Διασχίζοντας τα μονοπάτια του Ολύμπου

Κάπου ανάμεσα στις φυλλωσιές των δέντρων και το θρόισμα των φύλλων, βρίσκεσαι χαμένος στο κόσμο των σκέψεων σου. Υψώνεις το βλέμμα σου για να συναντήσεις τον ουρανό. Ξαφνικά ο μπλε καμβάς παύει να είναι μονοχρωματικός. Η δεσπόζουσα θέση του Ολύμπου προσθέτει μια ακαταμάχητη πινελιά.

Τι κι αν βρισκόμαστε στα μέσα Ιουλίου η αχνοχιονισμένη βουνοκορφή, ο Μύτικας, εξακολουθεί να αποτελεί πόλο έλξης για χιλιάδες επισκέπτες. Κάποιοι προτιμούν την πεζοπορία, ενώ άλλοι αποζητούν μονάχα λίγη ηρεμία, μόνοι ή μαζί με εκλεκτή συντροφιά.

Σε κάθε περίπτωση, κοινό σημείο αποτελούν οι αισθήσεις. Η μυρωδιά της νωπής γης, το τιτίβισμα των πουλιών, η όψη της πυκνής βλάστησης. Σχεδόν μπορείς να αγγίξεις τα  σύννεφα. Έστω και νοητά. Έστω για να αφήσεις κατά μέρος τα προβλήματα και να απολαύσεις τη θέα. Διαφορετικά τοπία. Αλλιώτικα.

Τα μονοπάτια που προσφέρονται πολλά, γεγονός που επιτρέπει να ανοίξει η βεντάλια των επιλογών. Κάθε μονοπάτι που θα διαλέξεις υπόσχεται και μια πρωτόγνωρη διαδρομή.    Μπορείς να διασχίσεις φαράγγια ή να περπατήσεις στα αυτοσχέδια μονοπατάκια μέσα στο βουνό.

Μια πρόταση είναι ο περίπατος στο φαράγγι του Ενιπέα, του ποταμού που διαπερνά το Λιτόχωρο στους πρόποδες του Ολύμπου. Εκεί που σύμφωνα με τη μυθολογία, λουζόταν η Λητώ, η μητέρα του Απόλλωνα και της Άρτεμης. Αφετηρία της περιήγησης στο φαράγγι αποτελεί η θέση «Μύλοι», μια από τις εισόδους του Εθνικού Δρυμού Ολύμπου που βρίσκεται σε υψόμετρο 400 μέτρων.

Πολλοί ταξιδιωτικοί οδηγοί αναφέρονται στην ασύγκριτη ομορφιά του κρυστάλλινου νερού. Όμως, η απαράμιλλη ομορφιά που περιγράφεται, διακόπτεται απότομα όταν αντικρίζεις από ψηλά το φαράγγι. Πλέον σχεδόν δε υπάρχει νερό. «Φέτος είναι η πρώτη φορά που το φράγμα ξεράθηκε τόσο νωρίς. Πριν λίγους μήνες, τότε με τις έντονες βροχοπτώσεις σε ολόκληρη τη χώρα,  δυστυχώς στο σημείο αυτό δεν έπεσε ούτε σταγόνα. Τέσσερις μήνες έχει να βρέξει για να μπορέσει να βοηθηθεί το φαράγγι» είπε ο κύριος Γρηγόρης Ζιασακόποπουλος, υπεύθυνος στο φυλάκιο εισόδου της θέσης «Μύλοι».

Για έναν απλό επισκέπτη, χωρίς ιδιαίτερη εμπειρία στη πεζοπορία, η διαδρομή είναι ευχάριστη. Αρκετά προσιτή είναι και η διαδρομή προς το ασκητήριο του Αγίου Διονυσίου. Ακολουθείς το μονοπατάκι. Κορμοί δέντρων κείτονται στο απόκρημνο έδαφος. Με κλεφτές ματιές κοιτάς προς το ρέμα, προς τα εκεί που σε καθοδηγεί ο ήχος του τρεχούμενου νερού. Ως που το προσβάσιμο μονοπάτι σταματά εκεί που ξεπροβάλει το μικρό εκκλησάκι. Δίπλα ακριβώς από τη πηγή αναβλύζει νερό το οποίο και θεωρείται αγίασμα του Αγίου Διονυσίου. Κυρίαρχο το αίσθημα της ηρεμίας. Της αναγκαίας απόλυτης ησυχίας για λίγα μόνο δευτερόλεπτα.

Από την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση του ασκητηρίου του Αγίου Διονυσίου, βρίσκονται οι καταρράκτες του Ενιπέα. Αν δεν είσαι συνηθισμένος να περπατάς πολλά χιλιόμετρα, μπορεί να αρχίσεις να νιώθεις την εξάντληση. Η θέα όμως, στο τέλος της διαδρομής θα σε ανταμείψει και με το παραπάνω.  Ο ορισμός της ανεπιτήδευτης ομορφιάς. Το νερό από τους καταρράκτες σε προσκαλεί να το δοκιμάσεις. Οι πιο τολμηροί βουτούν στα παγωμένα νερά και οι ακόμα πιο ριψοκίνδυνοι σκαρφαλώνουν στα βράχια και πηδούν από ψηλά. Σε ένα τέτοιο σκηνικό σου προκαλεί πικρία το θέαμα ενός πεταμένου κουτιού, ενός χαρτιού, μιας ολόκληρης σακούλας σκουπιδιών. Είναι τα «δώρα» που αφήνουν οι «επισκέπτες» για να τιμήσουν τον τόπο, που δυστυχώς δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα.

Ωστόσο, ας μην μείνουμε μόνο σ’ αυτό. Ίσως να έχετε ήδη πραγματοποιήσει μια εκδρομή, μια μικρή απόδραση στο Όλυμπο. Ίσως πάλι να τον επισκέπτεστε συχνότερα. Ο στόχος δεν είναι πάντα να φτάσεις τα 2.917 μέτρα. Κάθε φορά που βρίσκεστε εκεί, έστω και σε χαμηλότερο υψόμετρο, ίσως να σας φαίνεται σαν να είναι η πρώτη φορά. Τίποτα στη φύση δεν αποστηθίζεται, γιατί τίποτα δεν μπορεί να μείνει ίδιο και απαράλλαχτο. Ανέγγιχτο από το χρόνο. Ούτε το πιο μικρο κλαδάκι. Και αυτό κάποιες φορές είναι αναζωογονητικό.

Δείτε επίσης: