Μα καλά, μία πόρτα και δύο παράθυρα στα νέα λεωφορεία του ΟΑΣΘ;

ΟΑΣΘ φίλε μου. Περιμένεις μία ώρα στη στάση, είτε έχει κρύο είτε ζέστη, για να μπεις μέσα στο λεωφορείο, να στοιβαχτείς με τους υπόλοιπους επιβάτες σαν σαρδέλα και να πρέπει στο τέλος να πεις και ευχαριστώ που έφτασες στον προορισμό σου και δεν ξέμεινες πέντε στάσεις πιο πριν.

Είμαι 22 χρονών και χρησιμοποιώ σχεδόν καθημερινά τον ΟΑΣΘ για τις μετακινήσεις μου, μιας και δεν υπάρχει κάποια άλλη συγκοινωνία στην πόλη. Πάντα πίστευα πως τα πράγματα κάποια στιγμή θα καλυτερέψουν, όμως πια έχω χάσει κάθε ελπίδα. Στο θέμα αυτό όλα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Πραγματικά κάθε μέρα είναι και μία νέα ιστορία/εμπειρία, την οποία οι περισσότεροι επιβάτες δεν θέλουν να ζήσουν. Όσο και να λες “δεν θα ασχοληθώ”, αυτή η τραγική κατάσταση που συναντάς, δεν σ’ αφήνει σε ησυχία.

Μέσα στην παράνοια του lockdown και της τηλεργασίας, από τα μόνα θετικά που εντόπισα ήταν το γεγονός ότι δεν έμπαινα σε λεωφορεία. Βγαίνοντας από το σπίτι, όταν τα μέτρα σιγά σιγά χαλάρωναν ανακάλυψα την άφιξη των «καινούργιων»-μεταχειρισμένων αστικών λεωφορείων που προμηθεύτηκε ο ΟΑΣΘ. Με μία πρώτη ανάγνωση του θέματος και χωρίς να έχω μπει μέσα χάρηκα γιατί σκέφτηκα “πιο νέα λεωφορεία άρα πιο αναβαθμισμένα”. ΕΔΩ ΓΕΛΑΜΕ.

Από τα πρώτα λεπτά πριν καν μπω μέσα συνειδητοποιώ πως υπάρχει μόνο μία πόρτα και για την έξοδο και για την είσοδο των επιβατών (και μία ακόμη του οδηγού, η οποία χρησιμοποιείται μόνο απ’ αυτόν) . Γεγονός που οδηγεί απευθείας στο συμπέρασμα πως όταν θα έρθει η ώρα να ανεβοκατέβουν οι άνθρωποι θα δημιουργηθεί συνωστισμός. Θα μου πεις, όταν σε όλη τη διαδρομή είναι ο ένας πάνω στον άλλο, η επιβίβαση και η αποβίβαση είναι το πρόβλημα; Όμως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μετά το lockdown δεν έχω συναντήσει ακραίες καταστάσεις στις γραμμές που επιβιβάζομαι από πλευράς πληρότητας. Ίσως, λόγω φόβου, ο κόσμος να μην θέλει να τα χρησιμοποιεί. Ίσως από την άλλη απλώς να ήμουν τυχερός τις φορές που εγώ τα χρειάστηκα.

Το πρόβλημα, φυσικά, δεν ήταν μόνο αυτό. Μόλις μπήκα και έκατσα κοιτάω δεξιά, κοιτάζω αριστερά και το μόνο που βλέπω είναι τζάμια. Κανένα παράθυρο, καμία ανανέωση στον αέρα, παρά μόνο δύο μικρά παράθυρα σε ανάκλιση. Ένιωθα λες και βρισκόμουν σε ένα κλουβί. Ωραία τα καινούργια και καθαρά καθίσματα (είναι αστείο, ότι χαιρόμαστε για τα αυτονόητα), αλλά τι να τα κάνω αν δεν υπάρχει ένα παράθυρο να μπει λίγο οξυγόνο;

Όλα τα παραπάνω έρχονται να προστεθούν σε μία ευρύτερη λίστα προβλημάτων του Οργανισμού. Είναι πραγματικά αδύνατον σε μία πόλη 1 εκατομμυρίου ανθρώπων να υπάρχουν 4-5 διαφορετικά είδη λεωφορείων, χωρίς να έχουν έστω κάποια βασικά πράγματα κοινά. Το ένα λεωφορείο δεν έχει κλιματιστικό, το άλλο έχει μία πόρτα, το άλλο έχει δύο υποτυπώδη παράθυρα. Χθες μαθαίνουμε ότι λόγω καύσωνα δεν κυκλοφόρησε κανένα από τα λεωφορεία της Λειψίας στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, τουλάχιστον τις ώρες του καύσωνα, γιατί δεν διαθέτουν κλιματισμό. Που αλλού συμβαίνουν αυτά;

Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για την τραγική κατάσταση της συγκοινωνίας της Θεσσαλονίκης, αλλά οι εικόνες τα λένε καλύτερα απ’ όλους μας…

*Οι εικόνες είναι τραβηγμένες στις 23/6 και αφού ο καύσωνας είχε ήδη αρχίσει.

Διαβάστε επίσης:

ΟΑΣΘ: Απίστευτη επίθεση Σκόδρα σε εργαζόμενους – «Εντοπίσαμε 15 ανθρώπους με πλαστά πτυχία»