Έφυγε η Λουσίλ Πετρίδου που πάλεψε γενναία τον καρκίνο
Το κορίτσι που μας έμαθε να νικάμε το φόβο του θανάτου.
H Λουσίλ Πετρίδου, μια γενναία γυναίκα που πάλεψε με τον καρκίνο χρόνια και έδωσε κουράγιο σε χιλιάδες άλλες γυναίκες δεν είναι πια μαζί μας.
Την άνοιξη του 2012 μου τηλεφώνησε η Μαργαρίτα και μου μίλησε για τη Λουσίλ. Θα ερχόταν στη Θεσσαλονίκη να παρουσιάσει το βιβλίο της. ¨Μόλις άλλαξα ζώδιο¨ . Η Λουσίλ είχε αλλάξει ζώδιο. Είχε βρεθεί στον αστερισμό του καρκίνου. Του αληθινού όχι του ζωδιακού κύκλου. Και είχε αποφασίσει να τον παλέψει μέχρι τέλους γενναία. Με κάθε τρόπο. Με ένα κόμικ και με δεκάδες ομιλίες. Λίγες ώρες μετά μου τηλεφώνησε και η ίδια η Λουσίλ. Μου είπε δεν γνωριζόμαστε όμως κάνω μια προσπάθεια και θέλω να με βοηθήσεις. Βρεθήκαμε στον Ιανό λίγες μέρες αργότερα και παρουσιάσαμε το βιβλίο της.
”Η Λουσίλ Πετρίδου είναι μία σύγχρονη γυναίκα, στέλεχος μεγάλης εταιρίας. Το 2009 η Λουσίλ αναγκάστηκε να αλλάξει ζώδιο. Από Δίδυμος έγινε Καρκίνος. Καρκίνος του μαστού. Του δεξιού συγκεκριμένα. Η περιπέτεια της υγείας της είχε αίσιο τέλος. Επέστρεψε στο ζώδιο των Διδύμων μαζί με ένα σπαρταριστό κόμικ, στο οποίο περιγράφει την διαδρομή από τη διάγνωση μέχρι την θεραπεία. Ο αυτοσαρκασμός, τα παιχνίδια με τις λέξεις και το δολοφονικό χιούμορ της συγγραφέως αποδομούν όλα τα ταμπού γύρω από την ασθένεια του καρκίνου. Συνοδοιπόρος και αφοπλιστικός σχολιαστής η Μπουμπού το μικρό σκυλάκι ράτσας Pug που ζει με την ηρωίδα τα τελευταία οχτώ (8 ) χρόνια στην Κυψέλη. Tα υπέροχα ”χειροποίητα” σκίτσα του κόμικ υπογράφει η Πόλλυ Πούλιου. Το “Μόλις άλλαξα ζώδιο” ένα κόμικ 80 σελίδων σε τετραχρωμία, είναι το πρώτο εκδοτικό προιόν της TREE και το πρώτο της κόκκινης σειράς κόμικ με άξονα τις σύγχρονες ασθένειες και τον τρόπο που τις αντιμετωπίζουν καθημερινοί άνθρωπο.”
Η βραδιά στον Ιανό ήταν πολύ συγκινητική και το πρόσωπο της έλαμπε. Έβλεπα κάτω στο κοινό πόσο μεγάλη έμπνευση έδινε σε κόσμο που έμοιαζε να αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα. Εκείνο το βράδυ, που κράτησε ως αργά, είχα την αίσθηση πως είχα γνωρίσει έναν από τους πιο γενναίους ανθρώπους της ζωής μου.
«Κανένα αρρωστημένο κύτταρο δεν μπορεί να αντισταθεί στο χιούμορ και την αισιοδοξία», έλεγε η Λουσίλ. Και παραδέχονταν πως η αρρώστια την είχε επισκεφτεί γιατί είχε ξεπεράσει τα όρια της. Και χτυπούσε καμπανάκι για όλους μας. Για τα σημαντικά και τα ανούσια της ζωής. Για τις προτεραιότητες.
Έκτοτε επικοινωνούσαμε με μηνύματα, μάθαινα δεξιά και αριστερά τα νέα της, την έβλεπα στα σόσιαλ να σκορπά δύναμη, αισιοδοξία, κουράγιο. Εκείνη που ήδη υπέφερε ξανά καθώς το θεριό είχε επιστρέψει. Και όμως. Σήμερα το πρωί έμαθα ότι έφυγε. Το Μαργαριτάκι την αποχαιρέτησε όπως πρέπει. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ Λουσίλ. Γιατί ήσουν η ζωή που αντιστέκεται στο φόβο του θανάτου.
΄
Ο αποχαιρετισμός της Μαργαρίτας Μυτιληναίου:
