Είμαστε περήφανοι που το παιδί μας έχει φωνή

Το παιδί μας φοιτά στο Αριστοτέλειο. Προχθές μας δόθηκε η ευκαιρία, με την απόφασή του Πρύτανη να στείλει δυνάμεις καταστολής στο πανεπιστήμιο, να βιώσουμε μια οικογενειακή εμπειρία. Θα θέλαμε να τη μοιραστούμε μέσα από αυτές τις λέξεις.

Γνωρίζαμε ότι το παιδί μας βρέθηκε έξω από την κατάληψη της πρυτανείας, δε θα μπούμε σε λεπτομέρειες που ακριβώς ήταν και γιατί. Καθώς συζητάμε εδώ και χρόνια τα θέματά μας ανοιχτά, έχουμε εκφράσει τις απόψεις μας, γιατί αυτό οφείλουμε να κάνουμε ως γονείς, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν τις επιβάλλουμε.

Εξάλλου είναι ενήλικας και σε κάθε περίπτωση στηρίζουμε το παιδί μας, όχι απλά γιατί είναι παιδί μας, αλλά γιατί κρίνουμε ότι τα ζητήματά του είναι ΔΙΚΑΙΑ. Είμαστε σαφώς ενάντια στη βεβήλωση του πανεπιστημιακού χώρου και υπέρ του διαλόγου. Εμείς. Στις μεγάλες δεκαετίες της ζωής μας, με τη σοφία της ηλικίας και την «σχετικότητα» της ηλικιακής ωρίμανσης. Ένας εικοσάχρονος όμως δε βλέπει έτσι τη ζωή.

Ειδικά τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή έχει κάθε λόγο να είναι δυσαρεστημένος, καταπιεσμένος και συνεπακόλουθα επαναστατημένος. Η πανδημία του έχει στερήσει τη φοιτητική του ζωή, τις πραγματικές σπουδές του και έρχεται ένα νομοσχέδιο, αγνοώντας την άποψή του εντελώς, να του βιάσει τον φυσικό του χώρο. Το πανεπιστήμιο είναι ο φυσικός χώρος του παιδιού μας. Είναι το σπίτι του. Σε αυτόν το χώρο πιστεύει ότι μπορεί να δημιουργήσει, να κοινωνικοποιηθεί, αλλά και να εκφράσει την άποψή του αλλά και να διαμαρτυρηθεί. Ας δεχτούμε ότι αυτό θεωρείται ανεπίτρεπτο και απαράδεκτο από ένα μέρος της ακαδημαϊκής κοινότητας. Τι κάνει λοιπόν ο πρύτανης γι’ αυτό; Αποφασίζει να «διατάξει» την καταστολή της συγκέντρωσης με τον πιο απεχθή τρόπο. Με τη βία. Διότι τη βία, ο πρύτανης την επέλεξε. Η λογική της αστυνομίας είναι γνωστή. Δεν προσήλθαν ποτέ με διαφορετικά μέσα και διαθέσεις. Μάλιστα, χωρίς καν να πλησιάσει το χώρο του πανεπιστημίου, ο πρύτανης έδωσε εντολή για καταστολή.

Έτσι, με μεγάλη μας λύπη, στη συνέχεια, διαβάσαμε σε διάφορα μέσα, να εκφράζει άποψη ο κάθε πικραμένος, δικαιολογώντας αυτή την άλογη βία. Ήταν ή δεν ήταν φοιτητές (που μάλλον τελικά ήταν όλοι, απλά όχι όλοι του ΑΠΘ), οι λίγοι επιβάλλονται στους πολλούς, τι δουλειά έχουν εκεί, αντί να διαβάζουν, προετοιμάζουν το μέλλον τους ως κομματόσκυλα και άλλες τέτοιες γραφικότητες. Τίποτε από όλα αυτά στη συνείδησή μας, ως πολίτες μιας δημοκρατικής χώρας, δεν μπορεί να δικαιολογήσει αυτή τη βία.

Είναι εντυπωσιακή η μικροψυχία των ανθρώπων – ειδικά όσων είναι γονείς- που πηγάζει από την έλλειψη ενσυναίσθησης. Είναι προκλητική η αυταπάτη κάποιων γονιών ότι το παιδί τους αποτελεί προέκτασή τους, τρώει, διαβάζει, διασκεδάζει, δεν διαμαρτύρεται, υπό το φως τους πάντα. Οι νέοι μας αποτελούν το μέλλον της χώρας μας και οφείλουμε να τους ακούσουμε. Όχι μόνο να τους ακούσουμε, δανειζόμαστε ζωή απ’ αυτούς, κατά τον Halil Gibran, είναι οι σαΐτες στα τόξα μας.

Είμαστε περήφανοι που το παιδί μας έχει φωνή, που έχει άποψη, που αγαπάει την επιστήμη που έχει επιλέξει, που αγωνίζεται για τις ιδέες του, που δεν είναι τσιράκι κάποιας παράταξης «για να εξασφαλίζει τους βαθμούς στα μαθήματά του», που διαβάζει, που επιχειρηματολογεί, που διεκδικεί. Αυτό του μάθαμε από μικρό και σήμερα είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Δεν αποτελούμε κομμάτι των ανθρώπων που ηδονίζονται στην προφορά της λέξης «φοιτητής» πριν περάσει το παιδί τους στο πανεπιστήμιο και είναι έτοιμοι να καταποντίσουν τον «φοιτητή» ως πηγή όλων των κακών στη συνέχεια, αν αυτός τολμήσει να πάει κόντρα στον κομφορμισμό τους. Μπορεί η ζωή μας να είναι λίγο πιο δύσκολη, αλλά δεν είναι ανούσια. Το παιδί μας κομίζει μέρος αυτής της ουσίας.

Γι’ αυτό και μέσα από αυτές τις λέξεις υποστηρίζουμε όλα τα παιδιά που συνελήφθησαν, ξυλοκοπήθηκαν και κατηγορήθηκαν για πράξεις που δεν διέπραξαν. Λυπούμαστε που ο βασικός λειτουργός του ιδρύματος αυτού συμπεριφέρθηκε στα παιδιά μας ως ζώα. Η βία στις μέρες μας είναι ποινικά κολάσιμη ακόμη και για τα ζώα, αυτό ειδικά, εκείνος πρέπει να το γνωρίζει. Ντρεπόμαστε για ό,τι συνέβη στο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της πόλης μας, από το οποίο και εμείς αποφοιτήσαμε. Στηρίζουμε τα όνειρα και τις ιδέες των παιδιών μας. Όπως έλεγε ο Αντρέ Μπρετόν, η Πράξη είναι αδερφή του Ονείρου.

Οι γονείς ενός/μιας από τους φοιτητές/φοιτήτριες που συνελήφθησαν στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο τη Δευτέρα.