Ο ελαφροπάτητος Χρήστος Αρνομάλλης

Σ’ αυτή την εποχή των μεγάλων απωλειών, κάποιες απώλειες πιο μακρινές βαραίνουν ακόμα παραπάνω. Μια τέτοια απώλεια έρχεται από το μακρινό 2002.

Λέξεις: Εφη Σταμούλη

Σαν σήμερα, 19 χρόνια πριν, έφυγε από κοντά μας ο Χρήστος Αρνομάλλης. Στα 46 του χρόνια. Πρόλαβε όμως στην τόσο σύντομη ζωή του ν’ αφήσει έντονo το στίγμα του, τόσο στο θέατρο όσο και στη δημοσιογραφία.

Με το Χρήστο γνωριστήκαμε στα χρόνια της Δραματικής Σχολής. Παιδιά 18-20 χρονών, γεμάτα πάθος για θέατρο και πολιτική. Ζούσαμε, ζητούσαμε και διεκδικούσαμε τα πάντα.

Μόλις είχε γίνει η μεταπολίτευση και το κλίμα ήταν έντονα πολιτικοποιημένο, γεμάτο ελπίδες και όνειρα. Ο Χρήστος οργανωμένος και μαχητικός, με ανεξάντλητο χιούμορ, μας κινητοποιούσε όλους. Είχε γίνει Πρόεδρος μια βραχύβιας κίνησης των σπουδαστών της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ και των άλλων ιδιωτικών Σχολών της Θεσσαλονίκης, που θα ερχόταν σε επαφή με τους σπουδαστές της Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και των ιδιωτικών Σχολών της Αθήνας για τη διεκδίκηση διαφόρων σπουδαστικών αιτημάτων.

Γίναμε φίλοι κολλητοί, και μόλις τελειώσαμε, σε μια προσπάθεια συνέχισης των ονείρων και των σχέσεων που δημιουργήθηκαν στη Σχολή, ιδρύσαμε την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης».

Ο Χρήστος, πάντα παρών, υπήρξε ένας από τους βασικούς στυλοβάτες του θιάσου.

Ζώντας μια διπλή ζωή, ηθοποιός από το απόγευμα και ως τα μεσάνυχτα, δημοσιογράφος από τα μεσάνυχτα και μέχρι τις πρωινές ώρες, πάντα τον θυμάμαι να ψιλοκοιμάται στα διαλείμματα των προβών για να κερδίσει λίγο χαμένο ύπνο, γέμιζε κυριολεκτικά και μεταφορικά το χώρο. Στην πρόβα, στην παράσταση, στις ζυμώσεις και στις συζητήσεις για την πορεία του θιάσου.

Παρά τον όγκο του (ο Χρήστος ήταν πάντα παχύς – και τον θυμάμαι να διηγείται και να τρέχουν δάκρυα στα μάτια του από τα γέλια, πώς η μαμά του, η κυρία Γιαννούλα, πριν βγουν για επίσκεψη τον τάιζε ακόμα πιο πολύ για να μη ζητήσει στο ξένο σπίτι κι άλλο γλυκάκι,) είχε μιαν απίστευτη ευλυγισία στη σκηνή. Ήταν ελαφροπάτητος. Είχε μια θεία φωνή. Είχε μια ιδιοφυή αίσθηση του κειμένου, ιδίως του ποιητικού. Ήταν με λίγα λόγια, ένας σπουδαίος ηθοποιός. Τώρα που το σκέφτομαι, άρχισε και τελείωσε τη θεατρική του ζωή παίζοντας ένα θεατρίνο: ερασιτέχνη, τον Στημόνη στο Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Σαίξπηρ, και βετεράνο επαγγελματία στον Θεατροποιό του Μπέρνχαρντ.

Και ταυτόχρονα ήταν ένας σπουδαίος δημοσιογράφος – δε θα μιλήσω εγώ γι’ αυτό. Μιλούν οι άνθρωποι που τους σημάδεψε η μαθητεία τους κοντά του.

Πολύ συχνά, στα χρόνια που μεσολάβησαν από το πρόωρο φευγιό του, αναρωτιόμασταν τι θα έλεγε, τι θα έκανε τώρα ο Χρήστος. Και είναι πολλά αυτά που μεσολάβησαν. Στην πολιτική, στο θέατρο, στη ζωή μας…

Τα συζητούσαμε όλα αυτά με τη Μένη… τη Μένη Κυριάκογλου…

Και εδώ σταματώ…

Οφειλόμενη σημείωση της Parallaxi: Η αγαπημένη Εφη Σταμούλη σταματά το κείμενο της, ίσως γιατί η απώλεια της Μένης Κυριάκογλου είναι οδυνηρά πρόσφατη και τα τραύματά της νωπά. Αναπόσπαστο κομμάτι της «ψυχής» της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης και η ίδια, η Μένη Κυριάκογλου μάς είχε εμπιστευθεί στο παρελθόν ένα προσωπικό κείμενο για τον Χρήστο Αρνομάλλη μια τέτοια μέρα επετείου του θανάτου του. Το παραθέτουμε.