Για τον DK η Θεσσαλονίκη είναι μία ατελείωτη πίστα Parkour
Ο τέσσερις φορές Παγκόσμιος πρωταθλητής ανοίγει την καρδιά του στην Parallaxi για ένα άθλημα, φοβερά παρεξηγημένο.
Για τον κάθε κάτοικο της πόλης, η Θεσσαλονίκη σημαίνει κάτι το διαφορετικό. Άλλοι ξεχωρίζουν το γαλάζιο του Θερμαϊκού, άλλοι την ιστορική σημασία της πόλης, άλλοι την λατρεύουν για τις απέραντες βόλτες και εμπειρίες που μπορεί να τους προσφέρει. Για τον DK γνωστό και ως Δημήτρη Κυρσανίδη η Θεσσαλονίκη φαντάζει περισσότερο ως μία ατελείωτη πίστα Parkour.
Δρόμοι και πεζοδρόμια μετατρέπονται σε πίστες ενώ τα συνηθισμένα «εμπόδια» όπως παγκάκια και κολώνες τον βοηθούν στα άλματα του, χαρίζοντας στους περαστικούς ένα εντυπωσιακό θέαμα. Ο DK ξεκίνησε ασχολείται με το Parkour και το Freerunning στην ηλικία των 12 ετών, όταν είδε μία παρέα στην γειτονία του να κάνει το διαφορετικό άθλημα.
Όπως εξηγεί στην Parallaxi το μεγαλύτερο συναίσθημα που νιώθει κατά την διάρκεια του Parkour/Freerunning είναι η ελευθερία.
«Βγαίνεις έξω και πας όπου θες μόνο με το σώμα σου, περνάς πάνω από οτιδήποτε με την προπόνηση που έχεις κάνει, κάνεις πράγματα που δε κάνει ο οποιοσδήποτε, ανεβάζεις τη δημιουργικότητα!»
Η Parallaxi μίλησε με τον τέσσερις φορές παγκόσμιο Πρωταθλητή του Parkour για ένα εντυπωσιακό άθλημα, που κάποιοι ωστόσο εξακολουθούν να το αντιμετωπίζουν με τρόπο παρεξηγημένο.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Μίλησε μας λίγο για την διαφορά του parkour και του freerunning, τι είναι αυτό που τα ξεχωρίζει;
Το Parkour αφορά την βέλτιστη μετακίνηση από το σημείο Α στο σημείο Β υπερπηδώντας τα εμπόδια που βρίσκονται στο δρόμο σου μόνο με το σώμα σου, το Freerunning αντίθετα δεν έχει κάποιον συγκεκριμένο σκοπό τέτοιου τύπου, στο Freerunning χρησιμοποιούμε τα εμπόδια με τον πιο όμορφο ή και εντυπωσιακό τρόπο, με flips, πιρουέτες, ακόμα και με κινήσεις από το Parkour χωρίς όμως απαραίτητα να πρέπει να μετακινηθούμε γρήγορα. Αυτό που ξεχωρίζει το Parkour και το Freerunning είναι ότι μπορείς να τα κάνεις ΠΑΝΤΟΥ στην κυριολεξία, και ανά πάσα στιγμή. Αυτή τη στιγμή δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιο άλλο άθλημα που να μπορείς να το κάνεις οπουδήποτε οποτεδήποτε και μάλιστα κάθε φορά να μπορείς να κάνεις και κάτι διαφορετικό. Αυτή είναι η μαγεία αυτών των αθλημάτων.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Στη Θεσσαλονίκη από όπου ξεκίνησες το παρκούρ, που προτιμούσες να προπονείσαι;
Συνήθως έκανα προπόνηση στα πάρκα της γειτονιάς μου στην Ηλιούπολη Θεσσαλονίκης, δυστυχώς δεν υπάρχει ακόμα κάποια υποστήριξη, κάποιο πάρκο που συζητάμε εδώ και χρόνια ώστε να μπορέσω κι εγώ και οι υπόλοιποι αθλητές να εξελιχθούμε, η υποστήριξη που έχω σ αυτόν τον τομέα είναι κυρίως από την adidas που μου έφτιαξε το δικό μου παρκούρ πάρκο στην αυλή του σπιτιού μου και από τον Βασίλη Τσολακίδη (Ολυμπιονίκη Ενόργανης Γυμναστικής) που μου «παραχώρησε» πρακτικά ένα γυμναστήριο για να μπορώ να κάνω τις προπονήσεις μου.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Δε θα έδινα κάποια συμβουλή στον νεότερο εαυτό μου αυτή τη δεδομένη στιγμή, ίσα ίσα θα έπαιρνα συμβουλή από τον νεότερο εαυτό μου ώστε να βλέπω τους αγώνες όπως τους έβλεπα και τότε, και τότε τους έβλεπα ως “πάμε να περάσουμε καλά κι ότι είναι να γίνει θα γίνει”, ούτε τη νίκη σκεφτόμουν ούτε εγωιστικά σκεφτόμουν, ούτε ήμουν σκληρός με τον εαυτό μου σε περίπτωση μη νίκης. Αυτό το mindset μου έφερε εμένα τις νίκες.»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Για πολλούς είναι ένα δύσκολο και επικίνδυνο άθλημα, θεωρείς ότι το άθλημα είναι παρεξηγημένο;
Το παρκούρ σαν άθλημα είναι φοβερά παρεξηγημένο ναι, η λέξη «Επικίνδυνο» μου φαίνεται αστεία όταν την ακούω από γονείς, media, τηλεόραση, καθώς οτιδήποτε κάνεις στη ζωή σου μπορεί να θεωρηθεί «επικίνδυνο», από το να περπατάς στο πεζοδρόμιο μέχρι το να οδηγείς, να παίζεις ποδόσφαιρο και οτιδήποτε μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους. Η τραγική ειρωνεία για μένα ξεκινάει όταν άνθρωποι που οδηγούν αυτοκίνητο/μηχανή μου λένε πως το άθλημά μου είναι επικίνδυνο, με ένα κλικ στο ιντερνέτ θα δούμε ότι κάθε χρόνο μόνο από την οδήγηση έχουμε 1,35 εκατομμύρια δυστυχήματα στους δρόμους, χωρίς καν να συμπεριλάβω τα ατυχήματα, με απλή λογική και χωρίς να το εξετάσουμε ιδιαίτερα το θέμα, νομίζω πως καταλαβαίνουμε ότι η οδήγηση πρόκειται για ένα από τα πιο επικίνδυνα πράγματα που κάνουμε καθημερινά, και παρόλα αυτά με τόσους θανάτους και ατυχήματα, εμείς συνεχίζουμε και το κάνουμε, κι όχι μόνο αυτό, βλέπουμε κυρίως στην Ελλάδα την παραβίαση του κοκ σε καθημερινή βάση, όρια ταχύτητας, κόκκινα φανάρια, διπλά-τριπλά παρκαρίσματα, κλείσιμο μπάρας αναπήρων, και συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Αυτά είναι τα επικίνδυνα στη ζωή.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πριν λίγο καιρό είχες έναν τραυματισμό στο πόδι σου, λόγω αυτού έλειψες για λίγο καιρό, είναι καλύτερα το πόδι σου, πότε πιστεύεις ότι θα επιστρέψεις;
Το πόδι μου είναι καλύτερα ναι, δεν είναι όμως όπως θα έπρεπε, δεν έχει φτιάξει ακόμα και δυστυχώς δεν έχω ιδέα πότε θα επιστρέψω στο 100%…
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Μέσα σε λίγα χρόνια έχεις καταφέρει να αποσπάσεις πολλούς τίτλους και διακρίσεις, πίστευες ποτέ ότι θα έφτανες σε αυτό το σημείο;
Πάντα έκανα το άθλημα μου ατελείωτες ώρες, και 10ωρες προπονήσεις καθημερνά χωρίς να σκέφτομαι ότι είναι πολλές οι ώρες, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις δε το βλέπεις έτσι, με τόση προπόνηση λοιπόν αλλά κυρίως με τη βοήθεια του Θεού κατάφερα ότι κατάφερα, 4 παγκόσμια κι άλλοι δεκάδες σημαντικοί τίτλοι, σχεδόν σε κάθε αγώνα που συμμετείχα βρισκόμουν συνήθως στην 3αδα. Δε το περίμενα καθόλου γενικά καθώς στη χώρα μας δεν υπάρχει καμία υποστήριξη από την πολιτεία, δεν υπάρχουν υποδομές για όλους, όλα είναι περιορισμένα, οπότε ένας αθλητής σαν κι εμένα που ξεκίνησε και συνέχισε και ακόμα κάνει προπόνηση στα παιδικά πάρκα, στις αλάνες, με βροχή, χιόνι, κρύο, ζέστη κλπ θεωρείται ακόμα και θαύμα όλο αυτό που έχω καταφέρει.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Διαβάστε επίσης:
Οι Hikers Thesaloniki εξερευνούν την φύση με τον δικό τους τρόπο
