Can’t Breathe

Κάθε εποχή, κάθε επανάσταση έχει το δικό της σύνθημα. Αρκεί μία ακραία πράξη βίας για να την πυροδοτήσει. Συνήθως γίνεται απλά η αφορμή ή αν θέλετε το κερασάκι στην τούρτα που προκαλεί μία ευρεία κοινωνική έκρηξη. Η Ευρώπη των Τεχνών και των Γραμμάτων κι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ελευθερίας ήταν δεδομένο πως θα δώσουν το έναυσμα για έναν παγκόσμιο ξεσηκωμό απέναντι στη διόγκωση των ανισοτήτων. Φάνταζε απλά θέμα χρόνου με τα τελευταία γεγονότα. Η καραντίνα απλά πάγωσε για λίγο τις εξελίξεις. Έτυχε μητρόπολη του κινήματος να είναι η Μινεάπολη.

Ένας λευκός αστυνομικός πατάει με το πόδι έναν Αφροαμερικανό πολίτη. Αυτός σβήνει, αργοπεθαίνει, πριν όμως αφήσει την τελευταία του πνοή, γράφει με το αίμα το μότο του ξεσηκωμού. “Δεν μπορώ να αναπνεύσω”. Μία “θυσία” στον βωμό των συμφερόντων μίας νοσηρής εποχής. Ουδέν κρυπτόν όμως την εποχή του Διαδικτύου. Ο κόσμος αυθόρμητα βγαίνει στους δρόμους κι έρχεται σε σύγκρουση με τις δυνάμεις της τάξης. Είναι το ελάχιστο χρέος του απέναντι στον αδικοχαμένο Τζωρζ. Δε θα γυρίσει πίσω ποτέ, δεν πρέπει όμως να τον ξεχάσουμε. Δεν πρέπει απλά να μείνει στην ιστορία ως ακόμα ένα θύμα ακραίου φυλετικού ρατσισμού.

Ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες το πρόβλημα διαιωνίζεται εδώ και πολλά χρόνια. Εν ψυχρώ εκτελέσεις χωρίς προφανή αιτία και δικαιολόγηση. Κάποιοι λευκοί ποτέ δεν αποδέχθηκαν την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων. Έχουν μείνει στην εποχή που οι Αφρικανοί μεταφέρονται ως σκλάβοι. Αυτό μας στοιχειώνει. Τι κι αν ο Μπάρακ Ομπάμα διετέλεσε Πρόεδρος για οχτώ χρόνια; Γυρίσαμε πίσω σε σκοτεινές εποχές.

Η συγκυρία σε ολόκληρη τη γη είναι ευνοϊκή. Δεν μπορούμε να λησμονήσουμε τον Ζακ, δεν μπορούμε να παραλείψουμε τη χθεσινή φωτογραφία που κυκλοφορεί στο Internet από το κέντρο της Αθήνας, ούτε όσα προηγήθηκαν. Δε μας αφήνει η φύση μας.

‘Οσον αφορά τις αντιδράσεις του νυν Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, βαφτίζει το αντιφασιστικό κίνημα τρομοκρατικό σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες. Οι συνειρμοί κι οι σκέψεις μας επιβεβαιώνονται. Steven Levitsky και Daniel Zablatt στο εξαιρετικό τους βιβλίο, “Πώς πεθαίνουν οι δημοκρατίες” θέτουν το ερώτημα αν η αμερικανική και κατ΄επέκταση η παγκόσμια δημοκρατία είναι σε κίνδυνο. Εκτιμούν πως η απάντηση στο ερώτημα είναι καταφατική, ναι. Επισημαίνουν, ότι η Δημοκρατία σήμερα τελειώνει όχι με ένα πραξικόπημα, αλλά με τη σταθερή αποδυνάμωση βασικών θεσμών όπως η δικαιοσύνη κι ο τύπος και τη σταδιακή αποσάθρωση πολιτικών κανόνων που ισχύουν χρόνια.

Το χειρότερο είναι πως υπάρχουν χιλιάδες, εκατομμύρια ψυχές δηλητηριασμένες που όχι μόνο δεν καταδικάζουν την τυφλή βία, αλλά επικροτούν τους δολοφόνους κι είναι έτοιμοι να βρεθούν στο πλευρό τους. Καθολικά “πιστεύω” ετών αμφισβητούνται και τίθενται στον αέρα. Η ευγένεια χάνεται. Η αισθητική δοκιμάζεται. Η συντήρηση επιστρέφει και φέρει καίρια πλήγματα στην πρόοδο. Όλοι μαζί κάναμε βήματα μπροστά και όλοι μαζί μοιάζει να έχουμε χάσει τον δρόμο προς τη “γη της επαγγελίας”. Σήμερα μιλάμε ήδη για τέσσερις επιπλέον νεκρούς, βλέπουμε εικόνες αποκάλυψης, ο στρατός έχει βγει στους δρόμους στις περισσότερες πολιτείες κι ο Λευκός Οίκος “πολιορκείται”.

Την ίδια ώρα στο Λονδίνο, στο Βερολίνο και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις χτυπάει η καρδιά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο κόσμος διαδηλώνει με παλμό, όπως νωρίτερα το έκανε και για το περιβάλλον. Το ποτάμι μοιάζει να μην έχει επιστροφή. Η ιστορία μας διδάσκει πως όποιος δεν παίρνει τα μαθήματά του στον σωστό χρόνο είναι υποχρεωμένος να ζήσει εκ νέου τις συνέπειες μίας κόλασης επί της γης. Ο κόσμος ασφυκτιά, όχι μόνο όταν του πατάνε το κεφάλι, αλλά κι όταν τον εξαθλιώνουν συστηματικά, μη αφήνοντάς του περιθώριο για κάτι περισσότερο από την επιβίωση. ” We Can΄t Breathe” …