Αραβική μονομαχία έρωτα στην αρένα του Παρισιού

Ο Αχμέντ με καταγωγή από την Αλγερία ξεκινάει τα μαθήματα του στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Εκεί την πρώτη κιόλας μέρα γνωρίζει την Φαράχ, την Τυνήσια συμφοιτήτρια του. Η ακαδημαϊκή εξερεύνηση της Αραβικής Λογοτεχνίας θα εκτείνει ένα σχοινί επικοινωνίας μεταξύ τους. Θα αποτελέσει μια αμοιβαία αφορμή για να γνωριστούν καλύτερα και εν μέρει να αποκαλυφθούν  μέσα από πεζά ποιήματα και στρογγυλές ομοιοκαταληξίες, από αυτές που προκαλούν θολά βλέμματα ανάμεσα στους εραστές μιας ερωτικής συνωμοσίας. Ο Αχμέντ γνωρίζει βίαια και απότομα την ζεστή συντριβή που προκαλεί στα σωθικά το ερωτικό πάθος. Το ίδιο θα συμβεί και στην στωική Φαράχ. Μεταξύ τους θα αναπτυχθεί μια, οπωσδήποτε ακαταμάχητη, ερωτική αλληλουχία, η οποία θα παλέψει μέσα στα κύματα της ζόρικης νιότης και θα αναμετρηθεί με Κύκλωπες αισθήσεων, που άλλοτε διεγείρουν και άλλοτε απομακρύνουν.

Ο Αχμέντ παρουσιάζεται ως ένας εσωστρεφής νεαρός, ντροπαλός και σκυθρωπός, δέσμιος της απειρίας και της απροθυμίας του να σπάσει κάθε εσωτερικό απόστημα. Η Φαράχ, απεναντίας, προβάλλει έναν ελαφρύ δυναμισμό, μια κομψή θηλυκότητα, μια διάθεση για μποέμικες ονειρώξεις και Παριζιάνικες εμπειρίες. Ένα θέμα όχι και τόσο πρωτοπόρο αλλά σίγουρα καλά εκφρασμένο, μέσα σε κυψέλες νεανικής αφέλειας και σκηνές μετρημένης νεωτερικότητας που σε κάνουν να περιμένεις με ενδιαφέρον το λίγο – πολύ αναμενόμενο τέλος.

Η ταινία ενίοτε δίνει την αίσθηση, ότι πρόκειται για ένα διαρκή, παράλληλο εσωτερικό μονόλογο, μια φοβισμένη αναμέτρηση με τις ατίθασες επιθυμίες που πιέζουν να εφορμήσουν στο φως του πραγματικού προτού μια μυστήρια δύναμη τις αποκρούσει. Η απειρία του Αχμέντ και η απογοήτευση της Φαράχ μπορεί να μην εκτροχίασαν την κατάληξη τους – που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο έγινε πεπρωμένο τους –  κατάφεραν όμως να σπείρουν την υποψία της αποτυχίας στο ήδη φλεγόμενο πάθος τους.

Ένα ειδύλλιο που δεν είχε πολλά να κρύψει, γι’ αυτό και δεν του απέμειναν πολλές σωτήριες σκέψεις. Με άλλα λόγια, το μυστικιστικό Ερωτικό Βασίλειο δεν είχε παρά να βυθιστεί στη σαρκική απόλαυση, να διεγείρει τα κατακόκκινα από την επιθυμία  κύτταρα των δύο εραστών, να τους χρωματίσει με μπαχαρικά έρωτα και προσμονής, να τους καταστήσει απόλυτους κυρίαρχους σε αυτό το  αραβικό ταξίδι ποίησης, σε αυτό το πρωτοπλασματικό ντελίριο ηδονής. Γιατί αυτό το παζλ της αποκάλυψης χωράει τόσο την σιωπή της ποίησης, όσο και τους διαπεραστικούς αναστεναγμούς της σεξουαλικής απόδρασης από το κελί του φαντασιακού. 

Γίνεται εδώ φανερό, ότι η ταινία δεν πραγματεύεται αποκλειστικά την ισχύ του πάθους ή του έρωτα ανάμεσα στα άτομα, τους εραστές. Το πάθος αυτό δείχνει να αφορά ταυτόχρονα το άτομο σαν εαυτό και σαν είναι, να το φέρνει αντιμέτωπο με κάθε λογής επισφαλή δεδομένα, να το ρίχνει δυναμικά στον καταρράκτη της αλλοίωσης. Και εν τέλει το πάθος αυτό, η χιονοστιβάδα της επιθυμίας να καταφέρνει να  διογκώνεται, να περιβάλλει και να ξεπερνά το άτομο, κάνοντας το ικανό να σπάσει κάθε εμπόδιο. Άλλωστε, συμβαίνει συχνά, ένας  ερωτευμένος στο πιο βαθύ σημείο του έρωτα να μη νοσταλγεί τον εαυτό του, με τον ίδιο τρόπο που ένας λύκος δεν νοσταλγεί την πείνα του.  Θα ήταν λάθος να πούμε ότι η ταινία μοιάζει με ταπεινό ερωτικό ρέκβιεμ. Αντίθετα, όλη η πλοκή θυμίζει περισσότερο μια αργή μελαγχολική κορύφωση, μια Φελινική αναμονή της έκλαμψης, η οποία φιλοξενείται πλουσιοπάροχα σε απόκρυφες στιγμές έξαψης και συναισθηματικής ανακούφισης.

Όλα αυτά φυσικά συμβαίνουν στο Παρίσι, το υποκατάστημα της Κόλασης (Μπαλζάκ). Τα πλάνα στην πόλη είναι ενδιαφέροντα και ολίγον τι “Γουντιαλενικά”, ιδίως τη νύχτα. Ο φωτισμός είναι σίγουρα εύστοχος, όπως και ο ρουχισμός. Η σκηνοθεσία είναι ακριβώς όπως ταιριάζει σε μια τέτοια ταινία, χωρίς υπερβολές και φλύαρες εκκεντρικότητες. Οι ερμηνείες ξεχωρίζουν και πραγματικά είναι εξαιρετικές. Μεστές, δουλεμένες και γεμάτες ταλέντο. Πρόκειται για μια ταινία, λοιπόν, με σπουδαίο ενδιαφέρον, κυρίως λόγω της εκφραστικής δυναμικής που διαθέτει και των ωραίων σκηνικών που αναδεικνύουν το περιεχόμενο της ιδανικά. Είναι σίγουρα μια ταινία που κρατάμε από το φετινό φεστιβάλ.