Για τον Λάζαρο

*Η Ε.Μ, αναγνώστρια της parallaxi, γράφει ένα κείμενο καρδιάς για αυτούς που φεύγουν νωρίς, αλλά δεν τους ξεχνάμε.

Αυτό το κείμενο είναι για σένα… Ο, για πάντα, μικρός μου αδερφός, σα χθες το θυμάμαι που ρίχναμε όλα τα παιχνίδια μας στο πάτωμα του δωματίου μας για να παίξουμε σα να είμαστε σε παιδότοπο και ας μας μάλωνε η μαμά, σα χθες το θυμάμαι που δεν επιτρεπόταν να φας το οποιοδήποτε γαλακτομικό και γκρίνιαζες όλη την ημέρα ασχέτως που σου έδινα εγώ κρυφά καμία κουταλιά από το γιαουρτάκι μου.. (ΟΥΨ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΜΑΜΑ) και ύστερα θυμάμαι που μεγάλωσες και πήγες σχολείο, πανεπιστήμιο, ψήλωσες, με πέρασες δυο κεφάλια και σε ύψος αλλά και σε μυαλό!

Ο πιο λογικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει! Πόσες φορές σε έλεγα και εγώ και οι φίλοι μας ότι συμπεριφέρεσαι σαν παππούς! Πάντα τόσο λογικός τόσο αυστηρός! Είχες τη γνώση μέσα σου! Μεγάλωνες μέρα με τη μέρα και σε καμαρώναμε όλοι! Ήθελες κάτι και το πετύχαινες , για όλα ικανός!

Σε πόσα πράγματα με είχες καλύψει , πόσα μυστικά μου είχες κρατήσει από τους γονείς μας, ασχέτως που μετά εγώ πήγαινα και τα έλεγα όλα χαρτί και καλαμάρι, με ξέρεις δε μπορώ να κρατήσω τίποτα για τον εαυτό μου!

Γυρίζω το χρόνο πίσω και δε μπορώ να θυμηθώ κάποια αταξία κάποια ζημιά που να έχεις κάνει εσύ…

Α, θυμήθηκα τα κινητά του μπαμπά, κάτι αντικείμενα που είχαν σπάσει μυστηριωδώς…

Εντάξει η αλήθεια είναι ότι πολλά πράγματα που βρισκόταν στα χέρια σου ξαφνικά χαλούσαν, αλλά δεν πειράζει αυτός ήσουν! Ο πιο τέλειος καταστροφέας-μάστορας που έχω γνωρίσει ποτέ!

Τι να πρωτοπώ για σένα δε ξέρω!

Πολλοί μιλάνε για αδερφική αγάπη, αυτό που έχω εγώ για σένα δεν συγκρίνεται με τίποτα από αυτά που έχω δει και έχω διαβάσει! Κανένας δε μπορεί να καταλάβει τη σχέση μας ήσουν ο τέλειος φίλος , ο τέλειος συγκάτοικος, τα πάντα!

Μας συμβούλευες όλους, φίλους, γνωστούς, γονείς!

Ε δεν άφησες και κανένα ασυμβούλευτο και όμως τότε ακουγόσουν υπερβολικός, σήμερα μπορώ να σου πω ότι έπεσες πια σε όλα μέσα, τίποτα δεν άφησες!

Κατάφερες στα μόλις 22 σου έτη να κουμαντάρεις μια επιχείρηση, ενώ πριν λίγους μήνες δεν είχες ιδέα από βάρκες και θάλασσα! Αλλά εσύ κατέκτησες στην κυριολεξία τη θάλασσα!

Τη δίκη μας θάλασσα! Έκανες αξιοζήλευτα την επιχείρηση να δουλέψει και να τρέξει! Την έκανες δικιά σου! Όλοι έχουν να το λένε ποσό άξιος ήσουν, ποσό βοηθούσες! Ένα κόσμημα και ένα παράδειγμα για όλους αυτό είσαι!

Καλά μέχρι εδώ αλλά γιατί να πρέπει μέσα στο άνθος της ηλικίας σου, στην αρχή της επαγγελματικής σου καριέρας να είσαι μέσα στα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους σε τροχαίο ατύχημα;

Γιατί έπρεπε η άσφαλτος να βαφτεί και με το δικό σου αίμα;

Πάντα από μικρή ηλικία θυμάμαι να ακούω για μικρά παιδιά να χάνουν τη ζωή τους και να με πιάνει ένας κόμπος, μια θλίψη, μια οργή!

Γιατί έπρεπε αυτό να συμβεί και σε εμάς;

Γιατί να υπάρχουν τόσο ανεύθυνοι οδηγοί;

Τόσοι εγκληματίες, να παίρνουν ζωές χωρίς να γνωρίζουν τι θα προκαλέσουν με αυτό, γιατί να κόβονται ζωές μικρών ανθρώπων σαν όμορφα λουλούδια από κήπο; Με τόση ευκολία;

Την ημέρα αυτή ακόμη τη θυμάμαι σα να είμαστε στο σήμερα…

Μια όμορφη καλοκαιρινή μέρα, ήσουν και ήμουν τόσο χαρούμενη που η δουλειά μας πήγαινε καλά, δεν είχαμε μαλώσει (πάλι καλά γιατί τα έχουν αυτά οι οικογενειακές επιχειρήσεις) είχαμε τελειώσει τη δουλειά μας και θέλαμε να πάμε να φάμε κάτι και να ξεκουραστούμε για να υποδεχτούμε την επόμενη μέρα…

Και τότε ήταν που ένας ανεύθυνος οδηγός, ένας όπως αποδείχθηκε στην πορεία κυριολεκτικά κακός άνθρωπος, ο οποίος μέχρι εκείνη την ημέρα ήτανε ένα παιδί που είχαμε βοηθήσει πολλάκις και αυτόν και την οικογένεια του, ήρθε και σε πήρε.

«Έλα να πάμε μια βόλτα με το αμάξι δυο λεπτά θα κάνουμε, δεν είμαι καλά» αυτά ήταν τα λόγια του…

Που να ξέραμε όμως ότι αυτά τα δυο λεπτά που ζήτησε θα μας κοστίζανε μια ζωή! Μια ζωή πολύτιμη, ανεκτίμητη! Αφού όπως προανέφερα ήθελες να βοηθάς πάντα τους άλλους πήγες μαζί του!

Σε περιμέναμε, δε φάνηκες όμως και το μόνο που θυμάμαι είναι μια κλήση, μια «φονική» κλήση, στην οποία κοκαλώσαμε όλοι!

Σηκωθήκαμε και ήρθαμε όλοι αφού βλέπεις αυτός που επέλεξε να σε πάρει μαζί του ήτανε τόσο ανεύθυνος που ούτε τα δέοντα δε μπορούσε να πράξει, ξέρεις αστυνομίες να πάρουμε κτλ.

ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ! Και γιατί;

Γιατί ένας «βλάκας» μια μέρα δεν ήτανε καλά, ένας 30χρονος που ήθελε υποστήριξη από έναν 22χρονο και ξέρεις γιατί; Γιατί οι γονείς του δε του έμαθαν ποτέ αυτά που έμαθαν σε εμάς οι δικοί μας! Για αυτό!

Απευθύνομαι προς όλους εσάς και λέω να προσέχετε πολύ! Αρκεί μια στιγμή για να χάσεις ότι πιο πολύτιμο έχεις, αν κάποιον δε τον εμπιστεύεστε για τον οποιοδήποτε λόγο μη του δώσετε καμία ευκαιρία, για να το έχετε στο μυαλό σας κάτι σημαίνει!

Μη τρέχετε όταν οδηγείτε, μη μπαίνετε συνοδηγοί σε αυτοκίνητα που οδηγεί κάποιος που δεν εμπιστεύεστε απόλυτα!

Ας γίνετε κακοί, περίεργοι, «κότες» όπως κάποιος μπορεί να σας αποκαλέσει.

Και έτσι λοιπόν μια μέρα χάθηκες με αυτόν τον τόσο άδικο τρόπο! Για την βλακεία και την υπερβολική ταχύτητα κάποιου άλλου, σε πήρε στο λαιμό του για να καλύψει το εγώ του!

Μα αδερφέ μου όσα χρόνια και να ζήσει εσένα δε μπορεί να σε φτάσει και ας έφτασες μέχρι τα 22 σου χρόνια! Μας έμαθες τι θα πει αγάπη, λογική, εργατικότητα, φιλία, συντροφικότητα, ευγένεια! Λέξεις άγνωστες για παρά πολλούς ανθρώπους!

Σε σκέφτομαι κάθε μέρα, κάποια μέρα μπορεί να κλάψω, κάποια μέρα μπορεί να χαρώ γιατί με γέμισες συναισθήματα και ζεις μέσα μου!

Είσαι πάντα και παντού μαζί μου και ας έγινε ότι έγινε και θέλω να ξέρεις ότι σε θυμάμαι και θα σε θυμάμαι πάντα! Κανένας δεν πεθαίνει όταν τον θυμάσαι!

Τα αδέρφια ποτέ δε χωρίζονται το ένα από το άλλο, πάντα ότι και να γίνει!

Ήσουν ένα δώρο για μένα και μπορεί να σε πήρανε από κοντά μου αλλά ποτέ δε θα σταματήσω να γράφω και να μιλάω για σένα, θα είναι σα να σε ξέρουν και να είσαι μαζί μας!

Θα παλέψω για σένα για τα όνειρα σου γιατί και εσύ το ίδιο θα έκανες! Θα κάνω τη θάλασσα μας ωκεανό (ξέρεις εσύ)…

Σ’ αγαπώ μοναδικά

Η αδερφή σου.