Ξεματιάσματα

Με την απόσταση ασφαλείας των 500 χιλιομέτρων, ένας Θεσσαλονικιός δημοσιογράφος που άφησε την πόλη για αναζήτηση μιας άλλης ζωής στην Αθήνα, κρίνει την πορεία της δημαρχίας Ζέρβα και της πόλης.

Μπορεί να μην το πιστεύετε, αλλά όχι, δεν έγινα σοφότερος ως προς τη Θεσσαλονίκη, ζώντας τα τέσσερα τελευταία χρόνια στην Αθήνα. Αντί να αποκτήσω μια πιο καθαρή εικόνα για την πόλη στην οποία είδα το φως και τις “Τρύπες”, έπρεπε συχνά να βρίσκομαι στη δύσκολη θέση να την υπερασπίζομαι. Ακόμη και χωρίς να το θέλω.

Μα τι περιμένατε να συμβεί; Όταν αφήνεις πίσω φίλους, συγγενείς και κυρίως, αναμνήσεις και βιώματα, η νοσταλγία έρχεται και σε κοπανάει την πιο ακατάλληλη στιγμή. Σου κάθεται στο στομάχι σαν μπαγιάτικο τσουρέκι και όσες βόλτες και αν κάνεις πάνω-κάτω στη Νέα Παραλία δεν χωνεύεται. Ίσως φταίει η υγρασία, ίσως όμως φταις και εσύ που μεγαλώνεις αντί να γίνεσαι μικρός κάθε φορά που σκέφτεσαι όλα αυτά τα στρώματα Ιστορίας που κρύβουν τα χώματά της. Τόση ιστορία όμως πώς χωνεύεται; Και πώς ξεπερνιέται;

Γι’ αυτό και το ταβάνι της πόλης είναι μικρό. Όχι σαν των νεοκλασικών της πάλαι ποτέ Συνοικίας των Εξοχών που είναι ψηλό και αεράτο, αλλά σαν από εκείνο το δυάρι της Πολιορκητού. Είναι μικρό και σκοτεινό για να χτυπάς το κεφάλι σου και να μένεις στον τόπο αποζητώντας ένα παρελθόν που δεν υπάρχει πια. Μαύρη μπύρα και λουκάνικα στη ΔΕΘ, Ζώνη Καινοτομίας στα ανατολικά, μητρόπολη των Βαλκανίων, σταυροδρόμι της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, συμπρωτεύουσα. Μια οκά τίτλους χωρίς εφημερίδες για να τους στοιχίσεις. Στοιβάζονται στο ράφι μέχρι να σπάσει. Μια πόλη που ξεματιάζεται ονλάιν και τεμαχίζεται στα σόσιαλ μίντια, είναι μια πόλη δίχως όραμα.

Μέχρι να φυσήξει Βαρδάρης και να φανεί ο Όλυμπος από την παραλία, προτιμώ να αμπαρωθώ σε μια σκοτεινή αίθουσα και να δω ό,τι έχει στο πρόγραμμα το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Μπορώ να βγω όταν βγουν και οι μουσαμάδες από το μετρό; Δεν είναι να μπαίνεις σε λεωφορείο τώρα.