Ο διασυρμός μιας πόλης

Στην αρχή ήταν μια κραυγή μέσα στο πλήθος. Μετά έγινε και πανό στις κερκίδες. Ένα πανό με μεγάλα γράμματα σε περίπτωση που δεν το καταλάβαμε. Ένα πανό συμπαράστασης στα καθάρματα που σκότωσαν τον Άκη. Ένα πανό που πέρασε τις θύρες ενός γηπέδου και κανείς δεν έψαξε, δεν τσέκαρε πριν κρεμαστεί και που φυσικά δεν κατέβηκε. Δεν σκίστηκε. Δεν κομματιάστηκε.

Ένα πανό που κρεμάστηκε με την ανοχή όλων όσων βρίσκονταν εκεί για να τονίσει την αρρώστια που σέρνεται στην πόλη και μολύνει σαν ένας βρώμικος, επικίνδυνος ιός. Που αν δεν ξεριζωθεί και τώρα θα προκαλέσει τη σήψη που θα επιφέρει το θάνατο της. Συμβολικό και κυριολεκτικό.

Που το κράτησαν στο τέλος στη μέση του γηπέδου και το φώναξαν κιόλας μήπως δεν το καταλάβαμε. Πόσο βαριά άρρωστοι είναι.

Για όσους τους σόκαρε ο στίχος του Μυστακίδη για αυτό που κρύβουμε κάτω από το χαλί. Για τη βρωμιά από τα χαλιά που ήταν απλώς κρυμένη. Αυτή τη βρωμιά που ή θα την σαρώσουμε ή θα μας φάει όλους.

Το πανό το χθεσινό είναι η ντροπή μας. Ασχολούμαστε ή δεν ασχολούμαστε με τα αθλητικά, με όσα συμβαίνουν στο δημόσιο βίο.