Η «αρένα» της πόλωσης στην οποία μας σπρώχνουν

Για να το ξεκαθαρίσουμε, όσοι δεν σιωπήσαμε στα συνεχόμενα περιστατικά αστυνομικής βίας (όχι στις μακρινές μας ΗΠΑ) αλλά δίπλα μας δεν σιωπούμε και στο χθεσινό απεχθές και καταδικαστέο, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις, περιστατικό επίθεσης σε αστυνομικό στην Ν Σμύρνη.

Δεν σιωπούμε γενικά ούτε έχουμε επιλεκτικές ευαισθησίες και αντανακλαστικά. Όπως καταγγείλαμε την βίαιη σύλληψη του φοιτητή στην αυλή του ΑΠΘ όπου ασκούσε το δικαίωμα του στην διαμαρτυρία καταγγέλλουμε απερίφραστα τον τραυματισμό του αστυνομικού που εκτελούσε τις διαταγές της πολιτικής και φυσικής του ηγεσίας. Δεν βρέθηκε εκεί από επιλογή, διατάχθηκε στο πλαίσιο της εργασίας και της υπηρεσίας του.

Επειδή η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν έχει ναι μεν αλλά και διαβαθμίσεις… Επειδή ο σεβασμός στην αρχή της υπέρτατης αξίας της ανθρώπινης ζωής είναι ενδείκτης της δημοκρατίας.. Επειδή δεν πρέπει να μιλάμε μόνο όταν μας βολεύει η πλευρά του τραυματισμένου ή του παραλίγο “νεκρού” θα πρέπει επιτέλους να συμφωνήσουμε ότι καταδικάζουμε τη βία πάντα και με κάθε τρόπο ανεξάρτητα από που προέρχεται και αφού την καταδικάσουμε να δούμε ποιος φέρει την ευθύνη των αποφάσεων που διαμόρφωσαν την πολωτική αρένα στην οποία ζούμε…

Κάποιοι επιχειρούν αναγωγισμούς και επιμερισμούς ευθυνών χωρίς να αναστοχάζονται σχετικά με τις αιτίες.

Κάποιοι επιχειρούν να κατηγορήσουν όσους καταδικάζουν αυτή την “αρένα” και όταν το θύμα είναι πολίτης και όταν το θύμα είναι αστυνομικός αλλά δεν λένε κουβέντα για αυτούς που με τις αποφάσεις και τις πολιτικές τους διαμόρφωσαν την πολωτική αρένα που ζούμε, επιφυλάσσοντας το ρόλο του μονομάχου στους αστυνομικούς και τους πολίτες.

Με άλλα λόγια μιλώ για αυτούς που κατηγορούν όσους βλέπουν το “βασιλιά γυμνό” και όχι τη σοκαριστική “γύμνια” του βασιλιά.

Θα πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι και όχι επιλεκτικά πως δεν θέλουμε νεκρό αστυνομικό, πολίτη, φοιτητή, απεργό πείνας για να κλείσει αυτός ο κύκλος βίας.

Δε θέλουμε κανένα τραυματία

Καταδικάζουμε τη βία γιατί δεν θέλουμε να ζούμε σε πόλεμο, δεν ζούμε σε πόλεμο, δεν θέλουμε πόλεμο, δεν χρειάζονται τα εμπρηστικά διαγγέλματα από αυτούς που έπρεπε να μας ενώνουν ούτε η «πολεμική» επιφυλακή στην οποία έχουν βάλει τη χώρα όσοι λαμβάνουν αποφάσεις.

Θα πρέπει να αναρωτηθούμε λοιπόν γιατί αυτοί που λαμβάνουν αποφάσεις ενώ έχουν τη δύναμη να γεφυρώσουν την απόσταση, επέλεξαν να σπάσουν τις γέφυρες αυτές με την επιλεκτική τους ευαισθησία και να μεταμορφώσουν την κοινωνία σε αρένα;