Ημερολόγια Καραντίνας 6: Δεν ακούω τη φωνή μου

Λέξεις: Μαίρη Γκίζη

Είμαι μόνη μου. Ξυπνάω το πρωί 4-5 το πρωί βλέπω κανένα ωραίο ντοκιμαντέρ να περάσει η ώρα. Στις οκτώ σηκώνομαι πια από το κρεβάτι. Πάω στο σαλόνι, κάνω τον καφέ, ανοίγω την τηλεόραση και πιάνω το κέντημα. Έτσι περνάει η ώρα μου, αλλιώς θα τρελαινόμουνα. Το μεσημέρι φτιάχνω κάτι να φάω και πιάνω το βιβλίο μου. Μια φορά την εβδομάδα θα βγω να πάω στο σούπερ μάρκετ και πάλι μέσα. Φοράω τη μάσκα μου, παίρνω το χαρτί που γράφω πού θα πάω, γυρίζω με τον φόβο, πλένω τα χέρια μου και ξέρω ότι θα ξαναβγώ σε μια βδομάδα.

Κόσμο δεν έχω καθόλου. Πριν δεκαπέντε μέρες πήγα σε μια κυρία στην πολυκατοικία που έχει αλτσχάιμερ και την κοιτάζουν γυναίκες. Πήγα κάθισα λίγο. Σήμερα μου είπαν ότι η μητέρα της γυναίκας που την κρατά έχει κορονοϊό. Λέω μάλιστα, βρήκα και ’γω να πάω επίσκεψη. Μου λένε τα παιδιά μου «μην τυχόν και ξαναπάς»… Πήγα, κάθισα ένα τέταρτο να δω έναν άνθρωπο και…

Σήμερα με πήρε μια φίλη μου που μένει στην Ηλιούπολη μήπως καταφέρουν να τη φέρουν να τη δω. Της είπα «όχι να μην έρθεις». Δεν θέλω. Αυτή βλέπει την εγγονή της, τον γιο της, μπαινοβγαίνουν. Δεν θέλω να την δω. Φοβάμαι. Εγώ έχω να δω τα δισέγγονα μου από το Σεπτέμβριο. Τα παιδιά μου από του Αγίου Δημητρίου, ένα μήνα. Δεν θυμάμαι ποτέ σε όλη μου τη ζωή στη Θεσσαλονίκη τέτοιο πράγμα. Κάναμε ό,τι θέλαμε, τέτοιο πράγμα ποτέ.

Το πιο δύσκολο για μένα είναι ότι δεν μιλάω. Αν δεν πάρω τηλέφωνο ή αν δεν με πάρουν δεν ακούω τη φωνή μου. Υπάρχει μέρα που δεν ξέρω αν μπορώ να μιλήσω. Ακούω την τηλεόραση αλλά δεν μιλώ. Δεν ακούγομαι. Και κλειδωμένη η πόρτα μέρα νύχτα. Ξεκλειδώνει μια φορά την εβδομάδα να πάω στο σούπερ μάρκετ. Πήγαινα στο γυμναστήριο 3 φορές τη βδομάδα, στην Καλαμαριά. Έβλεπα τις κοπέλες, γελούσα, μιλούσα. Τώρα σιωπή. Τίποτε. Φυλακή. Να μη βλέπω τις δύο-τρεις φίλες που μου έμειναν τρεις μήνες. Να πάω να πιω έναν καφέ. Μαρτύριο είναι που δεν ξέρω και το ίντερνετ. Μου λένε τα κορίτσια μου «γιαγιά να σου πάρουμε μια συσκευή να μας βλέπεις. Να στο μάθουμε». Τους λέω «εγώ έχω μάθει με την αλληλογραφία, με τα γράμματα και τα τηλέφωνα».

Ζούμε ένα μαρτύριο. Και ακούς και αυτούς που λένε δεν πιστεύω. Ανεβαίνει η πίεσή μου 18 από την καταπίεση. Πίνω δεύτερο χάπι κάθε μέρα. Ήθελα να περπατήσω λίγο. Πήγαινα μέχρι την Παπαναστασίου, γύριζα, τώρα τίποτε. Περνούσαν δύο ώρες. Τώρα δεν περνάνε.

*H Μαίρη Γκίζη είναι συνταξιούχος. Ζει μόνη της στη Θεσσαλονίκη. 

* Τα Ημερολόγια Καραντίνας καταγράφουν ιστορίες κατοίκων της Θεσσαλονίκης τον καιρό της πιο μεγάλης της δοκιμασίας. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή των κειμένων χωρίς γραπτή άδεια της parallaxi. Διαβάστε και τα υπόλοιπα ημερολόγια εδώ.