Η καραντίνα στο βουνό
Για πρώτη φορά σκέφτηκα τόσο σοβαρά πως οι πόλεις είναι πεπερασμένες. Και όσα έχουν πιθανά να σου δώσουν έχουν αρχή μέση και πιθανά ένα τέλος. Η φύση όμως είναι ανεξάντλητη.
Είμαι παιδί της πόλης. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο άστυ, το εγκατέλειψα μόνο για διακοπές και ταξίδια. Το κέντρο της πόλης αποτέλεσε πάντα τον τόπο δράσης και καθημερινότητας μου και η γειτονιά που μένω τον τόπο απόσυρσης τις νύχτες.
Ενάμιση μήνα από την πόλη δεν έλειψα ποτέ. Πρώτη φορά. Την καραντίνα την πέρασα όλη στον Κίσσαβο. Ως άτομο ευπαθούς ομάδας, αποφάσισα μαζί με την οικογένεια μου να αποσυρθώ σε έναν τόπο απομονωμένο και λιγότερο εκτεθειμένο σε κινδύνους. Στο βουνίσιο λημέρι μας. Στο δικό μας αναχωρητήριο.
Το πιο συναρπαστικό πράγμα που μου συνέβη, αυτή την μακριά και επώδυνη για όλους μας περίοδο, είναι η παρατήρηση της φύσης.
Το θαύμα μιας μέρας από την αρχή μέχρι το τέλος της. Με τον ορίζοντα ανοιχτό μπροστά, τα μάτια να βλέπουν τα χρώματα να αλλάζουν στον ουρανό στη διάρκεια της, τη φύση να εισέρχεται εντυπωσιακά στην άνοιξη, χωρίς να χαμπαριάζει από απειλές, εκτός αυτές των καιρικών φαινομένων, τα δέντρα να δένουν τον καρπό και όσα φυτεύονταν να μεγαλώνουν και να γίνονται η μελλοντική τροφή. Να βλέπω την Κατερίνα να καμαρώνει τους κόπους της στον κήπο που προόδευαν.
Οι μυρωδιές που τάισαν την όσφρηση μου, τα χρώματα που αποζημίωσαν την όραση μου, οι ήχοι της σιωπής, των πουλιών, των κεραυνών, της βροχής στη στέγη, των σκυλιών που αλυχτούσαν μακριά τις νύχτες, των ελάχιστων αυτοκινήτων που διέκοπταν τη γαλήνη, οι λιγοστοί άνθρωποι που συναντούσα στις μικρές βόλτες και με χαιρετούσαν χωρίς να με γνωρίζουν, μια άλλη νοηματοδότηση της ζωής. Αληθινή και πολύτιμη.
Πέρασα ενάμιση μήνα με τα ρούχα στη βαλίτσα να μην έχουν βγει και με δυο φόρμες που εναλλάσσονταν.
Η ζωή εκεί πάνω δεν είναι εύκολη, το έβλεπα κάθε μέρα σε μας και στους γύρω. Σε αυτούς που ο τόπος δεν είναι σκηνικό διακοπών αλλά καθημερινότητα.
Όμως για πρώτη φορά σκέφτηκα τόσο σοβαρά πως οι πόλεις είναι πεπερασμένες. Και όσα έχουν πιθανά να σου δώσουν έχουν αρχή μέση και πιθανά ένα τέλος. Η φύση όμως είναι ανεξάντλητη.
Της χρωστάω πολλά αυτής της φιλοξενίας του βουνού. Ελπίζω στο μέλλον να ξεπληρώσω μέρος του πολύτιμου δώρου του. Σήμερα επιστρέφω στην πόλη μου. Να πάρουμε πάλι τις ζωές μας από την αρχή. Στο πιο παράξενο καλοκαίρι της ζωής μας.
