Εκτόνωση και συνειδητοποίηση

Περάσαμε μία Άνοιξη γεμάτη φόβο, στερήσεις και περισυλλογή. Ήταν σαν μία παρατεταμένη Μεγάλη εβδομάδα με την προσμονή της “Ανάστασης” να γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη. Αναμονή, αναβολή και ξανά. Ένας κύκλος που περίμενες απλά να ανοίξει και να βρεις σημείο διαφυγής.

Όλα αυτά οδήγησαν σε μία συμπιεσμένη ενέργεια. Ο κόσμος βίωσε μία κρίση ταυτότητας -κι όχι τόσο υγειονομική- στην πλειοψηφία του. Η συνεχής ατομική κι όχι συλλογική ευθύνη που άκουγε τον έκανε φοβικό. Το “εγώ” λανθασμένα μπήκε πάνω από το “εμείς” κι ελάχιστοι το αντιλήφθηκαν. Κι αφού το “κακό” πέρασε ή τουλάχιστον έτσι μας πληροφόρησαν η “κανονικότητα” επανήλθε.

Πρώτα άνοιξαν εξωτερικοί χώροι κι άλση, στη συνέχεια υπηρεσίες και καταστήματα εστίασης και εβδομάδα με την εβδομάδα έγινε άρση όλων των περιορισμών. Οι κυβερνώντες γνώριζαν καλά πως ο τουρισμός είναι ένα μεγάλο στοίχημα αυτό το καλοκαίρι. Ξεκίνησαν με μία τακτική “βλέποντας και κάνοντας”. Ο Προμαχώνας άνοιξε. Οι Βαλκάνιοι κατέβηκαν στις παραλίες Χαλκιδικής, Καβάλας, Κατερίνης τα τελευταία Σαββατοκύριακα του Ιουνίου. Το πρόβλημα άρχισε να φαίνεται άμεσα. Δεν υπήρχε επιλογή. Κλείσιμο συνόρων και εισαγωγή μόνο με τεστ. Συνέπεια άμεσες ακυρώσεις και άδεια ξενοδοχεία. Ο εσωτερικός τουρισμός από την άλλη δεν ενισχύθηκε, καθώς οι τιμές ποτέ δεν έπεσαν (!).

Οι υψηλές θερμοκρασίες βοηθούν προς την κατεύθυνση μείωσης της μετάδοσης. Παρ΄όλα αυτά ο καθένας πρέπει να έχει το μυαλό του στα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί. Με σύνεση κι ασφάλεια θα κάνουμε τις διακοπές μας. Θα γεμίσουμε τις μπαταρίες μας και θα επιστρέψουμε στην καθημερινότητα. Πρέπει όμως να αποφεύγεται ο ακραίος συνωστισμός κι όχι μόνο για τις ευάλωτες ομάδες, αλλά και για τη νεολαία. Παρ΄όλα αυτά τα πάρτυ δίνουν και παίρνουν σε γνωστά beach-bar. Άφθονο αλκοόλ ρέει, καμία απόσταση. Παιχνίδι πιθανοτήτων. Η κλεψύδρα της τύχης όμως συνεχώς αδειάζει. Δεν πρέπει το κακό να φτάσει στην πόρτα μας.

Μπορώ να δεχτώ ότι η ανάγκη εκτόνωσης είναι μεγάλη. Μπορώ επίσης να δεχτώ πως αυτός ο τρόπος διασκέδασης είναι το σήμα κατατεθέν της πατρίδας μας και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Δεν μπορώ όμως να κατανοήσω πως είναι δυνατόν αφενός να μη γίνονται έλεγχοι και αφετέρου πως οι νέοι ξέχασαν τόσο εύκολα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες μιλάμε ήδη για 145.000 νεκρούς. Διπλάσιους και κάτι παραπάνω από ότι στον πόλεμο του Βιετνάμ. Φαντάζει μακρινό. Πιο κοντά … Ξεχνάτε τι συνέβη σε Ιταλία και Ισπανία; Ή μήπως κάποιος τρέφει φρούδες ελπίδες πως το Εθνικό μας Σύστημα Υγείας θα αντέξει;

Tα Βαλκάνια “φλέγονται”, ο ιός μας περικυκλώνει απειλητικά. Πληρώνουν τα λάθη χαλάρωσης και σύντομα θα το πληρώσουμε κι εμείς. Να είστε σίγουροι. Παίρνουμε συνεχώς παράταση. Έχουμε λίγο ακόμα χρόνο να συμμορφωθούμε. Δίχως φόβο, αλλά με συνέπεια και σεβασμό. Με την ευθύνη που μας αναλογεί προς το κοινωνικό σύνολο που ανήκουμε. Όχι μόνο για το “εγώ”, αλλά για το “εμείς”. Όλοι μας είμαστε κομμάτι της αλυσίδας. Υπάρχουν τόσοι τρόποι να περάσεις όμορφα δίχως να θέσεις σε κίνδυνο τόσο τον εαυτό σου, όσο και τους υπόλοιπους.

Φτάνουμε επομένως στο κομμάτι της συνειδητοποίησης. Αυτή προκύπτει από βαθιά γνώση και συνεχή ενημέρωση για την αλλαγή των δεδομένων. Ποιος όμως κάνει τον κόπο; Να πάρει απόσταση και να δει τα πράγματα από ψηλά. Όσο τα πρόστιμα αγγίζουν μονάχα τις επιχειρήσεις κι όχι τους πελάτες-“παραβάτες” δε φαίνεται φως στο σκοτάδι. Το Φθινόπωρο δεδομένα θα είναι δύσκολο, μπορεί όμως να περιμένει … Η καρδιά του καλοκαιριού είναι εδώ κι οι επόμενες τρεις εβδομάδες θα είναι καθοριστικές για το παρόν και το μέλλον μας. Σκεφτείτε το!