Καταδικασμένοι να ζουν “εξαπατημένοι”
Οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να ζουν εξαπατημένοι, εγκλωβισμένοι στα αδιέξοδά τους.
Δεν πέρασαν παρά μόνο μερικές ημέρες από το άρθρο μου με τίτλο “Αναβρασμός προ των πυλών” σε αυτήν εδώ τη στήλη. Χθες ταυτόχρονα στις μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας υπήρξαν μαζικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας με πρόσχημα ένα τεχνητό κύμα “αντιεμβολιαστών”.
Αυτοί οι άνθρωποι νιώθουν πως οι ελευθερίες τους περιστέλλονται, αλλά αποφασίζουν να λειτουργήσουν πρώτα απ΄όλα αυτοκαταστροφικά. ‘Εχουν χαράξει μία συγκεκριμένη πορεία την τελευταία δεκαετία. Ήταν πρωταγωνιστές για διαφορετικούς λόγους απ΄αυτούς που συνάδουν με την κοινή λογική τόσο προσπαθώντας να εισχωρήσουν στο κίνημα των “Αγανακτισμένων”, όσο και στους υποστηρικτές του “ΟΧΙ” του καλοκαιριού του 2015. Αργότερα τους είδαμε κατά της συμφωνίας των Πρεσπών και σήμερα κατά της “υποχρεωτικότητας”.
Αν μελετήσει κανείς σε βάθος το δοκίμιο του Johann Chapoutot, “H πολιτιστική επανάσταση του ναζισμού” θα κατανοήσει τη γοητεία που ασκεί διαχρονικά αυτή η γραμμή. Φλερτάρει με τον άνθρωπο, έχει τη δυνατότητα να τον μαγέψει με τις σειρήνες της και να τον οδηγήσει σε σκοτεινά μονοπάτια. Αυτοί που υποκινούν τις απογοητευμένες μάζες γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν. Εδώ όμως μιλάμε για πανδημία, έχουμε μπροστά μας μία σειρά μεταλλάξεων, μετράμε ήδη 13.000 νεκρούς και ημερήσιο μέσο κρουσμάτων που αγγίζει τις 3000. Τα περιθώρια είναι στενά. Η κάνουλα των χρημάτων κλείνει και το Εθνικό Σύστημα Υγείας προετοιμάζεται και πάλι να δοκιμάσει τα όριά του. Από την μεριά της η Κυβέρνηση αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της, να ζητήσει ένα “συγγνώμη” και να προσπαθήσει να ενώσει. Αντιθέτως διχάζει κι οδηγεί σε ακραία πόλωση. Αποτέλεσμα αυτής οι σκηνές που είδαμε χθες.
Οι αναστολές συμβάσεων εργασίες για τους μη εμβολιασμένους και στο βάθος … οι απολύσεις διαμορφώνουν ένα τοπίο εργασιακής επισφάλειας. Ο κόσμος προσπαθεί να διαχειριστεί τον φόβο και τις αμφιβολίες του. Το φετινό καλοκαίρι είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα. Υπάρχει μεγάλη ανησυχία για το τι θα συμβεί μετά τις 15 Αυγούστου. Οι χθεσινές εικόνες σόκαραν το “μεσαία κοινό”. Πιθανώς όμως έμεινε σε αυτές και δεν πληροφορήθηκε τη σπουδαία είδηση της ημέρας. H έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας με τίτλο “Ελλάδα: Η ελευθερία της συνάθροισης σε ρίσκο και παράνομη χρήση βίας της εποχή του COVID-19”. Όπως σημειώνει ο Θανάσης Καμπαγιάννης: “κανένας δημοκρατικός πολίτης δε νιώθει ευχάριστα που η χώρα μας συγκαταλέγεται στη χορεία αυταρχικών κι ανελεύθερων καθεστώτων που καταπατούν δικαιώματα κι ελευθερίες”.
Εκεί πατούν και χτίζουν το αφήγημά τους συγκεκριμένες οργανώσεις με σαφή πολιτικό προσανατολισμό ακρο-δεξιά της σημερινής κυβέρνησης. Η μίνι ανακωχή του 2018-2019 για την πολιτική αλλαγή φαίνεται πως ανήκει στο παρελθόν. Ρόλο κλειδί από εδώ και πέρα θα διαδραματίσει η Εκκλησία που ασκεί επιρροή στους χιλιάδες πιστούς. Και χθες είδαμε στην πρώτη γραμμή ιερείς, την ώρα που ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδας Ιερώνυμος προσπαθεί να διατηρήσει μία ισορροπία με φόντο την κοινωνία. Όσον αφορά τα λάβαρα. Σημαίες της Επανάστασης του 1821 (ναι 200 χρονιά! μετά την κήρυξή της), σημαίες της Μακεδονίας, Χριστιανικά Λάβαρα. Προσπάθεια συσπείρωσης που κάποιοι όμως εκμεταλλεύονται.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να ζουν εξαπατημένοι, εγκλωβισμένοι στα αδιέξοδά τους. Το τρυπάκι των συνωμοσιών σε εξουθενώνει. Ο εθνικο-λαϊκισμός και ο νεοεθνικισμός αναβιώνουν. Η αίσθηση του “ανήκειν” σε μία συλλογικότητα καλύπτει κενά και πνίγει απωθημένα. Μπορεί η Χρυσή Αυγή να καταδικάστηκε ως εγκληματική οργάνωση, αλλά όπως έγραψα πριν λίγες ημέρες ο “χρυσαυγιτισμός” δεν έσβησε. Είναι ο σπόρος του Μπάνον που περιμένει τους καρπούς του σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο Τραμπ ηττήθηκε, ο “τραμπισμός” όμως βγήκε νικητές στις εκλογές του 2020 με αποκορύφωμα την είσοδο ενός ετερόκλητου κύματος στο Καπιτώλιο των Ηνωμένων Πολιτειών με την ανοχή της αστυνομίας. Ακριβώς σε αυτό το σημείο πρέπει να επιστρατευτεί η κριτική σκέψη κι ο λόγος απ΄όλους μας. Οι παγίδες στο εξής θα είναι πολλές και οι “πειρασμοί” άπειροι.
