Επιστροφή στην κανονικότητα
Πώς η σταδιακή άρση των μέτρων για την καταπολέμηση της πανδημίας του covid-19 μας βάζει στους παλιούς κανονικούς μας ρυθμούς, αλλά επαναφέρει και τον παλιό κακό μας εαυτό.
Οι πόλεις είναι οι άνθρωποι. Χωρίς αυτούς, κτίρια, μνημεία και δρόμοι, στέκουν σαν ένα άψυχο τσιμεντένιο νεκροταφείο. Έτσι έμοιαζε η Θεσσαλονίκη τον καιρό της καραντίνας. Το άλλοτε ζωντανό και πολύβουο κέντρο της πόλης, χωρίς ανθρώπους, χωρίς φωνές, χωρίς αυτοκίνητα, με όλα τα μαγαζιά κλειστά. Τις τελευταίες δέκα ημέρες, μετά την άρση των μέτρων και λόγω της αυξημένης θερμοκρασίας, εκατοντάδες κόσμου ξεχύθηκε και πάλι από την παραλία στο λιμάνι, από την Αριστοτέλους στην Ναυαρίνου και την Αγία Σοφία. Μαζί με τις φωνές, τα χαμόγελα, την ζωντάνια που δίνει η ανθρώπινη παρουσία στην αγορά, επέστρεψαν και οι παλιές κακές μας συνήθειες. Και ενώ όλο αυτό το διάστημα οι δύο λέξεις που περισσότερο ακούστηκαν στα social media ήταν η συλλογική και η ατομική ευθύνη, φαίνεται πως οι έννοιες αυτές μας απασχολούν κάθε φορά που απειλείται το δικό μας ατομικό συμφέρον. Σκουπίδια παντού στο δρόμο, κατειλημμένα πεζοδρόμια, γκράφιτι και βανδαλισμοί. Όσο και να θέλουμε να κατηγορούμε τις δημοτικές αρχές, θα πρέπει να αναρωτηθούμε ποιο είναι το δικό μας μερίδιο ευθύνης και ποια είναι η εικόνα που θέλουμε να έχει η πόλη μας. Τα σιντριβάνια είναι μια μεγάλη πληγή για την Θεσσαλονίκη. Τα περισσότερα, για να μην πούμε όλα, δεν λειτουργούν και έχουν καταλήξει να χρησιμεύουν ως κάδοι σκουπιδιών και εστίες μόλυνσης, με τα περισσότερα γλυπτά που τα συνοδεύουν βανδαλισμένα κα μερικός κατεστραμμένα.
Η δημοτική αρχή φρόντισε για την συντήρηση και αποκατάσταση του αγάλματος «Αγόρι που σφυρίζει» στην πλατεία Ναυαρίνου έργο του γλύπτη Νικόλα. Ο ίδιος χάρισε στην πόλη και ένα ακόμα χαρακτηριστικό άγαλμα σε σιντριβάνι, αυτό της Λουόμενης. Μερικώς κατεστραμμένο, μιας και λείπει ένα κομμάτι από το πόδι, ενώ σε σημεία είναι ραγισμένο, κάποιοι φρόντισαν να φορέσουν και μια μάσκα και να κρύψουν το πρόσωπο της. Η Λουόμενη σε κοινωνική απομόνωση, μελαγχολική και σκεπτική, στέκει πάνω σε έναν στεγνό βράχο που τον έχει σκεπάσει η σκόνη, μαζεύεται στο σώμα της και στρέφει το βλέμμα της μακριά από την παραλία και τους ανθρώπους που την περπατούν, φορώντας μια μάσκα έτσι όπως έχει υποδείξει το υπουργείο Υγείας. Μια ανθρώπινη παρέμβαση που φέρνει τα δημόσια γλυπτά στην σημερινή μας πραγματικότητα. Αν και μοιάζει κάπως ειρωνική και συμβολική η κίνηση αυτή, παρόλα αυτά η απαξίωση και η ασέβεια προς οτιδήποτε δημόσιο σ’ αυτή την πόλη έχει πάρει πλέον την μορφή πανδημίας χειρότερης από αυτή οποιουδήποτε ιού, μιας και κρατάει χρόνια.
