Ανακάλυψε τα γλυπτά της πόλης: «Λουόμενη» του Νικόλα Παυλόπουλου
Ένα εκπληκτικής ομορφιάς άγαλμα, η λουόμενη γυναίκα, βρίσκεται σε σιντριβάνι, ανάμεσα στο Βασιλικό θέατρο και τον Λευκό Πύργο.
Στέκουν δίπλα μας, τα προσπερνάμε, πολλές φορές μπορεί να μην παρατηρούμε καν την ύπαρξη τους. Είναι τα αγάλματα, οι προτομές και οι εικαστικές συνθέσεις της πόλης και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της. Πολλά από αυτά είναι τόσο γνωστά που έγιναν σήμα κατατεθέν της Θεσσαλονίκης, όπως το άγαλμα του Βενιζέλου, οι Ομπρέλες του Ζογγολόπουλου, το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κάποια είναι πιο σύγχρονα, κάποια λιγότερο γνωστά, μερικά είναι πολυφωτογραφημένα, άλλα έχουν αφεθεί και παρακμάζουν. Στέκουν δίπλα σε μεγάλους δρόμους και πλατείες, ακίνητα, και μας διηγούνται ιστορίες από την πόλη.
Δεν θα είναι η πρώτη φορά που ο γλύπτης Νικόλας Παυλόπουλος θα αφήσει το στίγμα του στην πόλη της Θεσσαλονίκης με τα έργα του. Φαίνεται πως η πόλη αγαπά την τέχνη του και του δίνει έτσι την ευκαιρία να φιλοτεχνήσει μερικά διαχρονικά κομψοτεχνήματα που χαιρόμαστε ακόμα και σήμερα να βλέπουμε. Στις αρχές του 1960, στο σιντριβάνι της πλατείας Ναυαρίνου, θα στηθεί ένα από τα γνωστότερα αγάλματά του, το μπρούτζινο αγόρι που σφυρίζει. Το 1969, θα φιλοτεχνήσει ένα ακόμα εκπληκτικής ομορφιάς άγαλμα, στολίδι της πόλης, την λουόμενη γυναίκα. Βρίσκεται και αυτή σε σιντριβάνι, ανάμεσα στο Βασιλικό θέατρο και τον Λευκό Πύργο.
Μια νεαρή κοπέλα που κάθεται γυμνή πάνω σε ένα βράχο. Τα μαλλιά της είναι πιασμένα σε κότσο. Με το ένα χέρι ακουμπάει στο βράχο και με το άλλο πιάνει το ένα της πόδι σαν να το στηρίζει ή να το τοποθετεί για να κάτσει σταυρωτά. Κοιτάζει με το βλέμμα χαμηλωμένο προς το νερό, σε μια κίνηση σεμνότητας ή και ναρκισσισμού. Η κίνησή της, το χρώμα του μαρμάρου, η έκφραση, δένουν αρμονικά με τα νερά που τρέχουν γύρω της και το φυσικό τοπίο της παλιάς παραλίας. Ιδιαίτερα αγαπητό και πολυφωτογραφημένο γλυπτό, που παρά το ότι είναι πόλος έλξης, τα φώτα που το αναδεικνύουν τις βραδινές ώρες, καθώς και τα νερά του σιντριβανιού, δεν βρίσκονται συνέχεια σε λειτουργία.
Ο γλύπτης Νικόλαος Παυλόπουλος γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας στη Μαγνησία, στις 13 Δεκεμβρίου 1909, και πέθανε στην Αθήνα, στις 10 Οκτωβρίου 1990. Ο πατέρας του ήταν ξυλογλύπτης και τον επηρέασε πολύ στην μετέπειτα πορεία του και στην ανάδειξη της κλήσης του προς την γλυπτική. Στις εισαγωγικές εξετάσεις για την Σχολή Καλών Τεχνών εισάγεται κατευθείαν στο τρίτο έτος σπουδών ως εξαιρετικό ταλέντο. Με κλίση στην γλυπτική, καταπιάνεται κυρίως με την γλυπτική σε ξύλο, χαλκό και μάρμαρο. Μια γνωστή ιστορία σε πολλούς σχετικά με τον γλύπτη ήταν, όταν το 1975 φιλοτέχνησε την προτομή του Γιώργου Σεφέρη για να τοποθετηθεί στην πλατεία της Νέας Σμύρνης στην Αθήνα. Η προτομή δεν ικανοποίησε την χήρα του ποιητή και το γεγονός αυτό έγινε αφορμή για να βγουν στην επιφάνεια παλαιότερες κατηγορίες πως ήταν φιλοναζιστής και πως είχε φιλοτεχνήσει προτομές του Χίτλερ και του Μουσολίνι στα χρόνια της Κατοχής.
Μετά τον θάνατό του, δημιουργήθηκε το «Δημοτικό Μουσείο Γλύπτη Νικόλα» στην γενέτειρά του, όπου φυλάσσονται μερικά από τα καλύτερα έργα του και αξίζει πραγματικά σε όποιον βρεθεί στην περιοχή να το επισκεφθεί.
