Είχα καρκίνο του μαστού και θέλω να ζήσω

Είναι Δευτέρα πρωί κι έχει περάσει ένας μήνας από το χειρουργείο. Βγαίνω να περπατήσω κατόπιν σύστασης των γιατρών και φτάνω στα γραφεία του Κέντρου Πιστοποίησης αναπηρίας.

15 μέρες τους αναζητώ στο τηλέφωνο αλλά η κλήση δεν βρίσκει ανταπόκριση. Δεν χάνω το κουράγιο μου.

Θα πάω από κει. Σκάλες βρωμερές κι άνθρωποι όρθιοι στη σειρά να περιμένουν .

Κρατάνε χαρτιά, έχουν προγραμματισμένο ραντεβού. Δεν έχω τίποτα στα χέρια μου πέρα από το αντισηπτικό.

Θέλω μόνο να μάθω.

Μια ερώτηση ήρθα να κάνω σε σας που με ακούτε. Διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού κι έχω υποβληθεί σε μαστεκτομή. Μπορώ να περάσω από επιτροπή;

Δεν θέλω σύνταξη αναπηρίας. Θέλω μόνο να γυρίσω στην πόλη μου ως εκπαιδευτικός και να ξαναμπώ στην τάξη.

Ο κύριος του ΚΕΠΑ μου ζητάει να περιμένω.

Εξάλλου όλοι έχουν ραντεβού κι όλα τα χαρτιά τους.

Εγώ τί ακριβώς είπαμε θέλω; Δεν χάνω το κουράγιο μου.

Περιμένω και κινδυνεύω.

Να κολλήσω, να κουραστώ πολύ, ίσως περισσότερο κι από το χειρουργείο. Άλλωστε εκεί κοιμόμουν.

Η ώρα έχει περάσει κι ο κόσμος μαλώνει. Δεν θέλω να περιμένω άλλο. Περνάω ανάμεσα τους και μπαίνω στα γραφεία με θάρρος ενώ όλοι μου φωνάζουν.

Θέλω να μάθω τί δικαιούμαι. Τί πρέπει να κάνω;

– Πόσες παθήσεις έχετε; Θέλετε σύνταξη αναπηρίας; Επιθυμείτε μειωμένο ωράριο εργασίας; Έχετε μαζί σας ιατρικές γνωματεύσεις; Την αίτηση την φέρατε;

Δεν ξέρω, δεν έχω τίποτα απ΄όλα αυτά. Είχα καρκίνο του μαστού και θέλω να ζήσω.

Δείτε επίσης…