Δειλά Χριστούγεννα, ελπίδες ψυχής

Μου έλεγε η μητέρα μου πριν λίγες μέρες με παράπονο, ότι οι άνθρωποι στη γειτονιά έχουν γίνει πια απόμακροι. Ένα βιαστικό γεια πίσω από τις μάσκες και οι επαφές τελειώνουν εκεί. Ακόμα και το καλοκαίρι, αυτής της παράξενης χρονιάς, επισκέψεις δεν υπήρξαν, καφέδες στα μπαλκόνια, κουβέντες έστω στα πεταχτά. Ο καθένας με τη μοναξιά του.

To τι θα αφήσει πίσω αυτό που ζούμε δεν μπορεί κανείς να το περιγράψει, ούτε κατά προσέγγιση. Εικασίες γίνονται βασισμένες σε αλλαγές δραματικές και παρατηρήσεις μόνο.

Μετρώντας θανάτους σαν ψυχρούς αριθμούς, διπλανούς και αγνώστους, που παίρνουν μορφή αν τύχει και κάποιος γνωρίζει κάποιον και μετά ξαναγίνονται νούμερα σε μια μακάβρια αλυσίδα, απώλειες διαρκείς και επώδυνες, αυτές που βλέπουμε και αυτές που ποτίζουν αργά και σταθερά την ίδια μας τη ζωή και τις δεδομένες έως τώρα βεβαιότητες.

Αυτά τα Χριστούγεννα ας είναι λίγο πιο τρυφερά, ας ελπίσουμε να καταφέρουν να απαλύνουν το βάρος που μαζεύτηκε γύρω από τις ψυχές μας.