Κάποιοι (ευτυχώς) μιλάνε έξω από τα δόντια για όσα γίνονται
Το ταξίδι στην Ικαρία, ο Λιγνάδης, οι χειροκροτητές
Μπροστά σε μια σοκαριστική σιωπή των κυρίαρχων media απέναντι σε όσα απίστευτα συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα, υπάρχουν μερικές φωνές που αρθρώνουν ένα γενναίο λόγο στα social media που γίνεται viral σε ένα κόσμο που ψάχνει να ακούσει αλήθειες.
Ο εξαιρετικός όπως πάντα Κωστής Παπαϊωάννου, δημιουργός του Αντίφωνο:
Ο εξουσιαστικός πριαπισμός και το σπινιάρισμα της αηδίας
Από τη μια η ακραία, ωμή σεξουαλική βία ντυμένη με το πέπλο συκής μιας τρύπιας αρχαιομαθούς αριστείας. Και από δίπλα ένα δίκτυο αλληλοεξαρτήσεων και εξυπηρετήσεων: Λιγνάδηδες, Μενδώνηδες, Μπαμπινιώτες, Μαρέβες. Παραδοσιακές προστασίες, ντον παντρόνε παντού: μιντιάρχες που προστατεύουν τους δικούς τους, οικονομικοί παράγοντες που επιβάλλουν σιγή ασυρμάτου για ευνοούμενους πολιτικούς με χοιρινή συμπεριφορά.
Από την άλλη το μπαλκόνι της πανωσηκωμένης Ικαριώτικης αυθαιρεσίας με τον πρίγκηπα πρωθυπουργό.
Το σύνδρομό του πρέπει να μελετηθεί στα σοβαρά, δεν είναι απλώς επικοινωνιακά λάθη ούτε μόνο ένας άνθρωπος που σφύζει από ζωή, που δεν μπορεί να κρατηθεί, βρε αδερφέ, στην Πάρνηθα, στα νησιά να ηλιοκαίγεται, στο γλέντι στο μπαλκόνι, όλο να καβαλάει ποδήλατα και μοτοκρός και τζετ σκι να ξεχύνεται στα δάση και στα πελάγη και στα ποτάμια. Δεν είναι δηλαδή μόνο το δασύτριχο κι ανέμελο μπούστο ενός πρωθυπουργού που υπερίπταται της ατομικής ευθύνης. Είναι κάτι παραπάνω. Είναι συνδυασμός πριγκηπικού ακαταλόγιστου και εξουσιαστικού πριαπισμού.
Εκεί συναντιέται με τον αυλικό θεατρικό γελωτοποιό που είναι κι αυτός σε διαρκή στύση, literally.
Ο συνδυασμός είναι συντριπτικός.
Όταν μπουν οι φωτογραφίες μαζί, ξεχειλίζει η οργασμική εξουσία, ο μπρουτάλ διονυσιασμός. Εκεί σπινιάρει από χτες η αηδία. Και αν μέχρι πριν λίγο η δυσφορία από τα μέτρα έφθειρε την κυβέρνηση, περνάμε το σημείο τομής που ο θυμός για την κυβέρνηση φθείρει και υπονομεύει ευθέως τα μέτρα.
Άρα; Να μη βγαίνουν όλα στη φόρα; Ναι, φυσικά ναι, ΝΑΙ με κεφαλαία γράμματα. Απλώς να έχουμε τον νου μας.
Όταν η αηδία σπινιάρει με τέτοιο ρυθμό, συχνά δε βγαίνει κάτι καλό. Θέλει πολλή δουλειά να βγει καλό. Όταν τα ονόματα αδίστακτων κακοποιητών συμφύρονται με την εικόνα ενός πρωθυπουργού σε διαρκές διάλειμμα ζωής και κεφιού, και υπουργών που ανακοινώνουν μέτρα σαν να οδηγούν συγκρουόμενα, κάτι δεν πάει καλά. Και όταν όλα αυτά πέφτουν κατακέφαλα σε μια βαθιά καταθλιπτική κοινότητα, σε νοικοκυραίους κλεισμένους στα σπίτια, σε γερόντους που τρέμουν, σε νέους που σκάνε, σε επιχειρηματίες που βάζουν θηλιά, τότε δύσκολα να περιμένουμε κάποια κάθαρση. Δύσκολα νικάει η συντεταγμένη πολιτική σε όλα αυτά.
Εμείς πρέπει να επιμένουμε όσο πολιτικά και συντεταγμένα γίνεται. Κόντρα στην αντιπολιτική, την τζάμπα ηθικολογία, κόντρα σε έναν νέο «αντισυστημισμό» της κλειδαρότρυπας.
Γιατί αλλιώς θα σκύβουμε να δούμε στην κλειδαρότρυπα και θα βγάζουμε το μάτι μας από την άλλη πλευρά.
Και ο Θοδωρής Ρακόπουλος, αναπληρωτής καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Όσλο
Φοβάμαι ότι δεν μπορώ να συμφωνήσω με τους φίλους που σημειώνουν ότι η κίνηση Μητσοτάκη στην Ικαρία ήταν “λάθος” ή πόσο μάλλον “επικοινωνιακό λάθος” ή ακόμα πως δείχνει “κακή οργάνωση”. Ο Μητσοτάκης και το επιτελείο του πολλά είναι αλλά χαζοί δεν είναι. Είναι φοβερά οργανωμένοι και μεθοδικοί στην προώθηση του στόχου τους, και βέβαια ποντάρουν στην επικοινωνία. Δεύτερη και μάλιστα τόσο τρανταχτή παρανομία του ΠΘ σε δύο μήνες, και μάλιστα την στιγμή που ανακοινώνονταν νέα, πιο ακραία και αντικοινωνικά μέτρα, απλά αποκλείεται να είναι ένα “λάθος”.
Νομίζω πως η κίνηση Μητσοτάκη έγινε συνειδητά. Στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα εμπέδωσης, σε συμβολικό επίπεδο, του θριάμβου της εκτελεστικής εξουσίας επί του κράτους δικαίου που εδώ και μήνες απεργάζεται η κυβέρνηση αυτή. Μόνο κερδισμένοι μπορούν να βγουν άνθρωποι σαν τον Μητσοτάκη από μια τέτοιου είδους επίδειξη δύναμης κι αλαζονείας.
Στο σύστημα αξιών τους στη δεδομένη συγκυρία μετράει μόνο ένας στόχος: όσο πέφτουν και τα τελευταία, προσχηματικά αναχώματα χρηστής διοίκησης και λογοδοσίας, τόσο περισσότερο το σύστημα αυταρχισμού που προωθούν αρχίζει να παίρνει μόνιμο σχήμα, που θα κρατήσει σε όλη την πανδημία και ίσως και μετά από αυτήν. Θα τολμούσε μάλιστα να σκεφτεί κανείς πως επιστροφή σε τύποις δημοκρατική “κανονικότητα” μπορεί και να μην υπάρξει. Το βαρίδι της κατάλυσης ισονομίας και δικαιωμάτων δεν θα εξαφανιστεί με το τέλος του covid.
Σχετικά Αρθρα