Η ηθική είναι σημαντικότερη από την επιτυχία

Ας δεχτούμε a priori πως οι εθνικές επιτυχίες στον αθλητισμό, ομαδικές και ατομικές, αναπτερώνουν το ηθικό των Ελλήνων, τους κάνουν να πιστεύουν στις δυνατότητές τους.

Ας το υποθέσουμε γιατί, προσωπικά, καθόλου δεν το πιστεύω ή καλύτερα: καθόλου δεν το θεωρώ δεδομένο. Συμφωνώ περισσότερο με τον Μάνο Χατζιδάκι που θεωρούσε ότι «η επιτυχία σπρώχνει τους νικητές στα χαμαιτυπεία ενώ η ήττα οδηγεί στην περισυλλογή και την προσωπική βελτίωση» και λατρεύω εκείνον τον υπέροχο στίχο του Τάσου Λειβαδίτη που λέει: «καθένας μας έχει μια μυστική περιουσία από ξεχασμένες ταπεινώσεις».

Επιτυχίες, λοιπόν, στον αθλητισμό. Τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, τα μετάλλια στους Ολυμπιακούς, οι διασυλλογικές διοργανώσεις των ομάδων μας, ακόμα και οι επιτυχίες Έλληνων αθλητών με ομάδες του εξωτερικού σε δημοφιλή αθλήματα, προκαλούν συζητήσεις, μονοπωλούν την επικαιρότητα. Αυτό θα συνέβαινε και προχθές στο Τόκιο αν ο Θοδωρής Ιακωβίδης έπαιρνε κάποιο μετάλλιο στην κατηγορία της άρσης βαρών όπου αγωνίστηκε. Αλλά, δυστυχώς, δεν πήρε. Κι έτσι η συζήτηση περί εθνικής υπερηφάνειας και αναπτέρωσης του ηθικού του ταλαιπωρημένου ελληνικού λαού δεν άνοιξε ποτέ.

Κι ευτυχώς δεν άνοιξε ποτέ γιατί πάλι θα μας «αποκοίμιζε». Θα μας έστελνε «στα χαμαιτυπεία», που έλεγε κι ο Μάνος, να συμφωνούμε μεταξύ μας για το πόσο σημαντική είναι η Ελλάδα μας, παρά το μικρό της μέγεθος, για το πόσα πολλά μπορούμε να πετύχουμε ως χώρα κι άλλα τέτοια αυτάρεσκα και αυτοαναφορικά. Ο Θοδωρής Ιακωβίδης δεν μας χάρισε περηφάνια με κάποια επιτυχία του στο Τόκιο, ωστόσο φαίνεται πως μας χάρισε κάτι σημαντικότερο, πολυτιμότερο: μας χάρισε συγκίνηση και άνοιξε ένα πεδίο αυτοκριτικής.

Ναι, είναι σημαντικότερο από ένα μετάλλιο αυτό που συμβαίνει από προχθές. Το συναισθηματικό ξεγύμνωμα του Ιακωβίδη στον φακό, δημιούργησε στα νέα παιδιά ένα άλλο πρότυπο: αυτό του αθλητή που είναι πάνω από όλα άνθρωπος. Που έχει περηφάνια και ευαισθησίες. Ναι, σίγουρα είναι πρότυπο ο αθλητής που αγωνίζεται και ανταμείβεται με μια μεγάλη επιτυχία. Είναι, όμως, το ίδιο σημαντικό πρότυπο κι αυτός που αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια την αποτυχία του. Ισως, σημαντικότερο, μάλιστα, αφού στην πραγματική ζωή είναι περισσότερες οι αποτυχίες από τις επιτυχίες κι απείρως περισσότερα τα προβλήματα από τις απολαύσεις των επιτυχιών.

Ο Θοδωρής Ιακωβίδης είναι, ίσως, ο σημαντικότερος αθλητής του 2021 γιατί είπε αυτό που όλοι ξέραμε και κανείς δεν παραδέχονταν. Οτι, δηλαδή, τους αθλητές τους αγνοούμε όταν δίνουν τον πραγματικό τους αγώνα και τους θυμόμαστε μόνον στην επιτυχία τους, στον θρίαμβό τους ώστε να κλέψουμε κάτι από αυτούς. Κάτι που δεν το δικαιούμαστε, που δεν το πιστέψαμε, που δεν το ενθαρρύναμε. «Τζάμπα μάγκες» όλοι μας. Ολη η κοινωνία, όλος ο πολιτισμός μας.

Ο Θοδωρής Ιακωβίδης είναι ο σημαντικότερος αθλητής του 2021 γιατί τόλμησε να θέσει την σημαντικότερη παράμετρο στην εξίσωση του αθλητισμού αλλά και συνολικά της ζωής: Την ηθική. Ποιες είναι οι αξίες μας; Ποια είναι η στάση μας στα πράγματα; Πώς εκτιμούμε τον αγώνα των ανθρώπων; Πώς τους βοηθάμε; Πώς και γιατί χαιρόμαστε με τις χαρές και τις λύπες τους;

Για τους πολιτικούς δε θα χαλαλίσω παρά ελάχιστες λέξεις. Είναι ανάξιοι λόγου άνθρωποι που αφήνουν αθλητές με 250 ευρώ το μήνα κι αυτοί ξοδεύουν 20.000 ευρώ για φωτογραφίσεις. Οχι, την συζήτηση των ημερών δε θα την μονοπωλήσουν οι πολιτικοί. Ανήκει σε όσους περνούν τις δυσκολίες του Ιακωβίδη και σ’ αυτούς που δηλώνουν διατεθειμένοι να στηρίξουν τους αφανείς Ιακωβίδηδες του ελληνικού αθλητισμού.

Να μην τις ξεχάσουμε αυτές τις μέρες. Ο Ιακωβίδης είναι ο κανόνας, δεν είναι η εξαίρεση. Ας σκεφτούμε τι δεν κάναμε εμείς κι ας φροντίσουμε να το αλλάξουμε. Ας κάνουμε τον Ιακωβίδη πραγματικό ινφλουάνσερ, όχι τόσο για να προσεγγίσει χορηγούς και να κάνει σωστά την προπόνησή του για τους επόμενους Ολυμπιακούς αλλά, κυρίως, για να έχει τη δύναμη ο λόγος του να συνεχίσει να θέτει ζητήματα ηθικής. Δεν είναι ούγκανα οι αθλητές. Δεν έχουν μόνον σωματικά χαρίσματα. Είναι πλάσματα υπέροχα με νου υγιή μέσα σε σώμα υγιές. Είναι παιδιά ευαίσθητα που δε διστάζουν να εκτεθούν. Ο χαρακτήρας τους πρέπει να εμπνέει τα νέα παιδιά, τα παιδιά μας, το ίδιο με τις επιτυχίες τους, ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο.

Υ.Γ.: Η Ελλάδα καίγεται. Στην Αχαΐα, στη Ρόδο, στην Εύβοια, στο Σουφλί. Κι ο πρωθυπουργός κάνει τα μπάνια του «Αλύγιστος στο Μαράθι Χανίων», όπως λέει το «ρεπορτάζ» των Πετσομένων ΜΜΕ. Κι απορούμε μετά για όσα περνούν οι αθλητές μας; Δηλαδή, από ανθρώπους που δε διστάζουν να συνεχίσουν το τριήμερό τους στις θάλασσες ενώ πολίτες ξεσπιτώνονται για να μην καούν ζωντανοί, περιμένουμε να κατανοήσουν τα προβλήματα των αθλητών και να τους στηρίξουν στην προετοιμασία τους για τους αγώνες. Και θα περιμένουμε για πάντα γιατί απλά δεν μπορούν να μπούνε στη θέση των άλλων. Ζούνε στον δικό τους κόσμο.