H μεγαλύτερη καφρίλα που ζήσαμε σε μια κοινωνία που ολισθαίνει

Βλέπω και ξαναβλέπω διαρκώς από προχθές τις εικόνες από το Διεθνές Καλλιτεχνικό Κέντρο Athenaeum, σε αυτό το κτίριο-κόσμημα της Αδριανού 3. Τις εικόνες του πιο αδιανόητου βανδαλισμού που είδαμε τα τελευταία χρόνια. Το Ωδείο λαμπόγιαλο. Τον πυροσβεστικό αφρό στα πλήκτρα των πιάνων. Ότι πιο άρρωστο είδαμε σε μια εποχή έντασης της ”αρρώστιας”.

Οι εικόνες μου προκαλούν τρομερή ένταση και αναστάτωση. Ανησυχία για το τι ακριβώς μας συμβαίνει. Για το που πάμε. Και το ερώτημα δεν είναι αόριστο φιλοσοφικό. Είναι ρεαλιστικό και προκύπτει από όλα τα γεγονότα που εντείνονται. Είχα γράψει πριν λίγες μέρες εδώ για μια σαπίλα που απλώνεται στην ελληνική κοινωνία μέσα στην κρίση.

Εδώ που η σαπίλα κυριαρχεί στη επικαιρότητα. Ο απερίγραπτος θυμός απέναντι στη μουσική, στην τέχνη, σε ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει παρηγορητικά απέναντι στη μεγάλη οργή σε αφήνει άφωνο. Η καταστροφή που επιλέγεται ενστικτωδώς, με το ένστικτο άγριου ζώου.

Οι εικόνες της ολοκληρωτικής καταστροφής, από κάποιους που ζουν ανάμεσα μας, ενός τέτοιου χώρου, μοιάζει η προδιαγεγραμμένη πορεία προς τη σήψη. Το να σπας σε κομμάτια, ακόμα τα είδη υγιεινής ενός μουσικού ναού, να αχρηστεψεις 18 πιάνα επειδή δεν μπόρεσες απλά να τα κλέψεις, σημαίνει πως είσαι έτοιμος για το χειρότερο.

Και το χειρότερο είναι να κάνεις τα ίδια στον διπλανό σου. Οι εικόνες αυτές χρήζουν ψυχιατρικής ανάλυσης και όχι μόνο εγκληματολογικής. Εδώ είναι προφανές ότι απουσιάζει κάθε είδος αίσθησης ενοχής. 

Αν όλα αυτά που συμβαίνουν δεν μας ανησυχούν για το χειρότερο σημαίνει πως μάλλον έχουμε πέσει στην κατάσταση της αναισθησίας.