Ο επίλογος της Πέμπτης: Είναι πια θέμα πολιτισμού
Ο Ακης Σακισλόγλου σχολιάζει την επικείμενη συνέντευξη τύπου της Λίνας Μανδώνη.
Εκτακτη συνέντευξη τύπου, λέει η είδηση, θα δώσει την Παρασκευή το μεσημέρι η υπουργός πολιτισμού, Λίνα Μανδώνη.
Μοιραία, το θέμα συζητιέται στα δημοσιογραφικά πηγαδάκια έντονα και οι περισσότεροι – όχι όμως όλοι – πιστεύουν πως η υπουργός θα αναφερθεί στις εξελίξεις των ημερών με σημαντικότερη αυτή που αφορά στον μέχρι πρότινος διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρη Λιγνάδη. Στο Υπουργείο Πολιτισμού απόψε επικρατεί νεκρική σιγή και ερωτηματικά. Σε όλα τα κλιμάκια, αφού κανείς δεν γνωρίζει το περιεχόμενο.
Ανήκω σε αυτούς που δεν πιστεύουν καν ότι η υπουργός έχει αύριο να μας πει κάτι συνταρακτικό για το σκάνδαλο των καταγγελιών για σεξουαλικές παρενοχλήσεις στο χώρο του πολιτισμού. Μπορεί και να πει, δεν είμαι μάντης, ωστόσο η σοκαριστική απουσία της από τις εξελίξεις όλο το προηγούμενο διάστημα, η εκκωφαντική σιωπή της ακόμα και σε ζητήματα της άμεσης αρμοδιότητάς της και η αδυναμία της να πάρει η ίδια πρωτοβουλίες και να επισπεύσει όλες τις διαδικασίες ώστε να χυθεί άπλετο φως στις υποθέσεις (πρωτοβουλίες που πήρε ως και η πρόεδρος της Δημοκρατίας δηλαδή) δείχνουν ότι τελικά «όποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει».
Αλλωστε το ζήτημα με τη Λίνα Μενδώνη δεν είναι τι μπορεί να πει σε μια συνέντευξη τύπου ή σε μια απλή δημόσια τοποθέτησή της. Το θέμα είναι τι μπορεί να κάνει. Εδώ που φτάσαμε όλη η Ελλάδα έχει καταλάβει τι συνέβαινε, οι καταγγελίες τόσο στα σωματεία των ηθοποιών όσο και στη δικαιοσύνη έχουν πάρει πια τη μορφή χιονοστιβάδας άρα όσο κι αν κάποιοι διεκδικούν το άλλοθι ότι «δεν γνώριζαν», έχουν πλέον χάσει αυτό του «δεν γνωρίζουν τώρα». Τώρα όλοι γνωρίζουν.
Είναι ζήτημα πολιτισμού το πως θα αντιμετωπίσει η ελληνική κοινωνία το φαινόμενο της έμφυλης βίας, των κακοποιήσεων, των εξουσιαστικών συμπεριφορών, των βιασμών σωμάτων και ψυχών, μέσα στους κόλπους της. Θα μπορούσε το σπυρί να σκάσει αποκλειστικά στον αθλητισμό, όπως ξεκίνησε, να μείνει μόνο μέσα στα πανεπιστήμια όπως συνεχίστηκε ή να βρεθεί ξαφνικά (τυχαία παραδείγματα θα δώσω) στο εργασιακό περιβάλλον της δημοσιογραφίας, των δικαστηρίων, των σωμάτων ασφαλείας (όχι ότι δεν υπάρχει παντού δηλαδή, ωστόσο αναφέρομαι σε ενδεχόμενες μαζικές καταγγελίες).
Ετυχε να είναι στο χώρο του πολιτισμού το «μεγάλο σπυρί με το πύον» και πολιτική προϊστάμενος να είναι η Λίνα Μανδώνη. Και τι κάνει, λοιπόν, η υπουργός πολιτισμού μπροστά σε αυτόν τον ορυμαγδό εξελίξεων; Οτι έκανε όλο το προηγούμενο διάστημα της θητείας της: απουσιάζει!
Θυμάστε ποια λύση έδωσε στο ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων των δημιουργών μουσικής; Ακόμα να βρεθεί άκρη κι ας παλεύουν ενωμένοι οι καλλιτέχνες.
Θυμάστε τι συμβαίνει με τα Εθνικά μουσεία που υποχρηματοδοτούνται και πλέον προχωρά η μετατροπή τους σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου;
Θυμάστε τι περνάνε όλους αυτούς τους μήνες της πανδημίας οι εργαζόμενοι στον πολιτισμό; Τι πρωτοβουλίες πήρε το υπουργείο ώστε να ενισχυθούν οικονομικά;
Θυμάστε τι συνέβη με την πυρκαγιά στις Μυκήνες ή με τις πλημμύρες στην Ακρόπολη; Από την υπουργό που δεν έδωσε λύσεις σε απείρως ευκολότερα ζητήματα, περιμένουμε τώρα πρωτοβουλίες που απαιτούν παρρησία, ένωση ακόμα και αντίθετων πολιτικών χώρων, γενναιότητα και αυτοκριτική; Ε, ας είμαστε ρεαλιστές.
Κατάφερε όλο αυτό το διάστημα η κυβέρνηση Μητσοτάκη να πετύχει το ακατόρθωτο: Στην μεγάλη τους πλειοψηφία οι άνθρωποι του πολιτισμού να στραφούν εναντίον της. Στην αρχή οι δημιουργοί με τις παλινωδίες στη σύσταση της ΕΔΕΜ, μετά οι καλλιτέχνες συνολικά με το κίνημα support art workers και τώρα πια με το #nomoremendoni.
Ας περιμένουμε, λοιπόν, αύριο την επίσημη τοποθέτηση της υπουργού. Να δούμε τι θα μάς πει. Για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις στο χώρο του πολιτισμού θα είναι; Για τον πίνακα του Πικάσο που εκλάπη το 2012 από την Εθνική Πινακοθήκη θα μάς μιλήσει καθώς πλησιάζει η επαναλειτουργία της και κυκλοφορούν φήμες;
Σε κάθε περίπτωση, κι επειδή όλα είναι θέμα πολιτισμού: Ας μιλήσει!
