Ένα δισεκατομμύριο χρόνια πριν
Η αγαπημένη Θεσσαλονικιά συγγραφέας Σοφία Νικολαΐδου γράφει για τους αναγνώστες της parallaxi ένα διήγημα εμπνευσμένο από την καραντίνα.
Λέξεις: Σοφία Νικολαΐδου
Χθες τελείωσαν την σύσκεψη αργά. Δεν ήθελε να ξαναδεί υπολογιστή, της έτρωγαν τη ζωή οι τηλεδιασκέψεις. Χίλιες φορές από κοντά. Με τα μέιλ και τα συνημμένα που πηγαινοέρχονταν, έπαιρνε δεκαπλάσιο χρόνο. Χρειαζόταν να εξηγεί, να προλαβαίνει τις παρεξηγήσεις, να συμπληρώνει με λέξεις όσα ήταν αυτονόητα από κοντά.
Είχε μια λίστα για το σούπερ μάρκετ. Βαφή μαλλιών, ο αγαπημένος της καφές, πέντε ειδών καθαριστικά. Χουρμάδες και μελομακάρονα. Χωριάτικο λουκάνικο κι όποιο κρασί της γυάλιζε στα ράφια, γιατί ερχόταν γιορτή. Έβαλε το κολάν και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, ήταν στενή η μπλούζα και πεταγόταν η κοιλιά. Κούμπωσε το μπουφάν και βγήκε. Την πρόλαβε η κόρνα από το αυτοκίνητο.
Η φίλη τράβηξε χειρόφρενο στη μέση του δρόμου. Άνοιξε την πόρτα κι έβγαλε μια αγκαλιά φρέσκα γκυ που ξάπλωναν στη θέση του συνοδηγού. «Κάνω ντελίβερι», είπε. Φαΐ στο τάπερ, γλυκό στο αλουμινόχαρτο.
Στόλισε τα γκυ στο βάζο. Δεν πήγε σούπερ μάρκετ, κάθισε στον καναπέ να τα βλέπει. Το απόγευμα την ρώτησε στο βάιμπερ, «μα πού τα βρήκες;»
«Θυμάσαι το μονοπάτι στον Χολομώντα; Εκεί που στρίβαμε για κατεβούμε στην ταβέρνα», έγραψε η φίλη και της έστειλε φωτογραφία. Κι ύστερα τρεις χαμογελαστές φατσούλες στη σειρά. «Ε μα τι να σου πω, τα πουλούσαν στο μάρκετ» απάντησε στο τέλος κι έστειλε αυτοκόλλητο με καρδιά.
Η άλλη βούρκωσε. «Έχετε ανάμνηση», έλεγε το κινητό. Πέρυσι τέτοιον καιρό. Όλη η παρέα, αγκαλιές και χάχανα, έλατα και γκυ, στο βουνό.
Μόνο που της φαινόταν ότι από τότε πέρασαν ένα δισεκατομμύριο χρόνια.
*Γραμμένο από τη Σοφία Νικολαϊδου για το χριστουγεννιάτικο τεύχος της parallaxi
