Γιατί έπεσε η τηλεθέαση των Άγριων Μελισσών;
Δεν φταίει μὀνο το μοίρασμα της τηλεοπτικής πίτας, αλλά μάλλον κάποιους δεν τους ''βολεύει'' η τολμηρή αλήθεια που δείχνει η σειρά.
Εντάξει, έχει κατανοηθεί πλέον ότι η μυθοπλασία έχει κερδίσει ξανά το χαμένο έδαφός της και μάλιστα σε μια κρίσιμη εποχή για την ποιότητα της τηλεόρασης. Απέναντι σε reality που εκθέτουν την προσωπική ζωή, παρουσιάζονται αυθόρμητα δήθεν με ίντριγκες, πηγαίες ανθρώπινες συμπεριφορές και εκρήξεις, κλάματα, ξεσπάσματα και δεν συμμαζεύεται, ενώ όλα είναι ένα καλά στημένο και μελετημένο σενάριο στο πλαίσιο της παγκόσμιας πρόζας του θεσμού των reality, που ξεκίνησε από την ανάγκη των ανθρώπων, να βλέπουν άλλους ανθρώπους εκτεθειμένους, έψαχναν αυτό που λένε την κλειδαρότρυπα για το δωμάτιο του άλλου.
Και πάμε στο κομμάτι της μυθοπλασίας και τα εσωκομματικά της. Οι θεατές της ελληνικής τηλεόρασης είχαν κάπως ξεχάσει πώς είναι να είσαι σταθερά ”κολλημένος” σε μια σειρά και υπήρχε έντονο παράπονο ότι τα σενάρια είναι τα ίδια και τα ίδια, άντρας, αγαπά γυναίκα, παιδί υιοθετημένο ανακαλύπτει τους πραγματικούς γονείς του μέσω μιας οικονομικής συνεργασίας και πάει λέγοντας. Πάνω σε αυτό το κλίμα έρχονται οι Μέλισσες που ξετρελαίνουν το κοινό και αγγίζουν σχεδόν το 50% και τους 2 εκατομμύρια θεατές ένα βράδυ. Αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος μιας πολύ δύσκολης ζώνης.
Φέτος, η μυθοπλασία πήρε τα πάνω της κι έτσι έχει δημιουργηθεί μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ καναλιών και σειρών. Ο Σασμός στον ALPHA είναι πλέον πρώτος στην prime time, αφού καθημερινά σαρώνει και αφήνει πίσω της όλα τα υπόλοιπα προγράμματα. Σκληρά στη μάχη έχει μπει και το MEGA, με την «Γη της Ελιάς», που αρκετές φορές πρωταγωνιστεί στις πρώτες θέσεις, ενώ o τηλεοπτικός σταθμός κάθε Κυριακή παρουσιάζει μία φρέσκια ιδέα, το «Κομάντα και Δράκοι». Στη πρεμιέρα (22/9) σημείωσε 19.6%, ενώ στο δεύτερο επεισόδιο στις 3/9 άγγιξε το 11.7%.
Μπορεί οι αριθμοί να μην είναι ιδιαίτερα υψηλοί, αλλά η συγκεκριμένη σειρά είναι πρωτότυπη και γι’ αυτό χτίζει σιγά σιγά το δικό της κοινό. Κάτι που έπρεπε να συμβεί για να δούμε επιτέλους κάτι ξεχωριστό από δημιουργούς που τόσο καιρό δεν μπορούσαν να παρουσιάσουν τις προσεγμένες δουλείες τους, τις αξιόλογες συλλήψεις τους, επειδή υπήρχε μια ”φόρμα” που πουλούσε. Γενικά τα Κομάντα συγκαταλέγονται, κατ’ εμέ, στις σειρές εκείνες που αναβαθμίζουν την τηλεόραση και αποδεικνύουν πως μπορεί κι αυτή να προσφέρει στο κομμάτι της τέχνης. Ότι κάτι παίζεται στην τηλεόραση δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι είναι απορριπτέο, κακό, σαχλό.
Το απρόσμενο ήταν η πτώση όχι τόσο από άποψη τηλεθέασης, αλλά από την πρώτη θέση που κατείχαν οι Άγριες Μέλισσες. Το να μοιραστεί η πίτα ήταν κάτι αναμενόμενο. Η τρίτη σεζόν δεν ήταν μόνο μια ”εμπορική” επιλογή. Υπήρχαν ανοιχτή λογαριασμοί στην ιστορία που έπλασαν και πλάθουν η Μελίνα Τσαμπάνη και ο Πέτρος Καλκόβαλης. Δεν μπορούσε να σταματήσει η σειρά στο δεύτερο κύκλο, δεν θέλαμε κιόλας.
Ήδη από τα τέλη του δευτέρου κύκλου οι σεναριογράφοι είχαν αποκαλύψει πως έλαβαν αρνητικά σχόλια για την εμφάνιση της παρακρατικής ομάδας ΑΒΑΝΤΕΣ από κάποιους που ενοχλήθηκαν, επειδή προβάλλονταν φασίστες ή εξαιτίας του τρόπου που προβάλλονταν. Παραπονέθηκαν ουσιαστικά πιστεύοντας ότι δεν πρέπει να μιλάμε για ”οικεία κακά” και πως αντίθετα πρέπει να τα αφήσουμε πίσω. Όμως πως μπορούμε να τα αφήσουμε πίσω, όταν αυτά δεν έχουν κατανοηθεί σε βάθος; Το παράδοξο είναι ότι αυτοί που διαμαρτύρονται για την επιλογή του σεναρίου να προσγειώσει την ιστορία στην επταετία της χούντας είναι πάνω-κάτω οι ίδιοι άνθρωποι που λένε πως άμα δεν ξέρουμε το παρελθόν μας, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στο μέλλον.
Υπάρχουν δε και κάποιοι που λένε πως πλέον δεν ενδιαφέρονται για τη σειρά, ήθελαν την κλασική πρόζα της σαπουνόπερας με τις ερωτικές σχέσεις, τους απλούς φόνους και όχι τους χρωματισμένους. Δεν αντέχουν τη μαυρίλα. Ξεχνούν, όμως, πως ακόμη κι αυτές οι ”ιστορίες” στις Μέλισσες, διαδραματίζονταν εντός πολιτικών συγκυριών, σε δίπολα κοινωνικών καταστάσεων και ιδεολογιών. Από τον πυρήνα της σειράς, δηλαδή τη σχέση Σεβαστών-Σταμίρηδων, ήταν η σύγκρουση του αγαθού, του καλού, του φτωχότερου απέναντι στο μεγάλο αρχοντικό των εγκλημάτων, της απάτης και της σκληρότητας. Ο πόνος του μεροκάματου για την αξιοπρέπεια έναντι της αισχροκερδούς αδηφαγίας. Αν δεν ήταν εντός αυτού του περιβάλλοντος όλα αυτά που ζητάνε οι πιο λάιτ θεατές, ίσως να μην ήταν φορτισμένα με την ίδια δύναμη, ώστε να τους ελκύουν τόσο.
Το πιο προβληματικό που ναι μεν ξεκινάει από την τηλεθέαση, αλλά φανερώνει κάτι πολύ μεγαλύτερο και το κατάλαβα από τα σχόλια στο προηγούμενο κείμενο, είναι ότι πάρα πολλοί πλέον όπου βρουν δημοσίευση που υπερασπίζεται τη σειρά, οργανωμένα εξαπολύουν από αρνητικά σχόλια μέχρι σκληρές βρισιές και από ”ιδεολογικές” παρατηρήσεις μέχρι ξεπλύματα της δικτατορίας της Χούντας.
Το κοινό των Άγριων Μελισσών είναι περίεργο. Μπορεί να έχει κερδίσει και νεότερους ανθρώπους, ωστόσο πάντα στην ελληνική τηλεόραση ο σταθερά σταθερός κόσμος προέρχεται από τις μεγαλύτερες ηλικίες τυγχάνει και πιο συντηρητικός και κατά κάποιο τρόπο χειρίζεται λίγο πιο άτσαλα τα social media, είναι κι αυτοί που πηγαίνουν παντού ειδικά κάτω από σάιτς και αναρτήσεις και σχολιάζουν. Μερικά από τα αρνητικά σχόλια που έλαβα κάτω από την ανάρτηση Βάλτε τα παιδιά σας να δούνε Άγριες Μέλισσες:
”Ήταν το καλύτερο σήριαλ και τώρα έγινε η μεγαλύτερη ξεφτίλα.”
”Άγριες μέλισσες: Το πιο βίαιο έργο της Ελληνικής τηλεόρασης!! Καθημερινά ο τηλεθεατής βλέπει: Δολοπλοκίες, ψέματα, συκοφαντίες, βία, νταηλίκια, μίσος, όλα για το κέρδος, παράνομες δραστηριότητες, χασισοφυτείες, απιστίες, παράνομοι έρωτες, άγρια φονικά, εκτελέσεις.. κι όλα αυτά σε ένα μικρό χωριό λίγων κατοίκων με ένα μονοθέσιο σχολείο 6-7παιδιών! Μωρέ .. μπράβο!!”
Αξίζει να σημειωθεί πως τα παραπάνω σχόλια προέρχονταν από χρήστες με ελληνικές σημαίες στη φωτογραφία προφίλ και αναρτήσεις ανάλογες που δεν χρειάζεται να αναπαράγουμε.
Υπάρχουν βέβαια και αντίστοιχα υπερασπιστικά πολιτικά σχόλια, που πραγματικά αναγνωρίζουν τη θαρραλέα στάση και επιλογή όλης της ομάδας πίσω από της Άγριες Μέλισσες που μέρα με τη μέρα προσφέρουν όλο και πιο συγκλονιστικές στιγμές και παραδίδουν μαθήματα ιστορίας.
Ο Γκοτσόπουλος στα πάρα πολύ δύσκολο επεισόδιο που διαδραμτίζεται αποκλειστικά στο στρατόπεδο εξορίας στη Λέρο, έδωσε κυριολεκτικά ρεσιτάλ ερμηνείες. Το ίδιο και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, αφού όπως σημειώνει και ο σκηνοθέτης της σειράς, το να γυρνάς σκηνές έντονης συναισθηματικής φόρτισης απαιτεί πολλή δουλειά ερμηνευτικά, αφού γυρίζονται κατακερματισμένες και οι ηθοποιοί πρέπει να μπαίνουν κάθε φορά στο κλίμα, προσπαθώντας να αναπαραστήσουν κάτι τρομερά οδυνηρό, να διαγράψουν πάνω στο πρόσωπο, το σώμα και τη φωνή τους τον πόνο, σωματικό και ψυχικό.
https://www.facebook.com/lefteris.charitos/posts/10222809876889860
Δεν είναι, πιστεύω, μόνο η πίτα που μοιράστηκε, αλλά υπάρχουν άλλοι δυο παράγοντες. Ορισμένοι άνθρωποι, δικαιολογημένα, ίσως και από μνήμες, ακούσματα, αλλά και από στομάχι δεν αντέχουν να βλέπουν τις σκληρές σκηνές, τα μαρτύρια που περνούσαν οι άνθρωποι στο καθεστώς της Χούντας, ωστόσο αυτά δεν παύουν να είναι κομμάτια της ιστορίας και κάποιοι έπρεπε να μιλήσουν γι’ αυτό, όπως συμβαίνει και σε παραγωγές του εξωτερικού (When they see us, Unorthodox). Δεν γίνεται να υπάρχει σιωπή με το πρόσχημα της σκληρότητας, γιατί διαφορετικά επέρχεται το πέρασμα του χρόνου που σκεπάζει τα μελανά σημεία της ιστορίας μας με το πέπλο της λήθης.
Ο άλλος παράγοντας είναι πιο σοβαρός και έχει να κάνει με έναν πόλεμο που δέχεται όλη η ομάδα των Μελισσών για τη θαρραλέα της απόφαση να καταδείξει τη βαρβαρότητα της επταετίας στο πλαίσιο μιας καθημερινής σειράς που προχωράει και με άλλα γεγονότα μιας ήδη πλασμένης ιστορίας με δομημένους χαρακτήρες.
Ας είναι αυτό το κόστος των Μελισσών να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να κάνουν τη δύσκολη δουλειά να δώσουν στην τηλεόραση την ευκαιρία να μιλήσει για κρίσιμα ζητήματα.
