Εκείνοι που εργάζονται τα Χριστούγεννα

Λέξεις: Μυρτώ Τούλα – Νίκος Γκάγιας

Το ημερολόγιο γράφει 24 Δεκεμβρίου, τα λαμπιόνια στην πόλη άναψαν, ξεκίνησαν τα παιχνίδια των αντανακλάσεων στους δρόμους. Τα μπαλκόνια λαμπιρίζουν, αντικρίζεις μέσα από τα τζάμια τους οικογένειες μαζεμένες γύρω από ένα τραπέζι να γελούν. Οι παρέες και τα ζευγάρια περπατούν στους δρόμους της πόλης αγκαλιασμένοι με προορισμό τους το αγαπημένο τους bar που θα βρίσκονται εκεί κι άλλοι δικοί τους άνθρωποι.

Μύρισε Χριστούγεννα, έφτασε η εποχή που ανταμώνουμε με εκείνους που μας έλειψαν, την οικογένεια μας. Αφήνουμε για λίγο πίσω τα προβλήματα και περνούμε μία περιόδο ευδαιμονίας που όμως έχει ημερομηνία λήξης.

Και όσο εμείς, διανύουμε αυτή την περίοδο παρέα με εκείνους που επιθυμούμε και ιδανικά για τα δικά μας δεδομένα, υπάρχουν ορισμένοι εκεί έξω που συνεχίζουν να εργάζονται ασταμάτητα, ανεξαρτήτως των ημερών.

Σε αυτό το ειδικό ρεπορτάζ θα γνωρίσετε όλους εκείνους που περνούν τις γιορτές μακριά από τους δικούς τους ανθρώπους. Καλά Χριστούγεννα σε όλους, η νέα χρονιά ας είναι καλύτερη από τις δυο που πέρασαν.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ- CHEF

Οι γιορτινές μέρες και ιδιαίτερα οι μέρες τον Χριστουγέννων είναι για όλους μας ξεχωριστές γιατί όλοι είναι χαρούμενοι και γιορτάζουν με τις οικογένειες τους τις άγιες αυτές μέρες. Για εμένα οι μέρες αυτές όπως φαντάζομαι για όλους τους συνάδελφους είναι γεμάτες διότι όλος ο κόσμος βγαίνει να διασκεδάσει και εμείς στην θέση που βρισκόμαστε είμαστε πάντα έτοιμοι να τους εξυπηρετήσουμε με τον καλύτερο τρόπο. Για εμένα προσωπικά που μου αρέσει αυτή η δουλειά, οι μέρες αυτές μου δίνουν την ευκαιρία να δουλέψω με ξεχωριστά υλικά του χειμώνα εμπνευσμένα από τις παραδοσιακές συνταγές  όπως κυνήγια, χειμερινά λαχανικά και διάφορα μπαχαρικά. Μας δίνουν την ευκαιρία να προτείνουμε μια νέα ιδέα στις ήδη γνώριμες γεύσεις , κάτι που μας ωθεί στο να δημιουργήσουμε και να παρουσιάσουμε μια νέα γευστική εμπειρία. Νιώθουμε ιδιαίτερη χαρά όταν γινόμαστε και εμείς μέρος της οικογένειας τους και τους βλέπουμε να απολαμβάνουν την εορταστική πρόταση από την δικιά μας ματιά. Από την άλλη πλευρά, ο κόσμος μας επισκέπτεται αυτές τις μέρες με μια  θετική διάθεση, μας επιλέγει και μας προτιμά σε αυτές τις ξεχωριστές στιγμές και εμείς οφείλουμε να ανταπεξέλθουμε στις προσδοκίες τους με την αντίστοιχη διάθεση. Εύχομαι υγεία, αγάπη και αισιοδοξία σε όλο τον κόσμο.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΥΔΩΝΑ – ΓΙΑΤΡΟΣ

Συνήθως, παραμονή Πρωτοχρονιάς, το βράδυ της Ανάστασης και ανήμερα Δεκαπενταύγουστου επέλεγα ή «τύχαινε» να εφημερεύω. Η λάμψη και η χαρά της γιορτής -που συνήθως κάνουν το χρόνο να σταματά δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ή την ελπίδα πως η ανέμελη αυτή ατμόσφαιρα θα διαρκέσει για πάντα – δεν αφήνουν περιθώρια για να χωρέσουν η αρρώστια, ο πόνος και ο φόβος του θανάτου. Να χωρέσουν, δηλαδή, αυτά, τα πάντα παρόντα στη ζωή μας, τα οποία, γιατροί και νοσηλευτές επιλέξαμε να πολεμάμε ή να ανακουφίζουμε. Στο νοσοκομείο το φως είναι χλωμό ή ψυχρό και κάτι, σχεδόν υλικό αλλά ιερό- καθόλου μεταφυσικό- πυκνώνει την ατμόσφαιρα. Κάτι που αποτελείται από συναισθήματα ίσως ανομολόγητα, από το πόσο άδικη μπορεί να είναι η ζωή, από το δέος μπροστά σε αυτό που πολλοί αποκαλούν μοίρα ή τύχη, από το εάν πρόλαβε ή δεν πρόλαβε κάποιος να « τακτοποιήσει τις υποθέσεις του», αισθήματα που δεν ομολογήθηκαν, πράγματα που έμειναν στη μέση…

Μια ατμόσφαιρα «βαριά», μια ατμόσφαιρα αναμονής τυλιγμένη από το αδύναμο φως του θαλάμου, βυθισμένη στη σιωπή. Ειδικά εκείνες τις μέρες όπου όλοι γιορτάζουν ή «πρέπει» να γιορτάζουν, όσοι βρίσκονται στο παράλληλο σύμπαν του νοσοκομείου βιώνουν, πλησίον της γιορτής, μια επιπλέον μοναξιά. Σαν τη μοναξιά των εξόριστων από τη γιορτή της ζωής. Θυμούμενη τις νοσηλεύτριες, τις καθαρίστριες, τους συναδέλφους με τους οποίους «γιορτάσαμε» μαζί, πλησίον της γιορτής, μπορώ να αναγνωρίσω πως με το να είσαι ΕΚΕΙ τις ημέρες εκείνες, είναι σαν να επιλέγεις μεριά. Την ώρα που έξω σκάνε τα πολύχρωμα βεγγαλικά, το άχαρο φωτάκι πάνω από ένα κρεβάτι, λάμπει φωτίζοντας  μια αλήθεια βαθιά: τη σημασία της στιγμής, την αληθινή διάρκεια, τη συντροφικότητα, τα μόνα πράγματα για τα οποία αξίζει κανείς να εργάζεται και να ζει.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΓΟΥΜΕΝΟΥ – ΣΕΡΒΙΤΟΡΑ

Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που έκανα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά στο σπίτι μου. Αλλά δυσκολεύομαι. Με συγκινούν βαθιά αυτές οι μέρες. Όλη αυτή η λάμψη και οι μελωδίες  με κάνουν να νιώθω ξανά παιδί, τόσο πολύ που νομίζω πως τελικά υπάρχει Άγιος Βασίλης. Και  όπως όλα τα παιδιά, έτσι και εγώ, θα ήθελα να βρίσκομαι με την οικογένειά μου…   Όμως, τα τελευταία έξι χρόνια, τις πιο γιορτινές μέρες του χρόνου δουλεύω σ’ ένα μπαρ. Με  ρωτάνε κάθε χρόνο αν με ενοχλεί και αν στεναχωριέμαι. Μ’ ένα πλατύ χαμόγελο τους γνέφω αρνητικά. Αλλά δε ξέρουν το γιατί. Γιατί βρίσκομαι με την άλλη μου οικογένεια. Την οικογένεια  “Σάρωθρον”. Αν κάποιους από σας, σας έχει βγάλει ο δρόμος στο πλακόστρωτο της Κατούνη, ίσως και να το έχετε καταλάβει.

Είναι πολύ σημαντικό αυτές τις μέρες να συνυπάρχεις και να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που  εκτιμάς και σε εκτιμούν, που αγαπάς και σ΄αγαπούν. 

 Είναι δύσκολες και απαιτητικές οι γιορτές των Χριστουγέννων, όταν κατα τη διάρκεια αυτών  εργάζεσαι. Το αλκοόλ ρέει άφθονο και όλοι θέλουν να ψυχαγωγηθούν όσο περισσότερο γίνεται.  Αυτό, κάποιες φορές, έχει σαν αποτέλεσμα απότομες, ίσως και αγενείς συμπεριφορές προς τα  παιδιά που δουλεύουν. Μ’ ενοχλεί φυσικά, αλλά μετά από λίγο το ξεχνάω. Όλα μέσα στο  πρόγραμμα είναι. Συχνά αισθάνομαι πως διασκεδάζω πιο πολύ από τους ανθρώπους που  εξυπηρετώ. Ίσως, τελικά, αυτό να είναι το μυστικό, να περνάμε καλά και οι μεν και οι δε.  Ωστόσο, αν κάποιος με ρωτούσε που θα ήθελα να βρίσκομαι τα Χριστούγεννα, αν δε δούλευα, πάλι το Σάρωθρον θα επέλεγα. Κι αν, φέτος, ανήμερα Χριστουγέννων με δείτε συγχυσμένη και να  φωνάζω ταλαιπωρία, μη μου δίνετε σημασία, “έτσι φωνάζω να θολώσω τα νερά”.

*Κωνσταντίνα Γούμενου, σερβιτόρα στο Σάρωθρον

ΑΝΝΑ ΛΙΒΑΘΙΝΟΠΟΥΛΟΥ – ΤΑΜΕΙΑΣ ΘΕΑΤΡΟΥ ΑΥΛΑΙΑ

Τα Χριστούγεννα είναι μία γιορτή συντροφικότητας, είναι η εποχή που η μαγεία έρχεται στην επιφάνεια της μουντής πόλης. Είναι δύσκολο όταν εργάζεσαι αυτές τις ημέρες, περισσότερο γιατί χάνεις τα οικογενειακά τραπέζια και ξέρεις ό,τι αυτά τα τραπέζια είναι το σημείο συνάντησης που ανταμώνετε όλοι μαζί. Επίσης, τα τελευταία τρία χρόνια εγώ προσωπικά χάνω την καθιερωμένη μπιρίμπα με τους φίλους μου, που το έχουμε ως έθιμο από μικρά παιδιά, αλλά από την άλλη είμαι σε ένα θέατρο που η ατμόσφαιρα του εκείνες τις ημέρες είναι γιορτινή, με ένα πέπλο αισιοδοξίας. Ο κόσμος έρχεται με το πιο ζεστό του χαμόγελο με μία εντελώς διαφορετική διάθεση από τις υπόλοιπες ημέρες κι έτσι εγώ σκέπτομαι πως παίρνω μέρος σε μία άλλου είδους γιορτή, μπορεί να μην είμαι σπίτι μου με τους δικούς μου αλλά είμαι με άλλους ανθρώπους που θέλουν να γιορτάσουν τις ημέρες των Χριστουγέννων με έναν διαφορετικό τρόπο.

Φέτος την ημέρα των Χριστουγέννων θα είμαι στο “Θέατρο Αυλαία”, αλλά δεν με ενοχλεί  που αυτή την ημέρα δουλεύω, περνάω τα δικά μου διαφορετικά Χριστούγεννα. Δεν θα πω πως δεν μου λείπουν οι δικοί μου άνθρωποι, μου λείπουν πολύ, αλλά θα περάσουμε την Πρωτοχρονιά μαζί και έτσι παίρνω κι εγώ δύναμη.

Το καλό είναι πως οι επισκέπτες του θεάτρου τέτοιες μέρες είναι πάντα ευδιάθετοι και μόνο που έρχονται στο ταμείο και σου λένε “χρόνια πολλά, σας ευχαριστούμε που είστε εδώ” για εμάς είναι κάτι, μας φτιάχνουν την διάθεση, μαλακώνουν το γεγονός του ό,τι δουλεύουμε τέτοιες ημέρες, είναι όμορφο να αναγνωρίζουν πως είσαι μακριά από το σπίτι σου για εκείνους.

ΣOΦΙΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ – ΟΔΗΓΟΣ ΤΑΞΙ

Στο δικό μας το επάγγελμα, έχουμε την δυνατότητα να καθίσουμε με την οικογένεια μας την ημέρα των Χριστουγέννων και να μην εργαστούμε. Εγώ τα τελευταία χρόνια αυτές τις ημέρες δουλεύω, ο λόγος είναι η μοναξιά, τα παιδιά μου είναι μεγάλα πια, θα προτιμήσουν και λογικό να βγουν με τους φίλους τους, οπότε δεν έχω λόγο να μείνω στο σπίτι μόνη. Βγαίνω, δουλεύω και το απολαμβάνω να σας πω την αλήθεια.

Θυμάμαι μία χρονιά, νομίζω ήταν πρωτοχρονιά, πήρα ένα τραπεζομάντιλο λευκό σατέν, το έστρωσα πάνω στο καπό του ταξί, είχα μαζί μου κρυστάλλινα ποτήρια σαμπάνιας, μία σαμπάνια, βασιλόπιτα, μαχαίρι και πιάτα και γιόρτασα με τους συναδέλφους μου μπροστά στο Hlectra Palace στην πλατεία Αριστοτέλους, μπορεί να ήταν μία παύση διαρκείας μισής ώρας, αλλά ήταν μία γιορτή πριν συνεχίσουμε τις διαδρομές, πέρασα πολύ όμορφα, πολύ καλύτερα από πολλές πρωτοχρονιές που έχω κάνει στο σπίτι μου. Ήταν μία μέρα που θα θυμάμαι για πάντα, μία πρωτότυπη γιορτινή ημέρα.

Δεν με ενοχλεί καθόλου που δουλεύω ανήμερα των Χριστουγέννων δεν είμαι η μόνη, υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι σε άλλους κλάδους που εργάζονται τέτοιες ημέρες. Οπότε για εμένα είναι απλώς διαφορετικά Χριστούγεννα, διότι βρίσκομαι στο ταξί μου σε έναν κλάδο που με επέλεξε και δεν τον επέλεξα και μετέπειτα τον αγάπησα, σε μία ημέρα που είναι όλοι ευδιάθετοι δέχομαι τόσες πολλές ευχές από εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους.

*Σοφία Ιωαννίδου, οδηγός ταξί

ΘΑΝΟΣ ΦΥΣΙΚΟΥΔΗΣ -ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΣ

Πως είναι να δουλεύεις την ώρα του χριστουγεννιάτικου και πρωτοχρονιάτικου φαγητού όταν όλοι οι αγαπημένοι σου άνθρωποι είναι μαζεμένοι σε ένα τραπέζι χωρίς εσένα; Τα συναισθήματα που δημιουργεί μια τέτοια κατάσταση, δύσκολο να την αντιληφθείς και να την κατανοήσεις απόλυτα, αν δεν την βιώσεις. Όπως κάθε επάγγελμα έτσι και το δικό μας έχει τα αρνητικά και τα θετικά του στοιχειά. Όταν βρίσκεσαι μακριά από τους ανθρώπους σου τέτοιες μέρες αισθάνεσαι μελαγχολία και μοναξιά. Από την άλλη όμως, βλέποντας και τα θετικά στοιχεία, νιώθεις χαρά, ευχαρίστηση και ικανοποίηση που βλέπεις τους ανθρώπους να πηγαίνουν διακοπές, να τους μεταφέρεις για να βρεθούν με δικούς τους ανθρώπους τέτοιες γιορτινές μέρες. Και φεύγοντας, με ένα χαμόγελο να σου λένε ευχαριστώ, νιώθεις μεγάλη συγκίνηση, ηθική ικανοποίηση, χαρά και αγάπη προς το λειτούργημα σου, ξεχνώντας ότι είναι Παραμονή Χριστουγέννων ή Πρωτοχρονιάς. Αυτό σε κάνει να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος και ταυτόχρονα πιο δυνατός.

Το μήνυμα που θέλω να αφήσω σε όλους τους ανθρώπους, είναι να είστε ευγενικοί με τους ανθρώπους που εργάζονται για να ικανοποιήσουν τις δικές σας ανάγκες, στον μπαρίστα που σας φτιάχνει τον καφέ σας, στο πλήρωμα καμπίνας αεροσκάφους, τρένου, πλοίου που σας μεταφέρουν με ασφάλεια από το ένα σημείο στο άλλο, για να βρεθείτε με τους αγαπημένους σας.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΙΧΑΛΕΛΙΑ – ΝΟΣΗΛΕΥΤΡΙΑ ΚΛΙΝΙΚΗΣ COVID ΣΤΟ ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ

Στους χώρους των νοσοκομείων εργάζομαι 25 χρόνια. Είναι πολλές οι γιορτινές μέρες  που πέρασα δουλεύοντας, κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις.

Χάνεις  τη λάμψη  στα πρόσωπα των παιδιών σου όταν ανοίγουν τα δώρα. Δεν μπόρεσες να ζήσεις αυτή τη μαγική στιγμή γιατί τα Χριστούγεννα δουλεύεις Πρωί-Νύχτα… Χρόνια τώρα,  όταν επιστρέφεις σπίτι το απόγευμα- για να κάνεις ό,τι προλάβεις πριν ξαναφύγεις για τη νύχτα-  τα ακούς να σε παρακαλάνε : «Μαμά, μη πας στη δουλειά σήμερα» και  πάντα σε ακούς να απαντάς: «Δε γίνεται πουλάκι μου, όταν όμως ξυπνήσεις θα είμαι εδώ». Ετοιμάζεις το γιορτινό τραπέζι που πρέπει να είναι πιο λαμπερό, πιο μοσχοβολιστό, πιο «οικογενειακό» μπας και αναπληρώσει τις ενοχές, που θα λείψεις.

Μετά φεύγεις, παίρνεις μαζί σου φαγητό και πας στο νοσοκομείο, στη δεύτερη οικογένεια σου, τους συναδέρφους. Ξανά προσπαθείς, στολίζοντας ένα δέντρο ή μοιράζοντας ευχές να φέρεις λίγη χαρά κι ελπίδα στους κατάκοπους συνοδούς ή στους ασθενείς που αγωνιούν μακριά πολύ μακριά από τον «έξω κόσμο» κι από τα φώτα της γιορτής.

Ένα βράδυ Χριστουγέννων, για να φτιάξω λίγη ατμόσφαιρα, φόρεσα ένα κόκκινο αγιοβασιλιάτικο σκουφάκι. Έκανα τη νοσηλεία μπαίνοντας στους θαλάμους, με αυτό το σημάδι της γιορτής. Όμως η νύχτα κυλούσε όπως κυλάει κάθε άλλη νύχτα στο νοσοκομείο, με αγωνία για το επείγον και τρέξιμο. Και χωρίς να το καταλάβω, μου έπεσε κάποια στιγμή. Όταν χρειάστηκε να ξαναμπώ χαράματα σε ένα θάλαμο, ένας ασθενής, πολλές μέρες νοσηλευόμενος, μου είπε: «Γιατί κορίτσι μου έβγαλες το σκουφάκι σου; Σε παρακαλώ, θέλω σήμερα να το φοράς». Από εκείνα τα Χριστούγεννα- πάνε χρόνια- προσπαθώ να το φοράω πάντα.

ΕΛΛΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ – ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΣΕ ΑΡΤΟΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ

Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά.. πόσο όμορφα συναισθήματα μπορεί να νιώσει κανείς αυτές τις μέρες ακόμα και αν είναι αναγκασμένος να εργάζεται. Μία μίξη διάφορων συναισθημάτων.

Η χαρά του να εξυπηρετείς κόσμο εν όψει γιορτών είναι πραγματικά μεταδοτική και αυτό ξεκινάει από τους ίδιους τους πελάτες, ειδικά όταν μπαίνουν χαμογελαστοί και σου φτιάχνουν την μέρα, λέγοντας σου πως ετοιμάζουν το σπίτι για να γιορτάσουν οικογενειακά ή με φίλους. Εκεί αμέσως το συναίσθημα της χαράς μετατρέπεται σε θλίψη γιατί πολύ απλά εσύ πρέπει να δουλεύεις, αφήνοντας πίσω όλους τους αγαπημένους σου.

Η οικογένεια και οι φίλοι στέλνουν μηνύματα υπομονής, αγάπης και συμπαράστασης. Διάφορα σκαμπανεβάσματα ψυχολογίας. Από την μία χαρά και από την άλλη θλίψη. Βέβαια στο τέλος της ημέρας, η κούραση σου θυμίζει πως όλα τελείωσαν και εσύ απλώς δούλευες. Όμως γέμισες με την απαραίτητη σημασία καθώς αυτό ήταν το μόνο που μπορούσαν να σου προσφέρουν οι άνθρωποι που σ’ αγαπούν. Δυστυχώς το να δουλεύεις μία τέτοια μέρα είναι μία συνήθεια που δεν συνηθίζεται…

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΟΡΔΙΑΟΣ – DJ

Να δουλεύεις αυτές τις μέρες δεν είναι ευχάριστο, αλλά κάποιος πρέπει να κάνει και αυτή την δουλειά. Σίγουρα θέλεις να είσαι με τους δικούς σου ανθρώπους, να ξενυχτήσετε, να φάτε, να πιείτε και να περάσετε όμορφα μαζί. Όμως, δυστυχώς αυτό δεν είναι εφικτό κάθε χρόνο, γι’ αυτό προσπαθείς να το κάνεις τουλάχιστον χρόνο παρά χρόνο όσο μπορείς για να είσαι και μ’ αυτούς που θέλεις.

Έχει συμβεί να καλέσω τους δικούς μου ανθρώπους στα μαγαζιά που δουλεύω και αυτό είναι το ιδανικότερο. Όμως είναι πολύ σπάνιο να βολέψει όλη την παρέα να έρθει εκεί που παίζω μουσική

Τα τελευταία χρόνια έχω στιγμές με την οικογένεια μου και έχω στεναχωρηθεί πολύ γι’ αυτό. Πέρσι ήταν ίσως μία από τις μοναδικές ευκαιρίες να κάτσεις και να απολαύσεις αυτές τις στιγμές με τους γονείς σου και με τους φίλους σου, φυσικά με τους περιορισμούς που υπήρχαν.

Όταν πας δουλειά αυτές τις μέρες διασκεδάζεις γιατί αλλιώς δεν μπορείς να κάνεις και τον κόσμο να διασκεδάσει. Πηγαίνεις με τον κόσμο και γίνεστε μια μεγάλη παρέα. Το ξεχνάς από ένα σημείο και μετά. Την επόμενη μέρα πηγαίνεις στους δικούς σου ανθρώπους και κάπως έτσι το αφήνεις πίσω…

*DJ και ραδιοφωνικός παραγωγός στον FLY 104.0

ΑΓΓΕΛΟΣ ΓΟΥΣΙΟΣ – RECEPTIONIST

Σίγουρα σου λείπουν οι οικογενειακές στιγμές, όμως επειδή το κλίμα στο ξενοδοχείο είναι χαρούμενο και γιορτινό έχει και εκεί μία ομορφιά. Οπότε δεν με πειράζει τόσο πολύ που εργάζομαι αυτές τις μέρες.

Έχω χάσει πάρα πολλές στιγμές. Είμαι αρκετά χρόνια στη δουλειά και ως εκ τούτου έχω αφήσει πολλές γιορτές και προσωπικές στιγμές πίσω.

Η δουλειά αυτές τις μέρες είναι η ίδια, απλώς υπάρχει καλή διάθεση από όλους, το κλίμα είναι πιο εύθυμο, χαρούμενο και αυτό κάπως μετριάζει την στεναχώρια σου που είσαι μακριά από την οικογένεια σου. Φυσικά, έχουν υπάρξει φορές που έχω γιορτάσει μαζί με τους πελάτες, αλλά πάντα από το πόστο μου. Έχει τύχει να φύγουν χαρούμενοι ξημερώματα από το εορταστικό τραπέζι όταν ήμουν βραδινός και κάπως έτσι περνάει πιο εύκολα και η δική μου βάρδια.

Κρατάς μία απόσταση τυπική λόγω δουλειάς, όμως γίνεσαι κομμάτι της χαράς τους και επειδή υπάρχουν μοναχικοί άνθρωποι στο ξενοδοχείο εκείνες τις μέρες, πολλές φορές γίνεσαι η παρέα τους, λες μία κουβέντα παραπάνω, εύχεσαι ολόψυχα.

ΦΑΝΗ ΧΑΡΙΣΗ-ΔΗΜΟΦΙΟΓΡΑΦΟΣ

Ποιος δουλεύει Χριστούγεννα; Φανή Χαρίση, δημοσιογράφος πρακτορείο ειδήσεων «Sputnik»

Ποιος θα δουλέψει Χριστούγεννα; Και ποιος Πρωτοχρονιά; Το…δράμα σε κάθε δημοσιογραφικό μαγαζί που λίγες ημέρες πριν τις γιορτές θα πρέπει να συννενοηθούν οι συνάδελφοι μεταξύ τους ποιος θα δουλέψει Χριστούγεννα και ποιος Πρωτοχρονιά.

Το δεύτερο…δράμα θα συμβεί όταν θα πρέπει να ανακοινώσεις στην οικογένεια ότι «ξέρετε θα δουλέψω τα Χριστούγεννα μη με υπολογίσετε για το τραπέζι».

Το τρίτο… δράμα θα συμβεί όταν ανήμερα των Χριστουγέννων θα πρέπει να βρεις «καμιά είδηση» ελπίζοντας φυσικά να μην συμβεί τίποτα! Συνήθως οι ώρες κυλούν απελπιστικά αργά και στα social media βαριέσαι να βλέπεις αναρτήσεις με ευχές, χριστουγεννιάτικα δένδρα, λαμπάκια, εορταστικά τραπέζια, ποτήρια γεμάτα κρασί, γαλοπούλες ψημένες, μελομακάρονα, κουραμπιέδες κλπ.

Αυτά μέχρι νωρίς το απόγευμα γιατί μετά όλοι ξεκουράζονται οπότε… ησυχάζει ο τόπος. Μετά από χρόνια η δουλειά ανήμερα των Χριστουγέννων είναι τελικά μια μέρα όπως όλες οι άλλες. Βέβαια οι δημοσιογράφοι δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι που εργαζόνται ανήμερα μεγάλων εορτών όπως τα Χριστούγεννα.

Τα πρώτα «χρόνια πολλά, Καλά Χριστούγεννα» θα τα πεις στον εργαζόμενο αλυσίδας καφέ που θα σου φτιάξει τον…χριστουγεννιάτικο καφέ σου. «Δουλεύουμε σήμερα;» θα σε ρωτήσει με χαμόγελο και θα σου σερβίρει τον καφέ που πράγματι είναι πιο γευστικός από τις άλλες ημέρες! Θα δεις τους -λίγους είναι αλήθεια- πρωϊνούς οδηγους ταξί να περιμένουν υπομονετικά στα οχήματά τους και θα σκεφτείς σίγουρα όσους εργάζονται σε νοσοκομεία, μέσα μεταφοράς, όσους έχουν βάρδια σε αστυνομία, πυροσβεστική κλπ. Καλά Χριστούγεννα και του χρόνου με υγεία!

ΓΚΑΝΤΡΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ – ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ

Το επάγγελμα του φαρμακοποιού είναι μία από τις δύσκολες εργασίες. Ειδικά αυτή την εποχή. Όμως σίγουρα δεν είναι το μόνο το οποίο αντιμετωπίζει δυσκολίες. Όποιος έχει αποφασίσει να δουλέψει στον τομέα της υγείας έχει συμβιβαστεί με την ιδέα ότι πολλές Κυριακές, αργίες και γιορτές δεν θα είναι σπίτι του με την οικογένεια του και τα αγαπημένα του πρόσωπα αλλά θα πρέπει να βρίσκεται στο πόστο του και όπου τον καλεί η ανάγκη.

Φυσικά, θεωρείται βέβαιο ότι οι περισσότεροι από αυτούς που δεν βρίσκονται στα σπίτια τους αλλά στη δουλειά τους αυτές τις μέρες χαίρονται που βοηθάνε και κατά ένα μεγάλο ποσοστό δεν τους πειράζει που βρίσκονται εκτός σπιτιού. Ναι είναι δύσκολο, ναι θα θέλαμε να βρισκόμαστε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα αλλά όταν είσαι πίσω από τον πάγκο αυτές τις μέρες και βοηθάς κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι πραγματικά εκείνη την ώρα έχουν κάποια ανάγκη, νομίζω ξεχνάς και τα γιορτινά τραπέζια, τις ευχές, τις συναντήσεις. Το μόνο που έχεις στο μυαλό σου είναι να βρεις λύση στο πρόβλημα του καθενός για να αισθανθεί κάπως καλύτερα και να νιώσεις και εσύ ό,τι μπόρεσες να τον βοηθήσεις. Έχω κάνει σε πολλές αργίες και γιορτές εφημερίες και διανυκτερεύσεις, όπως και τώρα την Πρωτοχρονιά και την επόμενη μέρα έχω εφημερία και θα είμαι στο φαρμακείο. Όμως, μπορώ να πω ότι νιώθεις μία ηθική ικανοποίηση όταν αυτές τις μέρες που πολύ συνάνθρωποι μας χρειάζονται όντως την βοήθεια σου, να μπορείς να είσαι εκεί πέρα για να τους την προσφέρεις απλόχερα.

ΝΙΚΗ ΤΣΕΒΡΕΝΤΖΙΔΟΥ – ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΣΕ 24Η ΚΑΦΕ

Εδώ και μέρες ακούω τους πάντες να λένε «άντε να έρθουν οι γιορτές, τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά για να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε τις οικογένειες και τους φίλους μας». Και ενώ πραγματικά είναι μέρες χαράς με συγγενείς και φίλους, υπάρχουμε και εμείς οι «λίγοι» ανάμεσα στο πλήθος που Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά θα τα περάσουμε με βάρδιες στους χώρους εργασίας μας, χωρίς τους δικούς μας ανθρώπους, χωρίς μουσική και το οικογενειακό γιορτινό τραπέζι. Θα βρισκόμαστε στις δουλειές μας για να εξυπηρετήσουμε τους πελάτες που θα έρχονται να παίρνουν καφέ, γλυκά και κάθε λογής πράγματα, φορώντας το χαμόγελο μας και λέγοντας σε όλους «χρόνια πολλά!», ενώ το μυαλό μας θα σκέφτεται «μακάρι να ήμουν και εγώ με τους δικούς μου ανθρώπους, να κάνω γιορτές, να διασκεδάζω…» αλλά δυστυχώς πρέπει να εργαστώ και ας είναι Χριστούγεννα.

Εμείς που δουλεύουμε αυτές τις μέρες θα είμαστε στη θέση μας για να εξυπηρετήσουμε όλους όσους θα γιορτάζουν πραγματικά τις γιορτές και μαζί με εσάς θα γιορτάσουμε και εμείς, «κλέβοντας» λίγη από την χαράς σας. Καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ – ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ

Στην αρχή, όταν ήμουν νεότερος και έπρεπε να δουλεύω Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά ήταν πιο δύσκολα. Τώρα πια μετά από τόσα χρόνια εργασία είναι μία συνήθεια. Σίγουρα υπάρχει ένα τσίγκλισμα στη καρδιά που δεν είμαι στο σπιτικό τραπέζι. Μετά από 23 χρόνια θεωρείς δεδομένο πως αυτή τη χρονιά μπορείς να καταφέρεις να γιορτάσεις με τους δικούς σου, την επόμενη θα είναι κάποιος άλλος.

Τα παράξενα περιστατικά έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι ο κόσμος βγαίνει την Πρωτοχρονιά για να πιει και να διασκεδάσει. Εκεί προσπαθείς με όμορφο τρόπο να μην χαλάσεις τη βραδιά τους γιατί είναι σε μία κατάσταση ευφορίας αλλά από την άλλη δεν μπορείς να αφήσεις κάποιον που πίνει να βάλει σε κίνδυνο τον εαυτό του και τις ζωές των άλλων. Δεν συζητάω όταν υπάρχουν ληστείες, εκεί τα πράγματα γίνονται πραγματικά δύσκολα.

Έχω χάσει προσωπικές/οικογενειακές στιγμές όπως όλοι οι αστυνομικοί. Όμως, το έχω αποδεχτεί. Έχει γίνει κομμάτι του DNA μου.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ – ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ

Ένα κουτί με βιταμίνες και παυσίπονα, ένας ζεστός καφές μόνιμα στο χέρι, μια αίσθηση κόπωσης και λίγο μοναξιά!

Αυτό νομίζω είναι η πιο αντιπροσωπευτική εικόνα για εμένα στις γιορτές.. 

Κάποια στιγμή νιώθεις κι ένα παράπονο βαθιά μέσα σου γιατί οι γύρω σου γιορτάζουν και καλοπερνάνε και θέλεις απεγνωσμένα να πάρεις κι εσύ μια δόση από αυτή τη χαρά και από αυτή την Χριστουγεννιάτικη θαλπωρή! Προσωπικά, τα Χριστούγεννα είναι από τις πιο όμορφες γιορτές που έγω εν μέρει «χάνω»! Βέβαια όλο αυτό έρχεται και ισορροπεί κάπως με το γεγονός ότι κάνω κάτι που πραγματικά αγαπώ πολύ και στην περίπτωση που έκανα έστω κι έναν άνθρωπο να χαμογελάσει και να αφήσει στην άκρη τα προβλήματα του έστω και για λίγο, είμαι χορτάτη από το πνεύμα των Χριστουγέννων.

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΚΑΤΙΡΤΖΙΔΗΣ -ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ

Μετά από τόσα χρόνια όταν χρειάζεται να εργαστείς Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά είναι μία ρουτίνα. Γνωρίζεις ότι πρέπει να δουλέψεις εκείνη την μέρα και την επόμενη να περάσεις τις γιορτές με τους δικούς σου. Όταν πρέπει να δουλέψεις αισθάνεσαι πως είσαι με την υπηρεσιακή σου οικογένεια.

Φυσικά προκύπτουν συμβάντα τέτοιες μέρες, τα οποία δεν είναι πιο εύκολα απ’ όσα μπορούν να συμβούν μία κοινή εργάσιμη μέρα. Δεν διαφέρει σε κάτι. Έχουμε πάντα περιστατικά δύσκολα.

Μπορώ να θυμηθώ μία φωτιά σε super market στην Αλ. Σβώλου ανήμερα πρωτοχρονιάς. Ή άλλα συμβάντα πολύ δύσκολα μέσα στις μέρες των γιορτών όταν είχαμε τα επεισόδια με τον Αλέξη Γρηγορόπουλου, που καίγονταν όλα τα μαγαζιά επί της Τσιμισκή, της Μητροπόλεως. Για εμάς υπηρεσιακά δεν διαφέρουν οι μέρες αυτές σε κάτι από τις υπόλοιπες μέρες.

Όταν προσφέρεις βοήθεια σ’ έναν άνθρωπο σε μία δύσκολη στιγμή, την ώρα που καίγεται το διαμέρισμα τους, όχι απλά χαίρεσαι αλλά του συμπαραστέκεσαι σ’ αυτό που βιώνει.