Κανείς δε θα μας διώξει από τα όνειρα

Λέξεις / Εικόνες: Νόπη Ράντη

“Μ’ έκλεισε μέσα η βροχή και μένω τώρα να εξαρτιέμαι από σταγόνες. Όμως πού ξέρω αν αυτό είναι βροχή ή δάκρυα από τον μέσα ουρανό μιας μνήμης;” Κική Δημουλά.

Μέρες βροχής, μέσα κι έξω.

Μέρες απόγνωσης, ανάγκης και μαζί αναβρασμού. Νιώθεις ανήμπορος να φωνάξεις, να ακουστείς κι όμως έχεις τη δύναμη να ονειρεύεσαι ακόμα, να βρέχει κι εσύ να κοιτάς τις λακκούβες με τα βρωμόνερα και να βλέπεις τ’άστρα.

Κόντρα στους στίχους της Δημουλά, βγαίνω μια βόλτα στη βροχή, δεν τη φοβάμαι. Στα ρημαγμένα πεζοδρόμια και στις λακκούβες των δρόμων, βλέπω τα σύννεφα, βλέπω έργα ζωγράφων που δεν έχουν γίνει ακόμα, βλέπω κινηματογραφικά καρέ και ποίηση, βλέπω έναν άλλο κόσμο. Τον δικό μου, αυτόν που ονειρεύομαι. Κανείς δεν θα μας διώξει από τα όνειρα.

Τσαλαβουτάω και σκέφτομαι εκείνους τους αγαπημένους στίχους που ζωγράφιζε στα όνειρά μου η Αναστασία Γκίτση:

“Από τα κάστρα” Αναστασία Γκίτση

Βροχή στάλαζε στα θολά τζάμια του λεωφορείου με τα παλιά λάστιχα που τρίβονταν στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Τούτη η βροχή δεν έφτασε να ξεπλύνει τις λέξεις μου που τριγυρνούν μονάχες στα κάστρα θωρώντας το ανείπωτο.

Κανείς δεν θα μας διώξει από τα όνειρα. Έλα μαζί μου μια βόλτα στη βροχή, έχω τόσα να σου δείξω.

Έλα μαζί μου.

“Βροχή” – Τάσος Λειβαδίτης

Μια νύχτα θα κάνουμε μια μεγάλη σκέψη, αλλά δεν πρέπει να την πούμε πουθενά (είναι η μόνη δικαιοσύνη), ύστερα θα βγούμε στους δρόμους, θα βρέχει κι η βροχή έχει κι εκείνη την ιδιωτική της ζωή, ενώ εμείς δεν είχαμε, θ’ αργοπορήσουμε μπροστά σ’ ένα φαρμακείο, μιας κι είμαστε θνητοί και αφού οι ουρανοί γνωρίζουν την αθωότητά μας, τέλος, όπως θα ξημερώνει, θα χτυπήσουμε την πόρτα του σπιτιού μας, αλλά κανείς δε θα μας γνωρίζει – είναι απίστευτο σαν τις μεγάλες μέρες που ζήσαμε.

 Αντίο, λοιπόν. Ας ανοίξουμε την ομπρέλα μας κι ας προσπεράσουμε βιαστικά το τέλος μιας εποχής.