Ο φόβος του μέλλοντος

Ο ιστορικός Πολυμέρης Βόγλης έγραψε πριν λίγο καιρό στην έντυπη έκδοση της parallaxi: Η υπόσχεση της «επιστροφής στην κανονικότητα» μετά το τέλος της πανδημίας, είναι κάτι που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Δεν υπάρχει ποτέ η δυνατότητα επιστροφής στο παρελθόν. Το παρελθόν φαντάζει ελκυστικό, γιατί έχει αλλάξει η εικόνα του μέλλοντος.

Όσο ακόμα βρισκόμαστε εντός αυτής της ζοφερής ασφυξίας, ελπίζουμε απλά στην εξομάλυνση. Καμία εξομάλυνση όμως δεν συμπεριλαμβάνει τις απώλειες. Τις προφανείς, του χρόνου που γλίστρησε από τα χέρια μας, των στιγμών που δεν ζήσαμε, των ανθρώπων που χάθηκαν, της οριστικής ματαίωσης των βεβαιοτήτων. Ότι όλο αυτό δεν θα επιστρέψει ξανά, αφού ήρθε μια φορά τόσο σαρωτικό και απρόβλεπτο. Ξεγυμνώνοντας αδυναμίες του συστήματος, μαύρες τρύπες που δεν είχαν προβλεφθεί και δομές που έμοιαζαν απόρθητες και όμως στις πρώτες εισβολές υπαναχώρησαν με κρότο, αφήνοντας γυμνά τα μετόπισθεν.

Η επόμενη μέρα είναι κυριολεκτικά ένας άγνωστος κόσμος. Ναι, ήδη έχει αρχίσει να μοιάζει με εκείνες τις σκηνές με τους ανθρώπους που ξεχύνονταν μετά το μεγάλο πόλεμο στους δρόμους των μεγαλουπόλεων και αντάλλασσαν φιλιά και απολάμβαναν μεθύσια χαράς, όμως στην πίσω άκρη του μυαλού μας θα υπάρχει πάντα η απορία: Ξεμπερδέψαμε στ΄αλήθεια με όλο αυτό;

Αυτό το αβέβαιο αύριο φέρνει μαζί μια κρίση που δεν είναι σαφώς μόνο οικονομική. Είναι κρίση αξιών, υγείας, περιβαλλοντική, τρόπου ζωής, είναι ένα δαιμονισμένο καρουζέλ που θα αρχίσει να γυρίζει δυνατά και το πού και πώς θα σταματήσει θα αποτελέσει και το πραγματικό σημείο εκκίνησης του μέλλοντος.

Περιμένοντας αυτό το αύριο που ξεκινά λοιπόν, χάρη κυρίως στο εμβόλιο παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και βουτάμε σε ένα αβέβαιο μέλλον…