Long Covid: Πρέπει να διαλέξω μεταξύ του να μιλήσω ή να περπατήσω

Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι στο Ηνωμένο Βασίλειο υποφέρουν από long covid, με φόβο ο αριθμός αυτός να αυξηθεί εξαιτίας της Όμικρον. Πολλοί ασθενείς λένε ότι αρχικά είχαν μια ήπια μόλυνση, όμως αυτή συνέχισε να επηρεάζει αρνητικά την υγεία, την κοινωνική ζωή και τα οικονομικά τους.

Η 32χρονη, Jasmine Hayer, ζούσε στο Λονδίνο και έκανε μαθήματα για να γίνει δασκάλα γιόγκα όταν κόλλησε covid τον περασμένο Μάρτιο.

Μερικές φορές, νιώθει σα να ήταν άλλος άνθρωπος, λέγοντας τώρα από το σπίτι των γονιών της στο Biggleswade, στο Bedfordshire.

Επέστρεψε εκεί το καλοκαίρι όταν συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε ούτε να στρώσει το κρεβάτι της χωρίς να της κοπεί η ανάσα.

«Είναι μια τόσο μπερδεμένη ασθένεια. Κανείς δεν ξέρει πως να τη θεραπεύσει. Ειλικρινά δεν ξέρω αν ποτέ θα επανέλθω πλήρως, αλλά δε θα σταματήσω να προσπαθώ» λέει.

Επί του παρόντος, ζει με επίδομα ασθενείας, νωρίτερα είχε απολυθεί και θέλει εναγωνίως να δουλέψει ξανά.

«Όλοι μου η ζωή έχει πάει πίσω. Όλοι όσοι έχουμε long covid έχουμε μια κρίση ταυτότητας» αναφέρει και προσθέτει:

«Πρέπει κατά κάποιο τρόπο να επαναεφεύρω τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να σηκώσω το αριστερό μου χέρι. Πώς θα κάνω μαθήματα γιόγκα; Είναι αποκαρδιωτικό όλο αυτό».

Για εννιά μήνες, οι γιατροί της έλεγαν ότι το άγχος ήταν η αιτία των συμπτωμάτων της, τα οποία περιλάμβαναν σφίξιμο στο στήθος, πόνο στην καρδιά, δύσπνοια, κόπωση, ταχυπαλμίες.

Η υγεία της άρχισε να βελτιώνεται μόνο όταν ξεκίνησε θεραπεία σε μια κλινική για long covid στο Royal Brompton Hospital, στο Λονδίνο.

Οι γιατροί εντόπισαν πολλά προβλήματα υγείας. Τα επίπεδα οξυγόνου στους πνεύμονες της ήταν στο 53%, τα ίδια δηλαδή με μια ασθενή που αντιμετωπίζει μια πνευμονική νόσο και διαγνώστηκε με καρδιακή φλεγμονή μετά την covid, την οποία δεν είχαν εντοπίσει προηγουμένως.

Βρήκαν επίσης μικρούς θρόμβους αίματος στους πνεύμονες της, οι οποίοι εμφανίστηκαν μόνο μέσω μιας εξιδεικευμένης σάρωσης.

Από τότε που ξεκίνησε η φαρμακευτική αγωγή για την αραίωση του αίματος, οι θρόμβοι έχουν εξαφανιστεί, αλλά εξακολουθεί να μην έχει φυσιολογική ροή αίματος και οξυγόνου στους πνεύμονές της.

«Ένα αντιφλεγμονώδες φάρμακο που λέγεται κολχικίνη, άλλαξε εντελώς την ανάρρωση μου, αλλά δυστυχώς υποτροπίασα ξανά. Τώρα μπορώ να περπατάω αργά για πέντε λεπτά μια φορά την εβδομάδα εάν είμαι τυχερή, αλλά μετά έχω πόνο στο στήθος. Πρέπει να διαλέξω μεταξύ του να περπατήσω ή να μιλήσω. Δεν μπορώ να κάνω και τα δύο ταυτόχρονα.

Οι γιατροί δεν ξέρουν γιατί ενώ έχω καλά επίπεδα οξυγόνου στο σώμα μου, δεν φτάνει στους πνεύμονες, κάτι που θα μπορούσε να σημαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα με τα αιμοφόρα αγγεία, όμως δεν έχουν διαπιστώσει κάτι τέτοιο».

Από τότε που ξεκίνησε ένα ιστολόγιο για την ιστορία της, ήρθαν σε επαφή μαζί της εκατοντάδες άτομα με covid που αναζητούσαν βοήθεια.

«Πολλοί ασθενείς χάνονται γιατί οι γιατροί και οι ειδικοί δεν έχουν λάβει αρκετή καθοδήγηση. Δεν γνωρίζουν ότι οι ασθενείς μπορεί να έχουν μικροθρόμβους αίματος, αλλά φυσιολογικά αποτελέσματα αιματολογικών εξετάσεων, όπως εγώ».

Η Jasmine παρακολουθεί στενά μια έρευνα σε εξέλιξη στη Γερμανία για το συγκεκριμένο ζήτημα, ενώ είναι και σύμβουλος ασθενών στη μεγαλύτερη μελέτη long covid στον κόσμο μέχρι σήμερα, η οποία στοχεύει στη βελτίωση της διάγνωσης ή της θεραπείας της νόσου.

Ο καθηγητής καρδιολογίας, Amitava Banerjee, από το University College του Λονδίνου, ανησυχεί ότι ο τρέχων αριθμός λοιμώξεων θα αυξήσει τον αριθμό των ανθρώπων που έρχονται αντιμέτωποι με την long covid.

«Γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι που δε νοσηλεύτηκαν με οξεία covid-19, συνέχισε ο οργανισμός τους να είναι εξασθενημένος και αυτό θα πρέπει να μας ανησυχεί».

Τα εμβόλια προστατεύουν από την πρόληψη του θανάτου και της σοβαρής νόησης, αλλά δεν γνωρίζουμε αν προστατεύουν από την long covid, προσθέτει.

Πολλοί νέοι με long covid δεν μπόρεσαν να επιστρέψουν στη δουλειά τους και αυτό έχει σημαντικό αντίκτυπο στην υγεία, την ευημέρια τους, την οικονομική τους κατάσταση.

«Θα ήθελα να υπάρξει ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τους ασθενείς με long covid από τους υπεύθυνους που χαράσσουν την πολιτική. Αν μετράμε μόνο τους θανάτους, χάνουμε τον αντίκτυπο στις ζωές των ανθρώπων. Πρέπει να δράσουμε καλύτερα».

Για την Emily Miller, η long covid, συνεχίζει να είναι μια τρομακτική και μοναχική εμπειρία, χωρίς την υποστηρικτική συμβολή ειδικών γιατρών.

Η 21χρονη μόλις είχε επιστρέψει από τις σπουδές της στην βιομηχανία της μουσικής στο Μπράιτον το περασμένο Οκτώβριο, όταν αρρώστησε με κορονοϊό.

Μεγαλώνοντας στην Οξφόρδη περπατούσε πάντα και απολάμβανε τα ταξίδια και το θέατρο. Τώρα βγαίνει από το σπίτι μόνο για τα μαθήματα της και τα ραντεβού με τους γιατρούς.

«Μέχρι να τελειώσει το μάθημα νιώθω σα μεθυσμένη. Δεν θυμάμαι τι ειπώθηκε. Δεν βλέπω τους φίλους μου, δεν έχω κοινωνική ζωή. Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η επαγγελματική μου πορεία».

Μετά από μια ήπια μόλυνση άρχισε να εμφανίζει ημικρανίες, εμβοές, μούδιασμα, δύσπνοια, ζάλη, αιμορραγίες από τη μύτη, πόνο στο στήθος και ναυτία.

Μια εξέταση αίματος έδειξε ότι είχε χαμηλό αριθμό λευκών αιμοσφαιρίων και παραπέμφθηκε σε μια long covid κλινική η οποία τη βοήθησε στη διαχείριση της κόπωσης. Στη συνέχεια παραπέμφθηκε σε νευρολόγο.

Γιατρός είπε στην Emily ότι τα συμπτώματα οφείλονται στο άγχος και θα έπρεπε να πάει σπίτι της να ηρεμήσει.

Η Emily συνέχιζε να παίρνει παυσίπονα, να υποφέρει από κόπωση, μυϊκούς σπασμούς, γαστρεντερικά προβλήματα. Ο γιατρός της επέμενε ότι πρόκειται για σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου που σχετίζεται με το άγχος.

«Θα ήθελα να μάθω τι το προκαλεί όλο αυτό, αλλά πέφτω διαρκώς σε έναν τοίχο» λέει και εκφράζει την ανησυχία της για το πώς θα πληρώνει το νοίκι της κάθε μήνα.

«Έκανα αίτηση για το επίδομα φοιτητών με αναπηρία, αλλά δεν αναγνωρίζουν την long covid ως αναπηρία. Ελπίζω πραγματικά μια μέρα να τη συμπεριλάβουν».

Οι προοπτικές για τη δουλειά της μόλις αποφοιτήσει είναι ζοφερές. Το όνειρο της να εργαστεί σε μια δισκογραφική, μοιάζει να μπαίνει σε αναμονή. Αποφάσισε να δημιουργήσει μια σελίδα συγκέντρωσης χρημάτων για να πληρώσει πειραματικές θεραπείες όπως η οξυγονοθεραπεία.

«Μισώ να ζητάω από άλλους ανθρώπους λεφτά, αλλά δε νομίζω να είχα άλλη επιλογή» λέει.

Σε παρόμοια κατάσταση και ο Antony Loveless, ο οποίος πρόσφατα ζήτησε από τη μητέρα του 1.000 λίρες δανεικά για να πληρώσει το στεγαστικό του δάνειο.

Ο 54χρονος, που ζει στο Σάουθεντ, κόλλησε covid τον Ιανουάριο ενώ στο λιμάνι του Λονδίνου Gateway. Η 52χρονη σύντροφος του, Claire Hooper, εργαζόταν ως νοσοκόμα και υποφέρει και αυτή από long covid. Έχουν περάσει μεγάλο μέρος του 2021 στο κρεβάτι από τους πόνους και την κόπωση, ενώ έχουν θεωρηθεί ως πλεονάζων προσωπικό από τις δουλειές τους, αφού δεν είναι σε θέση πλέον να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

Ο Antony Loveless και η σύζυγος του έχουν πάρει εξιτήριο από μια long covid κλινική. Έχασαν αποταμιεύσεις 10.000 λιρών πληρώνοντας το στεγαστικό τους δάνειο και τα άλλα τους έξοδα.

«Είχαμε έναν ευχάριστο τρόπο ζωής. Από εκεί που κερδίζαμε 4.500 λίρες το μήνα φτάσαμε να ζούμε με ελάχιστα».

Ο πρώην πολεμικός φωτογράφος και συγγραφέας λέει ότι βάζει ειδοποιήσεις στο κινητό για να πάει στην κουζίνα να φάει, αλλά όταν φτάνει εκεί ξεχνάει γιατί πήγε.

«Έχω να καπνίσω εδώ και 37 χρόνια, το ξέχασα όμως ότι δεν καπνίζω πλέον και πήγα στο περίπτερο να ζητήσω τσιγάρα».

Νιώθει απογοητευμένος που συλλέγονται στοιχεία για ανθρώπους που πεθαίνουν από covid, αλλά όχι γι’ αυτούς που συνεχίζουν να ζουν με αυτόν.

«Η κυβέρνηση δε μιλάει ποτέ για τους long covid ασθενείς. Τι θα γίνει με εμάς;»

Σκεφτήκαμε μέχρι και να βάλουμε τέλος στη ζωή μας, με τη γυναίκα μου, αναφέρει.

«Φτάσαμε σε σημείο που δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε με τον πόνο και την ποιότητα ζωής. Ξεμείναμε από χρήματα και επιλογές, ήμασταν ξαπλωμένοι μονίμως στο κρεβάτι. Θα συνεχίσουμε να ζούμε και να ελπίζουμε ότι θα γίνουμε καλύτερα. Είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε».

ΠΗΓΗ: BBC