Λίγο ακόμα μαζί

Εικόνες: Λευτέρης Τσινάρης

Το 2021 μας αποχαιρετά σε λίγες ημέρες. Αποφάσισα πριν κλείσει και περάσει στην ιστορία να γράψω για το νέο βιβλίο της Κυριακής Μπεϊόγλου, “λίγο ακόμα μαζί” εκδόσεις Εύμαρος. Σε αυτό περιέχονται μικρά χρονογραφήματα που δημοσιεύτηκαν στην Εφημερίδα των Συντακτών. Δημοσιογράφος, συγγραφέας (Η προίκα της Ευανθίας), εξαιρετική κριτικός βιβλίων. Μία πολυδιάστατη προσωπικότητα που έχει καταφέρει να μεταφέρει την αγάπη της, το πάθος της για το διάβασμα σε χιλιάδες σειρές. Μία μηχανή παραγωγής νοήματος. Κάτι οικείο για την ίδια που μπορώ να νιώσω σε απόλυτο βαθμό ως συναίσθημα, κάτι αναγκαίο πια για τους αναγνώστες της.

Έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε έναν σπάνιο άνθρωπο μέσα απ΄ αυτό το έργο. Παρακολουθεί τους άλλους με προσοχή, σε μία εποχή συνεχούς βοής αντέχει ακόμα να ΑΚΟΥΕΙ. Κάνει μάλιστα τις εικόνες ιστορίες και διατηρεί την μνήμη ζωντανή. Δίνει την αξία που πρέπει στους αντι-ήρωες της καθημερινότητας. Χρησιμοποιεί και γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνουν οι λέξεις αλληλεγγύη, συλλογικά, ενσυναίσθηση, αλλά και μοναξιά και παράλυση από την ανεργία, γιατί η “εργασία δεν είναι μόνο τα χρήματα, είναι μία υπαρξιακή ανάγκη (εδώ είδα μπροστά μου τα έργα του Κεν Λόουτς).

Άκουσα το κύμα της θάλασσας, τη φαντάστηκα, είδα μαζί της τη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Αντίκρισα το “φεύγω” και στο μυαλό μου ήρθε ως μία τρανή αντίθεση το “metaverse” που ονειρεύεται ο Mark Zuckerberg για να κάνει τον κόσμο ουσιαστικά δικό του. Η παρουσία, η απουσία, η επικοινωνία, η αντάμωση πρέπει να είναι έννοιες διακριτές. Κι εκεί χαμένος, ζαλισμένος συναντώ τον ΕΥΓΕΝΙΟ ως ένα αιώνιο σύμβολο των αδυνάτων και φτάνω σε ένα κορίτσι στη λαϊκή που λέει “ο μανούς ε μανουσέσταρ τρασάλ ντα λατζάρ” (ο άνθρωπος από άνθρωπο φοβάται και ντρέπεται).

“Έμαθα πως πρέπει να είμαι σε μία συνεχή κίνηση, να μην αφήνω την οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα να με ακινητοποιήσει στα δίχτυα της θλίψης”. Θυμήθηκα ότι ο Σεπτέμβρης αποτελεί πλέον τον τέταρτο μήνα του καλοκαιριού. Βρέθηκα αντιμέτωπος με την ΜΟΝΑΞΙΑ και με δίδαξε πως “περνάω απέναντι”. Γνώρισα την αξία κάθε μοναδικής ΕΠΑΦΗΣ με τους συνανθρώπους. Κι ειδικά με αυτούς που η μοίρα τους έχει τραυματίσει ανεξίτηλα. Δεν έχει καμία σημασία αν είναι Έλληνες ή ξένοι. Αφήνεται στο συναίσθημα, μαζί της και εμείς.

Η πολυδιάστατη ενημέρωση της τη βοηθάει να συνδέσει ιδανικά πρόσωπα και καταστάσεις σαν ένα παζλ. Αποθεώνει την ευγένεια και μαζί της τους ποιητές. “Επικίνδυνα είναι τα απολυταρχικά καθεστώτα”, όχι οι δημιουργοί. Εξυμνεί τη φιλοσοφία ως τρόπο ζωής και τη συνδέει με την επιστήμη. Υποδεικνύει έμμεσα την ΠΑΙΔΕΙΑ και τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ως αντίδοτα στις νόσους της εποχής. Κι όλα αυτά πρέπει να έχεις δίπλα σου τους δικούς σου ανθρώπους για να τα μοιραστείς. Κι όταν αυτοί φεύγουν πρέπει να βιαστείς, αλλά θέλεις να μείνει “λίγο ακόμα μαζί” … Πού κρύβεται άραγε η ευτυχία;

Το βιβλίο της Κυριακής είναι εκπληκτικό. Σε αυτές τις γραμμές γεννιέσαι, ζεις, πεθαίνεις και ξανά ΑΝΑΣΤΑΙΝΕΣΑΙ για να συνεχίσεις. Δίνει φωνή σε όσους σκέφτονται, αλλά δεν μπορούν να γράψουν όλα αυτά τα μικρά, μικρά που τελικά καταλήγουν ΜΕΓΑΛΑ. Διατηρεί σε όλα τα κεφάλαια της μία βαθιά ανθρώπινη χροιά. Είναι για το παρόν, ότι το “Έσχατο Έρμα” του Τέλλου Φίλη για το μέλλον. ΟΡΟΣΗΜΟ. Αναγκαίο για να θυμηθούμε που ανήκουμε. Βρίθει συμβολισμών. “Οι εποχές αλλάζουν και μαζί τους το νόημα των λέξεων”, όπως μας λέει κι ο Φιτουσί. Αντισταθείτε!

Υ.Γ. Ένας άνθρωπος που του έχει λείψει να γράφει με μολύβι, είναι ένας δικός μου ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Δείτε επίσης: