Ο επίλογος της Παρασκευής: Σπύρο Μπιμπίλα πού και να ήσουν άριστος

Οταν ξέσπασε το σκάνδαλο των αποκαλύψεων σεξουαλικών παρενοχλήσεων, πριν καν αναφερθεί το όνομα του Δημήτρη Λιγνάδη, ψάξαμε τον Σπύρο Μπιμπίλα για να μας πει τι συμβαίνει και τι προτίθεται να κάνει το ΣΕΗ του οποίου είναι πρόεδρος.

Καταλάβαμε πως η σύμπνοια που υπήρχε στους κόλπους του σωματείου δεν είχε να κάνει μόνο με τις αποκαλύψεις. Είχε να κάνει κυρίως με τη δουλειά που γίνονταν εκεί από πριν. Με τις παρεμβάσεις του σωματείου για τη στήριξη των μελών του νωρίτερα, όταν ξέσπασε η πανδημία, όταν οι ηθοποιοί έμειναν χωρίς δουλειά και χωρίς προοπτική.

Ακούσαμε έναν πρόεδρο (και τα μεταφέραμε γραπτά στη συνέντευξη του ΕΔΩ) που γνώριζε πρόσωπα και καταστάσεις, ήξερε να προστατεύει τους συναδέλφους του, να σέβεται τις διαδικασίες και να ξέρει μέχρι που είναι τα όρια των πειθαρχικών συμβουλίων και της ηθικής αποστολής του σωματείου. Ακούγοντάς τον και τις επόμενες μέρες στις παρεμβάσεις του στα ΜΜΕ, συνειδητοποιήσαμε πως αυτός ο άνθρωπος, όποιες ερωτήσεις κι αν του θέτανε, όπου κι αν πήγαινε η συζήτηση με όρους τηλεοπτικούς, είχε την συγκρότηση και την ψυχολογία ώστε να δώσει τις απαντήσεις που όφειλε για τον απλούστατο λόγο πως είχε ασχοληθεί βαθιά και απόλυτα με το θέμα.

Λογικό είναι η υπερασπιστική γραμμή των βασικών κατηγορουμένων να βάλλει κατά του Σπύρου Μπιμπίλα. Λογικότερο ακόμα, να έχουν υποδείξει στον Δημήτρη Λιγνάδη να επιχειρήσει να απαξιώσει την προσωπικότητα του Μπιμπίλα, την αξιοπιστία του, την σημασία του θεσμού που υπηρετεί. Καμιά φορά το να απαξιώνουν την προσωπικότητά σου συγκεκριμένοι άνθρωποι, είναι από μόνο του έπαινος. Οπως και το να σε επαινούν συγκεκριμένοι άνθρωποι, καμιά φορά αποτελεί πλήγμα. Και διαβάσαμε και τέτοιους επαίνους αυτές τις μέρες από κατηγορούμενους για βαριά παραπτώματα προς συγκεκριμένους ανθρώπους.

Βέβαια, η σύμπνοια που διαπιστώσαμε ότι υπάρχει μέσα στο σωματείο των ηθοποιών, κάθε άλλο παρά στα εσωτερικά τους παραμένει αυτές τις μέρες. Η μεγάλη πλειοψηφία δε διστάζει να στηρίξει ανοιχτά τον πρόεδρο του ΣΕΗ. Και τότε καταλαβαίνεις πως το «μέτριος» ή το «άριστος» είναι έννοιες σχετικές. Οπως το «επαρκής» ή «ανεπαρκής», το «καλός» ή το «κακός».

Ισως τελικά στην εποχή των «αρίστων» τη διαφορά να την έκαναν οι «μέτριοι» γιατί ακριβώς αυτοί δεν είχαν τίποτα να χάσουν. Ισως οι «μέτριοι» να βρέθηκαν να ηγούνται των σωματείων τους γιατί οι «άριστοι» (με το νου τους) δεν καταδεχόντουσαν να ασχοληθούν με τα πραγματικά προβλήματα του κλάδου τους. Είχαν, άλλωστε, τις καριέρες τους να διαφυλάξουν και να προωθήσουν.

Συμβαίνει όμως και κάτι άλλο αξιοπρόσεκτο αυτές τις μέρες. Το «σκληρό ροκ» της υπερασπιστικής γραμμής του γνωστού ποινικολόγου φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που και ο ίδιος περίμενε. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό για μια κοινωνία που «παγώνει» όταν αρχίζουν οι απειλές για μηνύσεις. Οταν σπιλώνονται συνειδήσεις μαρτύρων και σχετικοποιούνται πράξεις ή παραλείψεις. Μην ξεχνάτε πως και η μεγάλη έκρηξη με το #metoo έγινε την επομένη των αποκαλύψεων της Σοφίας Μπεκατώρου κι όχι τόσο την ίδια μέρα. Ο κόσμος στην αρχή πάγωσε και τελικά αντέδρασε όταν η ομοσπονδία ιστιοπλοΐας εξέδωσε επιθετική και απαξιωτική ανακοίνωση εναντίον του θύματος. Ο κόσμος στο τέλος τέλος καταλαβαίνει. Και οι απαξιωμένοι, οι μέτριοι, δίνουν την απάντηση που πρέπει σε αυτούς που πρέπει.

Υ.Γ.: Σε έναν πλανήτη που μαστίζεται από την πανδημία, η είδηση πως οι Αμερικανοί βομβαρδίζουν Ιρανικούς και Ιρακινούς στόχους στη Συρία, δε συγκινεί. Είναι, όμως, μια κακή αρχή για έναν πρόεδρο που, σχηματικά θα το πω, στηρίξαμε όλοι ώστε να φύγει ο Ντόναλντ Τραμπ. Το ξενέρωμα δεν είναι η σωστή φράση, είναι όμως ότι κοντινό μπορεί να περιγράψει τα συναισθήματά μας. Ας ελπίσουμε η συνέχεια να μην είναι ανάλογη.