Ο επίλογος της Τρίτης: Η βία σε αστυνομικό δε διαφέρει από αυτήν σε πολίτη

Δεν υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να μην λυπάται και να μην ντρέπεται στη θέα ενός χτυπημένου συνανθρώπου. Όποιος κι αν είναι αυτός. Πολίτης ή αστυνομικός, πολιτικός ή άστεγος. Ελληνας ή Τούρκος. Κι εκεί η συζήτηση για τον σοκαριστικό τραυματισμό αστυνομικού από «διαδηλωτές» πριν λίγο στη Νέα Σμύρνη τελειώνει. Ή μήπως αρχίζει;

Διότι το ένα σκέλος της καταγραφής της πραγματικότητας είναι αυτό καθεαυτό το γεγονός. Ενας άνθρωπος την ώρα της δουλειάς του δέχτηκε επίθεση και κινδύνεψε η υγεία και η ζωή του. Αδιανόητο. Αυτονόητο για όλους είναι πως πρέπει να εντοπιστούν οι δράστες και να τους αποδοθούν οι κατηγορίες που αντιστοιχούν στο αδίκημα.

Το δεύτερο, ωστόσο, ζήτημα, είναι η ανάλυση του τι προκάλεσε αυτό το γεγονός, όπως επίσης και ποιοι ευθύνονται γι αυτό ή ποιοι το αφήνουν να σέρνεται επειδή τους βολεύει. Θέλουμε να συζητήσουμε γι αυτό;

Θέλουμε να δούμε ποιοι είναι αυτοί που από την επομένη των εκλογών του 2019 επιχειρούν την επιβολή της αστυνομοκρατίας παντού στη χώρα; Πριν την πανδημία ήταν οι περιπολίες των ράμπο Σαββατιάτικα στην πλατεία Αριστοτέλους για την «ασφάλειά μας». Στην πανδημία ήταν οι έλεγχοι παντού «για το καλό μας». Μετά οι εισβολές στις αναρχικές καταλήψεις και στο πανεπιστήμιο «για την αποκατάσταση της τάξης». Τώρα εδώ και λίγες μέρες είναι το αναίτιο ξύλο σε πλατείες και δρόμους.

Ποιος είναι αυτός που αποφάσισε να βλέπουμε παντού αστυνομικούς και μάλιστα εσχάτως να φοβόμαστε ενστικτωδώς, χωρίς να έχουμε κάνει το παραμικρό; Η αντιπολίτευση; Οι φοιτητές; Οι ίδιοι οι αστυνομικοί; Η μήπως η «λαλίστατη» ελληνική κυβέρνηση;

Μια Ελλάδα γεμάτη αστυνομικούς. Κακοπληρωμένους, ελλιπώς εκπαιδευμένους, στρεσαρισμένους και φοβικούς αστυνομικούς. Αστυνομικοί με μεγάλες μηχανές και με μικρά παπάκια. Αστυνομικοί με ποδήλατα αλλά και εποχούμενοι. Αστυνομικοί με αυτοκίνητα ολοκαίνουργια και ΜΑΤ με κλούβες πολλαπλών χρήσεων που μεταφέρουν κόσμο και κλείνουν δρόμους.

Τα όσα συνέβησαν την Κυριακή στη Νέα Σμύρνη και χθες το βράδυ στη Θεσσαλονίκη (όπου αποφεύχθηκε τελευταία στιγμή, χάρη στην δημοσιότητα που πήρε το θέμα, η εισβολή των ΜΑΤ στο ΑΠΘ) δεν είναι τα μόνα περιστατικά βίας επί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας, ούτε καν τα μοναδικά του 2021. Διαβάστε ΕΔΩ το θέμα της Parallaxi και θυμηθείτε: τον ξυλοδαρμό του φοιτητή του ΑΠΘ στην πρυτανεία (22,2), τα άσκοπα χημικά εναντίον φωτορεπόρτερ στην Αριστοτέλους (21,1), το αναίτιο ξυλοκόπημα και την προσαγωγή υποψήφιου διδάκτορα μετά από πορεία (5.2), την αγκωνιά σε περαστικό στην Ολύμπου μετά από συλλαλητήριο (10.2), την επίθεση των ΜΑΤ κατά της Σοφίας Σακοράφα (10.2), το χτύπημα σε φωτορεπόρτερ στην Αθήνα (9.2).

Και να έχεις και την αστυνομία να εκδίδει ανακοίνωση πως «δεν έσπασε αστυνομικός το φανάρι αυτοκινήτου στην Πανόρμου» (ενώ όλοι μας είδαμε το βίντεο). Να έχεις καταγγελίες πως τα μεταλλικά γκλομπ έχουν απαγορευτεί και πολλοί τα φέρουν παρατύπως. Να βγαίνει βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος να δημοσιοποιεί τα στοιχεία του δαρμένου πολίτη. Να ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός πως η αντιπολίτευση υποδαυλίζει τις διαδηλώσεις και προτρέπει τον κόσμο να βγει στους δρόμους.

Η αντιπολίτευση δηλαδή αποφάσισε χθες στο ξεκούδουνο να επιχειρηθεί η εισβολή των ΜΑΤ στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο; Η αντιπολίτευση είπε τους πολίτες στη Νέα Σμύρνη να κάνουν πορεία κατά εκατοντάδες μισή μόλις ώρα μετά το περιστατικό της Κυριακής; Η αντιπολίτευση συνέλαβε 31 φοιτητές στα γεγονότα της πρυτανείας;

Θεωρώ πως στη μεγάλη τους πλειοψηφία και οι ίδιοι οι αστυνομικοί, κατώτεροι κι ανώτεροι καταλαβαίνουν ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει. Γνωρίζουμε όλοι με τι ωράρια εργάζονται, με τι απαράδεκτους μισθούς αμείβονται, τι συμβαίνει με τα ρεπό τους, τις συνθήκες δουλειάς στα γραφεία τους και έξω, το «κλίμα». Για να μπορέσει η κοινωνία να τους αναγνωρίσει όλα αυτά που υφίστανται, θα πρέπει να πάρουν θέση. Να μιλήσουν. Συνδικαλιστικά όργανα έχουν. Φωνή έχουν. Οπως για εμάς τους πολίτες, πολλοί αστυνομικοί είναι συγγενείς, φίλοι, γείτονες, έτσι και γι αυτούς πολλοί διαδηλωτές είναι παιδιά τους, φίλοι τους.

Επιστρέφω στον τραυματισμό του αστυνομικού στη Νέα Σμύρνη. Είναι ίδιος με τον τραυματισμό του πολίτη προχθές, σήμερα, πάντα. Όποιος δεν οργίζεται γι αυτόν, δεν μπορεί να μιλά για τη βία εναντίον των πολιτών. Χάνει το ηθικό του πλεονέκτημα. Ειδικά όσοι έχουν υποστεί τη βία, οφείλουν απαρέγκλιτα, χωρίς αστερίσκους και «ναι μεν, αλλά» να την αποδοκιμάζουν από όπου κι αν προέρχεται.

Περαστικά στον αστυνομικό. Τελεία!