλώντας για τις δυσκολίες που έχουν έρθει αντιμέτωποι μέχρι σήμερα ο κ. Καρνούτσος εξηγεί ότι:

«Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζουμε είναι η εύρεση κοινού χρόνου. Είμαστε 7 μέλη, κάποτε ήμασταν 8 και για κάποιες συναυλίες έπρεπε να βρεθούμε 10 ή και 11 άτομα ταυτόχρονα για τις πρόβες. Επιπλέον, οι υποχρεώσεις συνεχώς και αυξάνονται τα τελευταία χρόνια και τα δεδομένα για τον καθένα μας μεταβάλλονται διαρκώς. Τα ωράρια των εργασιών μας είναι διαφορετικά. Κατά καιρούς και ο τόπος των εργασιών μας είναι διαφορετικός. Οι δουλειές στον χώρο της τέχνης, αλλά ακόμη και στην εκπαίδευση, έχουν μεγάλες δεσμεύσεις. Συχνά δεν μπορούμε να πάρουμε άδειες με αποτέλεσμα να ακυρώνουμε κάποιες σημαντικές προτάσεις για συναυλίες. Όλα τα παραπάνω επηρεάζουν και τη συνοχή της μπάντας. Επίσης, οι αποχωρήσεις κάποιων μελών της μπάντας… Ευτυχώς τα νέα μέλη αποδείχθηκαν άξιοι αντικαταστάτες»

Κλείνοντας τη συζήτηση και συζητώντας για το μέλλον, αναφέρουν πως μετά από μεγάλη απουσία από τις συναυλίες λόγων των υγειονομικών συνθηκών περιμένουν με αγωνία για να παίξουν στο «WE» στις 13 Νοεμβρίου, για να θυμηθούν τις παλιές μέρες.

«Φυσικά ανυπομονούμε και για την καθιερωμένη χριστουγεννιάτικη συναυλία στο «Principal» στις 24 Δεκεμβρίου, αλλά και τις εμφανίσεις στις 27 και 28 Δεκεμβρίου, στο «Ίλιον» στην Αθήνα. Ταυτόχρονα αυτήν την περίοδο είμαστε στο στούντιο, ηχογραφόντας κάποια χριστουγεννιάτικα τραγούδια, που περιμένουμε να είναι έτοιμα στις αρχές Δεκεμβρίου»

Δείτε επίσης:

Μ’ αυτούς τους τρεις Θεσσαλονικείς η Jazz είναι σε καλά χέρια